قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی: برای اثبات این مدعا کافی ست به دورریز وعده هایمان، یک سرِ کوتاه بزنیم! ببینیم با نان، میوه، برنج، خشکبار، حبوبات، گوشت و سبزیجاتی که به دست مان رسیده چه گونه تا کرده ایم! با مقوله اسراف و صرفه جویی محصولات غذایی!

یا یک نوک پا به رستورانی برویم و به دورریز میز بغلی مان توجه کنیم. به ته مانده بشقاب ها و دیس های رنگارنگ. مردمانی که اتومات وار می آیند، بعد از پروسه سفارش و میل براحتی مواد خوراکی اضافه را رها کرده و می روند.

اصلا چرا ننشینیم همانجا و با ماشین حساب موبایل مان محاسبه نکنیم با این هدر دادن ها می شود چند گرسنه، سیر شود؟ چرا به اندازه نیاز مطالبه نمی کنیم یا باقیمانده غذایمان را با خود نمی بریم و جلوی حیف ومیل نمی ایستیم؟

ریشه یابی کنیم جایگاه مدیریت مصرف در زندگی مان کجاست و بر اسراف سالانه چند میلیون تُن غذا چرا این اندازه بی تفاوتیم؟ همان رفتار نادرستی که مدت های مدید است داریم با آب و برق و گاز و بنزین می کنیم!

بعضی رکوردها، غم انگیز و تاسف بار است... اینکه رکورددار میلیون ها کیلو کالری باشیم که در سال، روانه سطل زباله می کنیم... رکوردار فرهنگی که پُرمصرفی و اسراف در آن بیداد می کند... رکورددار عادت های غلط در خرید، پخت و پز و تغذیه در حالیکه فقرِ خوراک در جهان، آمار دردناکی را به خود اختصاص داده است...

بنظرم حالا که مصرف مواد غذایی و هدررفت شان این اندازه در کشورمان بالاست، و آمار نشان می دهد دلمان برای کشاورز و تولیدکننده نمی تپد، برای فرمول ساده قناعت، و حتی برای اسکناس های خودمان باید دست به دامن برنامه های چاره جویانه تری بشویم طوریکه چشمان مصرف کننده ی مُسرف بر واقعیت گشوده شود ...