با وجود این شاید بشود گفت اولین حاشیه رسمی را خود جناب وزیر سابق ایجاد کرد. زمانی که در انتهای سومین استیضاح با باور خودش دست به افشاگری زد. او نام پورابراهیمی و پزشکیان و چند نفر دیگر را پشت تریبون مجلس به زبان آورد و بعد از هر جمله اصرار داشت بگوید قصد نداشته این حرف‌ها را بزند.
علی ربیعی بعد از استیضاح در توییتر خود نوشت: کتاب شازده کوچولو را برای علی لاریجانی می‌فرستم. زیر این متن خط می‌کشم « فرمانروا به شازده گفت: تو را وزیر دادگستری می‌کنم. شازده: کسی نیست که من او را محاکمه کنم. فرمانروا گفت: خودت را محاکمه کن. سخت‌ترین کار دنیاست اینکه بتونی درباره خودت قضاوت درستی داشته باشی و عادلانه خودت را محاکمه کنی».
صحبت‌های ربیعی در مجلس و آنچه معاونان او پیش از جلسه استیضاح در برنامه‌های مختلف گفته بودند سبب شد تا تحلیل‌های مختلفی درباره استیضاح به فضای رسانه‌ای درز کند. از دعوای وزیر کار با وزیر بهداشت گرفته تا باج‌خواهی بعضی نمایندگان مجلس در بین این تحلیل‌ها بود و هر رسانه هم برای تحلیل خودش به کدهای خبری مختص خودش متوسل می‌شد.
عده‌ای معتقدند ربیعی قربانی اختلاف با قاضی‌زاده هاشمی، وزیر بهداشت شده است و وزیر ثروتمند از لابی خود در مجلس برای زمین زدن او استفاده کرده است و این استیضاح یک استیضاح سیاسی بوده است تا تخصصی. اما بعضی مانند بهروز بنیادی، عضو فراکسیون امید، مهم‌ترین فراکسیون حامی دولت این تحلیل را رد کردند و گفتند: علت اصلی استیضاح در هشت محور آمده و چندین جلسه نیز در این مورد برگزار شده است. با بررسی‌های انجام شده عده‌ای از نمایندگان تصمیم گرفتند دوباره آقای ربیعی را استیضاح کنند. به نظر من این استیضاح جنبه سیاسی ندارد. اگر سیاسی بود بار اولی که استیضاح مطرح شد و رأی نیاورد، سیاسیون آن را رها می‌کردند. بی‌شک آقای قاضی زاده هاشمی و آقای ربیعی در دولت هماهنگی‌های خوبی با یکدیگر دارند و کمک‌های زیادی به هم می‌کنند. می‌دانم آقای قاضی‌زاده هاشمی حامی آقای ربیعی بوده و در خیلی مسائل به او کمک کرده است. قرار نیست وقتی استیضاح صورت می‌گیرد به نتیجه دلخواه برسیم.
با این حال ماجرای سیاسی بودن استیضاح وزیر وقتی جلوه بیشتری پیدا می‌کند که متوجه می‌شویم افرادی مثل نقوی حسینی که عضو فراکسیون منتقد دولت است هم از الزامی نبودن آن سخن می‌گویند. او پیش از این گفته بود: تا آنجایی که بنده ارزیابی کردم، کوتاهی متوجه وزیر نیست. آقای ربیعی هرآنچه از دستش برمی‌آمده انجام داده البته معنایش این نیست که قصور و کوتاهی درکار نبوده است. انتظارات از این وزارت بسیار زیاد است. زمانی ایرادهای یک دستگاه به مدیریت اجرایی و وزیر آن برمی‌گردد و باید وزیر را زیر سؤال‌ برد (مانند وزارت راه و شهرسازی که معتقدیم ایراد از مدیر آن است). اختلاف‌هایی که با وزیر وجود دارد به دلیل کارکرد او نیست بلکه برای انتظارهایی است که از وزیر وجود داشته و برآورده نشده و همین امر سبب اختلاف شده است.این گفته‌های نقوی حسینی حداقل شائبه دست داشتن منتقدان دولت در استیضاح را برطرف کرده است. اما انتظارهایی که او معتقد است بعضی از وزیر دارند چیست که برآورده نشدن آن‌ها موجب شده استیضاح وزیر اتفاق بیفتد؟
در پاسخ به این سؤال‌ ذکر یک مقدمه لازم است. سازمان تامین‌ اجتماعی و شستا زیر مجموعه‌های وزارتخانه کار هستند و اقدامات مهمی در آن وزارتخانه صورت می‌گیرد و از طرف دیگر این وزارتخانه با چند میلیون بازنشسته سر وکار دارد.
شستا، بزرگترین شرکت هلدینگ سرمایه‌گذاری متعلق به سازمان تأمین اجتماعی ایران است که در زمینه مدیریت سرمایه‌گذاری، تجارت و بازرگانی، مدیریت دارایی و مبادلات سهام شرکت‌ها، فعالیت می‌کند. گفته می‌شود رئیس هیئت مدیره این شرکت اکبر ترکان، از مشاوران اقتصادی رئیس‌جمهور است و در حال حاضر به طور متوسط معادل ۱۰ درصد از مجموع ارزش بازار بورس اوراق بهادار تهران، متعلق به آن است. دومین شائبه درباره استیضاح ربیعی در حقیقت مربوط به همین شرکت است. آنچنان که در خبرها آمده است به نظر می‌رسد، تا یک ماه آینده قرار است حدود 100 شرکت، از شرکت‌های مجموعه شستا واگذار شود. گویا یکی از مخالفان اصلی واگذاری این شرکت‌ها ربیعی بوده است و حال زمان مناسبی برای واگذار کردن آن‌ها فرا رسیده است. محمود ملکی، سردبیر سایت تابناک در صفحه اینستاگرام خود نوشته است: احتمالاً سرپرستی [برای وزارت کار] منصوب می‌شود که با واگذاری این شرکت‌ها به دوستان و آشنایان در مجلس و دولت و دیگر نهادها مخالفتی نخواهد کرد. تردید نکنید جریانی که دنبال غارت شرکت‌های تأمین‌ اجتماعی، صندوق بازنشستگی و صندوق عشایر هستند، روزنامه، سایت، کانال و شبکه رادیو و تلویزیونی هم دارند؛ در روزهای آینده تحرکات آنان را در رسانه‌های مختلف خواهید دید. در کنار همه این تحلیل‌ها، که هرکدام به‌تنهایی برای ناراضی بودن ربیعی کافی است، عده‌ای هم معتقدند این ناراضی بودن به عمد ادامه‌دار شده است چرا که دولتی‌ها تلاش دارند با این ترفندها توجه‌ها را از اوضاع اقتصادی که کشور به آن دچار شده است متفرق کنند. این عده معتقدند دولتی‌ها مدام در حال حاشیه‌سازی هستند و حاشیه‌سازی ربیعی فقط یکی از قطعات پازل آن‌هاست. طبق این نظریه، کابینه با این حرکت بنا دارد مانع از فعالیت بیشتر مجلس علیه دولت هم شود، بویژه در شرایطی که سخن از استیضاح دو وزیر دیگر و همچنین سؤال‌ از رئیس جمهور در پیش است.
در مجموع در شرایطی این چنینی وحدت و همدلی هرچند حداقلی باشد بیش از هر زمان دیگر مورد نیاز است. اگر مجلس اصرار دارد با برخورد قاطع سرانجام از حقوق نظارتی خود استفاده کند، بهتر است دولت بدون هیچ حاشیه‌ای به نظر آن احترام بگذارد و هرچه سریع‌تر افکار و شخصیت‌های جدید، جوان و کارا را به کابینه اضافه کند. از آن طرف مجلس هم تلاشش را به خرج دهد تا استیضاح را به‌عنوان آخرین راه‌حل در نظر بگیرد و قبل از آن با استفاده از ظرفیت مرکز پژوهش‌ها و کمیسیون‌های تخصصی راهکارهای عملیاتی برای اصلاح امور را ارائه دهد.