ما زاده شده ایم برای استرس ها و دلهره ها. برای روزهای سخت. برای فشارهای بی پایان. برای جنگیدن های جانانه. برای زخم های عمیق. برای دفاع های دلیرانه. برای شادی های ساده و خودجوش.برای اینکه با ساده ترین لباس جام جهانی صاحب شیک ترین پیروزی ها شویم و بدون استوک‌های نایک از تمام جهان لایک بگیریم. 
ما از دل تنهایی های تحمیل شده در جهان، سبز می شویم و سرخ ترین فریادها را سر می دهیم. 
اینجا ایران است. سرزمین کارهای ناشدنی. فشارهای اقتصادی برای ما مانند همان بیست دقیقه ابتدایی بازی با مراکش است. جان به لب می‌شویم. تا مرز شکست می رویم اما زنده می‌مانیم.همه جهان هم علیه ما باشد ما باز دل همه را با حماسه های مان به دست می آوریم. آبروی آسیا را می خریم و خاطرات تکرارنشدنی خلق می کنیم.
این شادی تقدیر مردم است. مال مردمی که بلدند برای خودشان دلخوشی خلق کنند و از میان همه تاریکی‌های زندگی شان خورشید را به دست بگیرند. ایرانی، زخم هایی چون زخم  بر پهلوی امید ابراهیمی را کم ندیده است. نگهبانان دلیری چون بیرانوند فراوان داشته است. همین هم هست که با دستان خالی بلد است روزهای به یادماندنی خلق کند. این درست که مثل عرب ها دیدارهای تدارکاتی با آلمان ها و هلندی ها نداشتیم و تنها با تیم محلات سیرالئون و ازبک های درجه چندم خودمان را برای نبرد جهانی گرم کردیم اما در لحظه موعود بلدیم با غیرت گلیم مان را از آب بیرون بکشیم.مثل همه این سالها که در جهان پرآشوب سرمان را بالا نگه‌داشتیم.
کسی چه می داند شاید نتوانیم از پس ماتادورها و پرتغالی ها بر بیاییم. شاید نتوانیم صعود کنیم.اما چه باک؟ ما شب خوب خودمان را در جام جهانی ساختیم و برای چند روز هم شده به صدر گره مرگ چسبیدیم. ما خودمان را به جهان نشان دادیم.که فوتبال در نهایتش همین است و بس. قهرمانی جام جهانی مال تیم های پولدار و ابر ستاره هاست. اما لحظات ناب جام جهانی مال مردمانی است که بی آلایش آمده اند تا پرچمشان و جغرافیای ریشه دارشان را به رخ دیگران بکشند. جمعه شب مان را با شادی دومین پیروزی در تاریخ جام جهانی فوتبال به سحر پیروزی بزرگ والیبالیست های مان بر لهستان صدرنشین، آن هم در خاک آمریکا پیوند دادیم تا 24 ساعت کامل، فارغ از تمام رنج ها و دردهای اقتصادی و معیشتی‌مان روی آسمان پایکوبی کنیم. 24 ساعت زندگی بدون سیاستمداران و سرمایه داران و اقتصاددانان و حتی فلاسفه کمترین حق مان در این روزگار بود.