ساری - گروه استانها - حسین احمدی: خصوصاً حالا که این عطاری های کوچک می خواهند جان مضاعف هم بگیرند با شیشه های گلاب... چون اردیبهشت است... روزهای گلابگیران... و باز گلکارها و گلچین ها زیر دیگ هایشان را روشن کرده اند مثل همین، دودانگه مازندران...

آخر چندسالی می شود که کشاورزان این دیار به کاشت گل محمدی در زمین های شیبدار و کوهستانی شان رغبت نشان داده اند و با ایجاد کارگاه های سنتی، برای عرضه تولیدات شان، جشنواره گلابگیران بپا کرده اند.

به هرحال وجود همین جشنواره و نمایشگاه گیاهان دارویی هم گام مثبتی ست و معرّف فعالیت های این حوزه خواهد بود و فرهنگ استفاده از آن را جا خواهند انداخت.

دیگر مثل گذشته ها نیست که گلاب و گلستان، فقط ذهن ها را تا قمصر و نیاسر کاشان می بُرد، حالا دودانگه مازندران و مشهد و تایباد و تربت حیدریه خراسان هم به عنوان زمین های زیرکشت این گیاه، شهرهای گلاب و گل اند.

اثرات و خواص گیاهان دارویی را هم که دیگر کیست که نداند... یا گل گاوزبان و سنبل الطیب و بنفشه و آویشن و اسطوخدوس را نشناسد و از معجزه این گونه های بومی در سلامت بهره نبرده باشد...

نکته نامهربان اما اینجاست که ما هنوز در سرمایه گذاری و تجارت این اقلام می لنگیم و در امر تولید داخلی به قدر کافی، کوشا نبوده ایم. چنانچه روی کشت و زراعت این بخش کمتر تمرکز داشته ایم تا مقوله واردات شان.

چه شایسته تر آنکه مسولان جهادکشاورزی به حمایت از این صنعت، پیش تر بیایند. آموزش و بذر و پشتوانه بیاورند. تجهیزات مناسب در اختیار بگذارند و مشارکت بخش های تحقیقاتی را دخیل کنند، که در آنصورت کشاورز و مصرف کننده - دست در دست هم - ۲۳۰۰ گونه گیاهی را سرپا نگه خواهند داشت.

و طب سنتی احیا می شود و نمونه های گیاهی، تنه به داروهای شیمیایی خواهد زد.

مازندران و کاشان و خراسان و کرمان ندارد، به امید روزی که عطاریِ خانه ها از دسترنج کشاورزان ایرانی پُر شود. و هر فصل با محصول یک تکه از سرزمین مان در قوطی های دربسته ملاقات کنیم.