قدس آنلاین_ یازدهم شعبانِ سال سی و دوم هجرت، در مدینه ستاره‌ای پرفروغ در آسمانِ خاندان عصمت و طهارت هویدا گردید که درخشش آن شیعیان را در موجی از شعف و شادی فرو برد. حضرت علی اکبر(ع) در خانه‌ای به دنیا آمد که چشمه اخلاص و پاکی در آن می‌جوشید و تحت عنایت پدر و در سایه توجه عموی بزرگوار خود امام حسن(ع) و در دامان لیلی، همسر عفیف و پاکدامن سیدالشهدا(ع) رشد یافت.

پس از تولد حضرت علی اکبر(ع)، یادِ نبی اسلام در فضای خانه سیدالشهدا(ع) بیشتر از گذشته در خاطره‌ها زنده شد، چرا که این فرزند، در صورت و سیرت، آینه تمام نمای رسول خدا(ص) بود و این شباهتِ بی مانند، موجب تعجب همگان بود. پس از آن در هفتمین روز از زندگانی این فرزند مبارک، مبتنی بر سنت پیامبر(ص)، نام‌گذاری اولاد صورت پذیرفت و نامی که هویتِ فرزند و نیز یادآورِ حقیقتی راستین بود برای او انتخاب شد. امام حسین(ع) با نامیدن فرزند خود به «علی» در پی آن بود تا برخلاف تبلیغاتِ مسمومِ خلفای اموی علیه اهل بیت(ع) و بویژه مولای متقیان علی بن ابیطالب(ع)، نام جانشین بر حق نبی مکرم اسلام را احیا کند. همچنین کنیه «ابوالحسن» که کنیه حضرت علی(ع) محسوب می‌شد، برای این فرزند برگزیده شد، چرا که فرزند گرامی‌اش مورد محبت بیشتر باشد و اگر پسری از او متولد گردید، آن را «حسن» بنامد. چنان که از امام صادق(ع) در شأن زیارت حضرت علی اکبر(ع) آمده است که هرگاه نیتِ زیارتِ این جوانِ شهید را داشتی، این ذکر را سه مرتبه تکرار کن «صَلّی اللهُ عَلَیک یا اَبَاالحَسَن».

این جوانِ بنی هاشمی به لقبِ «اکبر» نیز معروف و مشهور و این لقب به دلیل فزونی سن او از حضرت سجاد(ع) می‌باشد. صحت این ادعا را بنا به نقل مورخان و مقتل نویسان از جانب حضرت زین العابدین(ع) می‌توان دریافت. چنان که آمده است در مجلس ابن زیاد در کوفه که اسرای اهل بیت(ع) را احضار کرده بودند، والی کوفه رو به امام سجاد(ع) نمود و از نام ایشان پرسید. حضرت فرمود نام من «علی» است. پس ابن زیاد عنوان کرد که مگر علی بن الحسین در کربلا کشته نشد؟ و در پاسخ امام چهارم با صلابتی خاص بیان داشتند که برادر بزرگ‌تری از خود داشتم، که سپاه شما آن را به شهادت رساندند.

در این باره «علامه مقرم» ضمن بررسی نظرهای گوناگون در خصوص لقب علی اکبر(ع) به این نتیجه رسیده است علیِ شهید در کربلا، همان علی اکبر(ع) است و آیت الله مرعشی نجفی در مقدمه‌ای که بر کتاب «علی اکبر(ع) » اثر علامه مقرم نوشته، چنین آورده‌ است که از جمله نکات جالب توجه این تألیفِ با ارزش آن است که ثابت کرده علی اکبر(ع) از امام زین العابدین(ع) بزرگ‌تر بوده است و این سخنی به واقع و مورد قبول می‌باشد.

منابع:

- ابن قولویه، کامل الزیاره: ۲۴۰.

- خوارزمی، مقتل خوارزمی، ج۲: ۴۳؛ طبری، تاریخ طبری، ج۷: ۲۷۳.

- مقرم، علی اکبر(ع) : ۷-۶.