قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی: از آن ماه رمضان های هرساله نیست... امسال بوضوح دستم آمده گاهی رسم ها و روش ها را ما تعیین می کنیم، گاهی دستان روزگار...

پس همراه با میلیون ها آدمی که نمی توانند تا اماکن برگزاری بروند، نشسته ایم پای گیرنده مان.

کنترل پیش مادرجان است و ساعت از دو و نیم گذشته. در دریای سکوت، شناورم... با بی قواره ترین دردها... مرور می کنم با خودم که تعویض پانسمان، آنتی بیوتیک ظهر و نوشتن فشار روزانه.

چِک چِک ملایم سِرُم را هم از دور می پایم. اینکه چقدر عاشق این فرشته رنجوری ام که روی تخت، نیم خیز شده و قصد کرده تا ده دقیقه دیگر برود زیارت حضرت معصومه (س)... به قول خودش برود دست به سینه گی.

فرشته ای که گفته کنترل تلویزیون را بدهم دستش و برایش رحل بگذارم تا همخوانی جزء مبارکه ششم را از دست ندهد... از شیدایی عقب نماند... .

می دانم احساس خوب حاضرین حرم، نیروبخش است، واگیر دارد... و جایی که آیات الهی باشد، حال خراب معنایی ندارد... یک آن پلک های ملتهب اش را اما می بینم و برای بار هزارم، دلم ریش می شود جوری که متوجه نشود، پیام می دهم به خواهری.

از آن ماه رمضان های همیشه نیست... از آن ها که این همه ثانیه مقدس را با کسی که بهشت زیرپایش است، همسفر باشم.... به این سیاق که یه ربع مانده به ۳ بعدازظهر - باهم - برویم حرم... برویم به قم.

چشمی به آیه ها و چشمی به زیباترین زن روی زمین دارم... به مادرم... از آن ماه رمضان هایی که می شناختم نیست... از آن همیشه ها... امسال میهمان دیگری هستم... غرقِ لحظاتی که غامض اند و نورانی.

پی نوشت یک: آبان و گل ترمه در می زنند با خواهرجانی که افطار به دست، پشت در است... با لبخند... وقت تعویض شیفت شده.

پی نوشت دو: باور دارم این ساعت های نقاهت، فقط ظاهرشان زشت که باطن شان نیکوست!