قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی: پس به جای توقعِ وافر و غُرِ ممتد و تولیدِ ناامیدی؛ یک نوک پا می روم تا جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین. همان سالِ ۱۳۵۶ خودمان که خیلی ها مثل من، دنیا نیامده بودند هنوز.

آنجا که بازیکنان وطنی با هلند و اسکاتلند و پرو به زمین مسابقه رفتند و از آن جام با خودشان، دو باخت و یک مساوی آوردند.

به ۲۰۰۶ آلمان هم سرکی می کشم. به کشوری و به سالی که ایران یکی از ۳۲ تیم راه یافته به جامش بود و قرعه اش با پرتقال و مکزیک و آنگولا درآمد. و آنطور که در پیشینه نوشته اند، بعلت فقدانِ انسجام تیمی و ضعف بدنی بازیکنان، با کسب تنها یک امتیاز از راهیابی به دور بعد بازماندیم.

و ۲۰۱۴ برزیل را هم که بی تورق به خاطر دارم با سرمربیگری کارلوس کیروش به مصاف نیجریه و آرژانتین و بوسنی رفتند. جایی که شوت های قوس دار و هوشمندانه لیونل مسی انتظارشان را می کشید.

آنجا که برای سومین دفعه هم نتوانستیم از سد بزرگان و باتجربه های دنیای فوتبال بگذریم و طعم صعود را بچشیم و عنوان تیم حذف شده آسیایی را تا خانه یدک کشیدیم.

حالا واقعیت ها را می چینم روی میز، روبروی عقل و منطق ام... دستیار موفق الکس فرگوسن، ناخدای ماست و ما افتاده ایم در قرعه ای که قهرمان اروپا و جناب اُعجوبه جهانی - رونالدو - دست بر قضا همانجا تشریف دارند بعلاوه تیمِ تیکی تاکای کاربلد با حاضری ۱۴ دفعه ای شان در جام و سرخیو راموسِ جودوکار.

بله، بالاخره همه کمی از فینال لیگ اروپا یادشان مانده. اینکه مهره اصلی اسپانیا، متبحر به فنون زیادی ست و تماشای گاوبازی ماتادورها از علایق اش به حساب  می آید.

به برگزار نشدن بازی های تدارکاتی پُروپیمان هم حواسم هست و به مجموعه ای که لژیونرهای شاغل در اروپا، قرار است بازیگرانش باشند.

به تیم ملی ۱۸۳ سانتی متری ایران که روزهای موعودش درراهند و می دانم با تمام کاستی ها می خواهند در روسیه مثل یک سلحشور پا به معرکه بگذارند. یوزهایی که بی شک «کرستوفسکی»، «کازان»، «موردوویا» را می تازند و آمیزه ای از باور و چابکی اند.