به گزارش قدس آنلاین، این روزها، دوباره «هولوکاست» موضوع یک بحث بین‌المللی قرار گرفت. این بار اما محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسین بود که بازی را شروع کرد. او گفت که آن‌چه باعث یهودستیزی در اروپا شده، نه هویت دینی یهودیان که مسائل اجتماعی هم‌چون رباخواری و روش خاص بانک‌داری آنان بوده است. این اظهارات ابومازن موجی از واکنش‌ها را در رژیم صهیونیستی، آمریکا و اروپا برانگیخت. واشنگتن اما تلاش کرد تا با یک بیانیه‌ی شورای امنیت، فشار بر عباس را دو چندان کند؛ تلاشی که با اجماع اعضای این شورا همراه نشد. نیکی هیلی پس از این ناکامی و در حالی که ابومازن یک روز پیش‌تر بابت جسارتش به آستان هولوکاست! عذرخواهی کرده بود، بیانیه‌ای تند علیه او صادر کرد و گفت که سخنان عباس، نفرت‌انگیز بوده است.
«هولوکاست» را راست یا دروغ، به تاریخ بسته‌اند و طبیعی است که هر بار و به هر بهانه‌ای نامی از آن برده شود، بررسی‌های تاریخی در مخالفت و موافقت با آن مرور می‌شود. پیش‌تر این سوال از سوی جمهوری اسلامی ایران طرح شده بود که اگر هولوکاستی بوده، چرا اروپائیان ظلم‌کننده به یهودیان در پی جبران آن نیستند؟ چرا فلسطین باید جور ظلم اروپا را بدهد؟ اما نکته تاریخی که شاید کمتر گفته شده، واکنش آمریکا در هنگام وقوع هولوکاست است. با فرضِ مورد تردید صحت هولوکاست، واکنش آمریکا خواندنی است. در ادامه برش‌هایی از کتاب «دیپلماسی آمریکا در قرن بیستم» نوشته‌ی رابرت شولزینگر می‌آید؛

سیاست مهاجرپذیری آمریکا در دهه ۱۹۳۰، هم‌چنان به روش خصمانه خود در مورد نپذیرفتن پناهندگان یهودی ادامه داد. در سهمیه‌های تصویب‌شده در سال‌های ۱۹۲۱ و ۱۹۲۴، یهودیان اروپای شرقی را به‌عنوان افراد «دارای کیفیت نژادی پائین» توصیف کرده و از شمول سیاست مهاجرپذیری مستثنی کرده بود.
یک دیپلمات آمریکایی در دهه ۱۹۲۰ گفته بود یهودیانی که برای درخواست روادید ورود به ایالات متحده به دفتر کار او مراجعه کرده بودند، فضای اتاقش را مملوء از بوی ناخوشایندی کرده بودند که در هیچ باغ وحشی به مشام نمی‌رسید.
دولت آلمان در سال ۱۹۳۵، قوانین مشهور نژادپرستانه نورمبرگ را تصویب کرد و زندگی یهودیان در قلمروی رایش را تقریبا ناممکن ساخت. در اوایل سال ۱۹۳۹، به یک کشتی حامل مهاجران یهودی اجازه داده نشد که وارد بندر هاوانا در کوبا شود [که تحت سیطره آمریکا بود] و با توسل به زور، کشتی را وادار به ترک آن‌جا کردند  و چون هیچ پناهگاه امن دیگری وجود نداشت، ناگزیر به آلمان بازگشت.
شواهد تاریخی می‌گوید در همان ایامی یهودیان در اروپا تحت فشار بودند- فارغ از کیفیت فشار- آمریکا حتی اجازه ورود به آن‌ها به کشورش را هم نمی‌داد و نژاد آن‌ها را پست می‌خواند. حالا اما نیکی هیلی نماینده آمریکا در سازمان ملل متحد، یک اظهارنظر محمود عباس را نفرت‌انگیز می‌خواند چرا که او گفته دلیل فشار بر یهودیان، نه هویت دینی که رفتارهای سوء اقتصادی‌شان بوده است!