قدس آنلاین - گروه استانها - حسین احمدی: در اخبار، حرف از «اورست» است و انبوه زباله های برجامانده در بامِ جهان... که داغ دلمان تازه می شود با دیدن سیلندرهای فاسد اکسیژن، چادرها و طناب ها و قوطی ها و شیشه ها و دیدن هیأتی که مشغول اورست روبی اند.

دنباله اش هم می شنویم که البته دولت نپال از چهارسال پیش قوانینی وضع کرده که طی آن افراد صعودکننده، هنگام بازگشت باید حداقل ۸ کیلوگرم زباله را با خود پایین بیاورند.

پیش خودمان می گوییم اگر «جرج اورستِ» بزرگوار، می دانست این حجم عظیم از تخریب قرار است در ارتفاعی که کاوشش کرده، رُخ بدهد، دست از کاشف شدن برمی داشت! و می گذاشت «ساگارماتا»ی نپالی ها، همان مرتفعِ ناشناسِ نظیف باقی بماند!

نمی دانیم چرا هر جمله ای از گزارش اورست، سرمان را تا آخرین درجه می چرخاند سمت بلندترین کوه کشور خودمان! سمت دماوندِ سربلند! دماوند مبتلای ناخوش احوال!

و پچ پچانه می گوییم چه قدرت مافوق تصوری دارد این دوپای متمدنِ مُخرّب! این بشر بدرفتار! وقتی می بینیم و می شنویم که طبیعتِ هیچ کجا، از دستش اَمان و آسایش ندارند... نه اینجا، نه آنجا... نه آسمان، نه زمین، نه دریا، نه بالای کوه!

از دست اعجوبه ای که با تجاوز مفرط، با زباله ها و پسماندهایشان، جاده کشی هایشان، گردشگری کنترل نشده شان و بی مسولیتی شان، هاج و واج کرده اند محیط زیست را!

نمی دانیم چرا هر چه از تُن های زباله اورست که آمار می دهند و برای نجات این کوه بلند بالا، قانون که وضع می کنند، دلمان بیشتر برای دماوند می سوزد که قیم اش، حافظش نیست!

از آن جهت که سال هاست معدن کاوی می شود، محل چرای بی رویه دام ها گشته، بیش از هزار پاکوب بر بدنش زخم دارد، در هجوم گردشگر است، زباله دارد از سر و کولش بالا می رود.

از آن جهت که این ارتفاع، در معرض آسیب جدی ست بواسطه تردد بیش از حد خودروها، کوهپیمایی ها و حضور عظیم زباله ها! اما نمی دانیم کجایند متولیانش...

اخبار، تمام شده و تلویزیون دارد فیلم پخش می کند... اما مگر دغدغه فرهنگی و محیط زیستی تمام می شود...! مگر صدای نماینده مجلسی که از مسولین خواسته دماوند را دریابند تا لابه لای مسائل دیگر گم نشود، تمام می شود...!

خوب که فکر می کنیم می بینیم نمایش مصائب اورست، نمایش همه ی قله های بی سرپناه عالم است... کوچک یا بزرگ... دستپخت چندش آور آنانی که جز ورزش و تفریح و صعود، نیاموخته اند...!