قدس آنلاین - گروه استانها - حسین احمدی: پدر و مادر می گویند عزیزشان، درد و رنج هشت بیمار را به جان خرید... و من به کلیه ها، قلب، کبد، ریه ها، قرنیه، و تاندونی که پیوند خورده، ادای احترام می کنم.

می گویند همه رفتن ها و مرگ ها به مرور سرد و آرام می شوند، جز داغ فرزند... و من به سمیه جوانی که جایش خالی نیست فکر می کنم، به نازنینی که خرسند است تا همیشه.

کافی ست یکبار با خانواده ای که اهدای عضو کرده اند روبرو شوید، تا حجم دلتنگی شان را درک کنید. ممتازی روح شان را. همان ها که در پرونده اهدا، ولی دَم به حساب می آیند و معرفت شان تسخیرکننده است.

پدر و مادر درد و دل می کنند، به قاب عکس نگاه می کنم... از یکمین روز سالِ نود و شش می گویند، به قاب عکس نگاه می کنم... از پیچ و تاب تنهایی و دعایی که بدرقه گیرندگان می کنند، می گویند و من باز به آدمِ قاب عکسی نگاه می کنم که بی اغراق، جان دارد.

به سخنرانی که در بزرگداشت جشن نفس گفت: ما در اهدای خون، جزو پنج کشور برتر محسوب می شویم و در اهدای عضو در جایگاه سوم دنیا ایستاده ایم.

به خانواده هایی که قدم هایشان با خیرخواهی عجین شده اند این سالها تا زنجیره نجات و اهدای زندگی بنا شود... با لبخند، با اشک.

تصمیم می گیرم به گرفتن کارت اهدا. فرهنگ نوعدوستی والدین سمیه، چند ریشتر تکانم می دهد. استدلال شان را می پذیرم. ایثار محضی که شاید از عهده هرکسی برنیاید.

واقعاً نباید کتمان کرد که بعضی وقت ها زندگی انگار دو تاریخ دارد.