قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی: مثل همیشه یک نوک پا آمده ام جایی که در آن هم نقد هست، هم مهربانی... الحمدالله دوروبری های خوش قلمی در جمع مان پیدا می شوند... اهل صفا و نزاکت و اندیشه.
کامنت ها را چک می کنم... تعدادشان بی شباهت به چرخش کنتور وقتِ روشن شدن کولر نیست! زیاد، زیادِ زیاد!
یکنفس می خوانم شان تا علت این معلول را در دورهمی مجازی کشف کنم.
ملتفت بودم که آسانسور مُدام می رفت طبقه سوم و صدای دسته جمعی نوجوان ها می آمد... که روز عجیبی شده این چهارشنبه و پنج شنبه و جمعه برای استادِ زیست آپارتمان اما انگار به قاعده دل نداده بودم.
صدای پای غولِ هر سال را، امسال نشنیدم شاید به این دلیل روشن که کنکوری در خانواده موجود نبود و آخرینش، فریدی بود که دادیمش به دانشگاه و پشت سرش آیة الکرسی خواندیم!
حالا می بینم پدر و مادران کنکوری و ایضاً خودِ محترم شان، به قصد گلایه و دردودل، صفحه را پُر کرده اند...
پس دست بکار می شوم و متنی از آلزایمر مقطعی ام تایپ می کنم با استیکرهای فراوانی که دست بر چشم دارند.
«مائده جانِ کنکوری» و «بانو اشراق عزیز»، پیام هایی می گذارند که نمی شود دربندشان نشد و آنها را بارها نخواند.
# تازه از اتاق انتظار رفته ایم به اتاق ویزیت !! جماعت، برای سلامت و سامان مان دعا کنید.
# فقط مادر یک کنکوری، مزه هندوانه ی شیرینِ شور را می داند!
تأخیرنوشت: نمکدان را از کابینت بیرون می کشم. و دوباره با «یاالله» ای وارد میهمانی مجازی می شوم.
تایپ می کنم بیایم ضریب دلواپسی خاله ها و عمه های عاشق را سانسور نکنیم! که عمه جان بنده به وقت کنکور، آش رشته محبوبم را پخت و خاله جان با عزیز، زائر امامزاده شد.
واقعاً چند تکه هندوانه شور، انقلابی ست در مزه ها !
نظر شما