به گزارش گروه ورزشی قدس آنلاین، بعد از پایان یافتن رقابتهای دوچرخه سواری هجدهمین دوره بازیهای آسیایی ۲۰۱۸ اندونزی، مسئولین، کادر فنی و ورزشکاران این رشته بابت ناکامی در کسب مدال مورد انتقاد قرار گرفتند. دوچرخه سواری جاده ایران در دوره قبل این بازیها صاحب سه مدال شده بود که دو مدال آن در بخش استقامت جاده بدست آمد اما این بار جاده روها صاحب مدالی نشدند. رسول هاشم کندی مربی تیم دوچرخه سواری استقامت جاده ایران مشکل عدم نتیجه گیری رکابزنان را در نبود ساختار مناسب برای این رشته همراه با عدم وجود امکانات، تجهیزات، اعتبارات فراوان، اردوهای برون مرزی در اروپا، فقدان پیست چوبی در ایران و نبود ورزشکار و ... توصیف کرد.
هیچ وقت قول مدال ندادم چون وضعیت مان مساعد نبود!
هاشم کندی با بیان اینکه من تقریبا از نتایج تیم نامید شدم گفت: البته باید بگویم نتایج با توجه به شرایط مان زیاد هم از پیش بینی خودم متفاوت نبود. من هیچ وقت قول مدال ندادم چون وضعیت مان زیاد مساعد نبود. اما امیدوار بودم حداقل یک یا دو مدال برنز در یکی دو ماده بگیریم که متاسفانه این هم نشد. با تاکید می گویم که اینکه خیلی مصمم قول مدال بدهم این طور نبوده است.
دوچرخه سوار نداریم؛ بشمرید!
وی ادامه داد: ما برای دوچرخه سواری ساختارسازی نکرده ایم. نسبت به چهار سال قبل هیچ باشگاهی نداریم. چهار سال قبل رکابزنان در قالب باشگاه هایشان مسابقه می دادند، می آمدند و در تیم ملی هم حضور داشتند. چهار سال قبل چند تا دوچرخه سوار خوبمان بودند که دیگر نیستند. به دلایل مختلف بازنشسته شدند و برخی محروم. بشمرید؛ از حسین عسگری، احد کاظمی، قادر میزبانی، امیر زرگری، عباس سعیدی، حسین علیزاده، بهنام خسروشاهی و رحیم امامی و ... همه رفته اند. هر کدام از این نفرات سالها بود در این رشته پا می زدند و هر یک سرمایه ای برای دوچرخه سواری بود. یک دوچرخه سوار چندین سال طول می کشید تا به اینجا برسد و ما در این چهار سال همه این ها را از دست دادیم.
تنها موجودی دوچرخه سواری همین ها بود
مربی تیم استقامت جاده ایران افزود: تنها موجودی دوچرخه سواری همین ها بود که من انتخاب کردم و رفتیم و اینها بهترین ها بودند؛ تمرین کردیم و رفتیم جاکارتا. باید تاکید کنم در این فاصله چهار ساله از بازیهای قبل تا الان همه زیر ساخت ها و همه باشگاه ها و تیم ها و نفراتمان را از دست دادیم از آن سو همه رقیبان ما در آسیا پا را فراتر از آسیا گذاشته و به سطح اروپا رسیده اند. تیم حرفه ای دارند مثل قزاقستان، بحرین، امارات و یا اینکه اردوهای اروپایی دارند. نفرات حرفه ای دارند مثل ژاپن. تایلندی که هشت سال قبل وجود نداشت الان کلا در اروپاست. هندوستان در انگلستان و آلمان نه اردوی چند ماهه و چند روزه بلکه چند سال است برنامه مداوم تمرین در اروپا دارد.
وی ادامه داد: ما چهار سال قبل حداقل در آسیا مراوده داشتیم و رکاب می زدیم الان حضور در این تورهای آسیایی را هم از دست داده ایم و ورزشکارمان را هم از دست داده ایم و فقط همین چند نفر هستند. همه محروم شده اند. به دلایل مختلف چون بازنشستگی و دوپینگ و وضعیت بد تیم ها رفتند.
ده برابر الان بودجه می خواهیم
هاشم کندی در خصوص تفاوت وضعیت دوچرخه سواری ایران و دیگر کشورها گفت: در حاشیه بازیهای آسیایی و با بررسی تیم ها وقتی با آقای قمری صحبت می کردیم به این نتیجه رسیدیم که حداقل ده برابر بیشتر از الان به بودجه نیازمندیم تا به رقیبان مان برسیم. نمی خواهم وارد بحث های مدیریتی شویم اما یا خود فدراسیون می تواند این را حل کند یا وزارت ورزش باید متقبل شده و پاسخگو باشد چون این رقم مبلغ بالایی است.
سه دوچرخه یک ماه قبل به چه درد می خورد؟
وی با بیان اینکه برخی مسائل حاشیه ای در تامین تجهیزات هم مشکل آفرین است اظهار داشت: این مسئله خیلی مهم است که تیم ملی برای پیشرفت نیاز به مطالبات گسترده ای دارد. همه این خواسته ها دست به دست هم می دهند؛ به طور مثال اینکه می گویم وجود تجهیزات نه اینکه تجهیزات را دو ماه قبل بگیرند بدهند ورزشکار که درست نیست و اصلا به درد نمی خورد. باید تجهیزات به صورت گسترده در اختیار همه باشد آن هم طی سال تا در نهایت ما حصل آن بشود افراد ورزیده؛ نه این که سه دوچرخه بگیریم دست سه نفر باشد آن هم یک ماه قبل از مسابقات که در نهایت متاسفانه این کار را هم نتوانستیم انجام دهیم. متاسفانه تجهیزات دوچرخه سواری در حال حاضر در ایران به صورت گسترده دست ورزشکار و تیم ها نیست.
هزینه میلیاردی برای پیست های متروکه!
مربی تیم دوچرخه سواری کشورمان با اشاره به وضعیت نابسامان پیست های این رشته بالاخص نبود پیست چوبی از ملزومات تخصصی دوچرخه سواری گفت: چهار پیست دوچرخه سواری در شهرهای مختلف ساخته اند. وزارت ورزش و هر کسی ادعای این امکانات را دارد بگوید چه کارآیی دارد؟ همه آنها به نوعی متروکه مانده اند و قابل استفاده نیستند. بدون کارشناسی میلیاردها برای ساخت آنها هزینه شده است. مسئول اینها کیست؟ ما نتیجه نگرفته ایم من خودم مسئولیت را می پذیرم اما چه کسی پاسخگوی این هاست. اسکوربورد چند صد میلیونی دارند اما قابل استفاده نیست. مثلا در تبریز پیست روباز زده اند. ۹ ماهش سرد است و گرد و خاک دارد و اصلا مکانش برای تمرین دوچرخه سواری پیست جای خوبی نیست. به جای این همه پیست خوب بود یک پیست چوبی سرپوشیده می زدند. این پیست های بتنی موج دارند و به درد نمی خورد و فقط برای ساخت آنها هزینه کرده اند!
سطح مسابقات قهرمانی با بازیها فرق دارد
وی در مورد تفاوت سطح مسابقات قهرمانی آسیا و بازیهای آسیایی هم تصریح کرد: همه این مشکلات جمع شده است تا نزدیک مسابقات. برخی می گویند من دوسال است در تیم ملی هستم اما من چند ماه قبل به عنوان مربی انتخاب شدم! وقتی در مسابقات قهرمانی آسیایی سال قبل آمدم و نتیجه گرفتیم قراردادم را به مدت شش ماه تا بازیهای آسیایی تمدید کردند.اما باید بگویم اینجا با مسابقات قهرمانی آسیا فرق می کرد. رشته ها محدود است و کشورها بهترین نفرات شان را می آورند. بازیهای آسیایی رقابتی سنگین تر از سطح مسابقات قهرمانی آسیاست. نفری که در مسابقات استقامت بازیها اول شد اصلا در مسابقات قهرمانی آسیا نمی آید. اینها همه در اروپا هستند و در تورهای اروپایی رکاب می زنند و تنها در مسابقات مهم حضور می یابند و هر مسابقه آسیایی و هر توری حاضر نمی شوند.
باید به اروپا نزدیک شویم
هاشم کندی با بیان اینکه رشته ما با رشته هایی که در سطح آسیا رقابت بالایی، فرق دارد دارند، گفت: رشته ما حرفه ای است که مهدش در اروپاست. ما در این رشته صاحب سبک نیستیم و هرچه قدر خود را به اروپا نزدیک کنیم نتیجه می گیریم. قبلا این مسئله بین کشورها متداول نبود اما الان همه کشورهای آسیایی این کار را انجام می دهند.
ورزشکارمان در مسابقه ای نیست!
وی با اشاره به اینکه ما تورهای آسیایی را هم از دست داده ایم بیان کرد: ورزشکاران من در مقایسه با آنهایی که مقام آورده اند چقدر در سال ۲۰۱۸ در تورها پا زده اند؟ حتی در بخش پیست ما برای حضور در این رقابتها به تازگی فعالیت در رشته اومنیوم را استارت زدیم و برای حضور در مدیسون آماده شدیم. تیم های باشگاهی ما فعالیت مستمر ندارند و فعالیت آنها اصلا به درد تیم های ملی نمی خورد و برای فدراسیون سودی ندارد. نفراتی را هم که به مسابقات و تورها می برند در حد تیم ملی نبوده و به درد تیم ملی نمی خورند.
مگر امکانات به من داده اند که من بتوانم!
این مربی دوچرخه سواری با بیان اینکه مشکلات این رشته ساختاری است گفت: من خودم به عنوان مربی می گویم فدراسیون همه تلاشش را کرد. روی صحبتم با دوستانی است که منتقد هستند واقعا یک مربی اگر قادر باشد همه این نقص ها را با ۶ ماه تمرین پوشش دهد واقعا باید معجزه کند. باید قراردادش صدها هزار دلار باشد اگر بتواند به تنهایی با تمرین این همه مشکل را حل کند. مطمئن باشید اصلا نمی شود چنین چیزی را متصور شد.
وی در پاسخ به این سوال که «گفته می شود برخی مربیان به دلیل دستمزدهای بالایشان به تیم ملی دعوت نشدند با این شرایط دستمزد شما در ماه برای این رقابتها چه مبلغی بوده؟» گفت: سه چهار میلیون است که آن هم فعلا نگرفته ام. البته چون پرسیدید می گویم. معتقدم اگر مربی انگلیسی را هم می آوردید با این شرایط کاری نمی کرد. همچین چیزی وجود ندارد و هر کسی این ادعا را بکند تسلط کافی به مسائل و حواشی این رشته آن هم با این امکانات و تجهیزات در ایران ندارد. هر مربی مسابقه سطح بالا می خواهد؛ تجهیزات؛ پیست و ورزشکار می خواهد که اینها الان نیست. مگر این امکانات را به من داده اند که من بتوانم کاری انجام دهم!
ما اصلا نمی توانیم میزبانی یک مسابقه را بگیریم
هاشم کندی از تجربه میزبانی کشورها در آسیا گفت و افزود: باز هم می گویم که ما از لحاظ ساختاری در دوچرخه سواری و ورزش مان مشکل داریم. کشورهای آسیایی که ما با آنها رقابت می کنیم میزبانی رقابتهای قهرمانی آسیا را می گیرند، بازیهای آسیایی و المپیک را هم می گیرند. المپیک را چین و ژاپن میزبان شدند. کره، اندونزی و قطر هم میزبان بازیهای آسیایی هستند. هند و و بحرین هم برگزارکننده مسابقات قهرمانی آسیا هستند. وقتی این اتفاق می افتد آنها می روند دنبال ساختار سازی و تهیه و تجهیز فضا و امکاناتشان. حاصل آن می شود که فدراسیون شان قبل و بعد این رقابتها چندین سال از این مسئله استفاده می کند. ما اصلا نمی توانیم میزبانی یک مسابقه را بگیریم پس نباید در این فاصله موقعیتی از لحاظ ساختار و بودجه و امکانات این انتقادات را بکنیم. مگر از چهار سال قبل چه کرده ایم که توقع نتیجه داشته باشیم. آن زمان آنهایی که نتیجه گرفتند همان هایی بودند که در تیم های باشگاهی شان پا می زدند. آروین معظمی گودرزی قبل از بازیهای ۲۰۱۴ حداقل هشت مسابقه پا زد اما امسال یک مسابقه نرفت و اگر هم رفت مسابقه سطح پایینی بود.
روی چه استدلالی باید فرد دیگری ببرم!
مربی تیم ملی دوچرخه سواری استقامت در پاسخ به این سوال که معظمی گودرزی در پایان مسابقه اش دچار ضعف شد آیا با توجه به آسیب دیدگی قبلی اش بهتر نبود جایگزینی برای وی داشتیم گفت: اگر کلمه استرس را بیاورم و اگر از واژه بدشانسی بگویم درست نیست. معتقدم اگر سیستم مناسبی باشد اگر بدشانسی هم باشد سیستم درست آن را به مرور اصلاح می کند و صدمه اش به این شدت نخواهد بود. آروین در تمرینات ایران زمین خوردگی اش شدید بود و آسیب جدی دید. مدتی در اردو هم نبود و در اواخر اردو به ما پیوست. وقتی آمدند و انتخابی داد و بهترین نفر در تایم تریل بود روی چه استدلالی باید فرد دیگری را ببرم! نفر دوم را با فاصله ۴۰ ثانیه گرفت و من همان رشته را به او دادم تا پا بزند.
واقعا شرمنده ام
وی با بیان اینکه نمی توانم بگویم نتیجه خوبی در بازیها گرفته ایم گفت: من واقعا شرمنده ام که نتوانستم نتیجه بگیرم. اما فقط تقصیر کادر فنی و ورزشکار نیست. ما مشکلات بزرگتری داریم. مشکل از مربی و کادر فنی نیست و اصلا ادعایی هم ندارم که بدون اشتباه بوده ام و برنامه هایم درست اما منتقدینی که انتقاد می کنند بدانند که مشکلات خیلی بزرگتری بر سر راه دوچرخه سواری ایران است و تا حل نشود همین طور می مانیم. اصلا من نباشم؛ حضور یا عدم حضور من دردی از دوای دوچرخه سواری حل نمی کند. من ادعایی در این مورد ندارم که اگر من باشم دوچرخه سواری چهار مدال می گیرد. منظوم فرد خاصی نیست اما آن فردی که می گوید من باشم این کار را می کنم حرف غیر منطقی زده است.
کندی خاطرنشان کرد: مطمئنا فردی این حرف را نزده و مشکل ما با فردی نیست باز هم می گویم ما چند مشکل اساسی داریم که طی امروز و فردا هم قابل حل نیست. سطح دوچرخه سواری ما فعلا همین است و باید قبول کنیم و تحمل کنیم. باید ببینیم تیم هایی که از ما جلوتر هستند و رفته اند چه کرده اند. پیست چوبی دارند؛ تجهیزات دارند؛ نفراتی در اروپا دارند؛ اردوی اروپایی دارند؛ تورهای متعدد دارند و می روند.
تجهیزات مان به فرودگاه رسید
وی در پاسخ به این سوال که اگر پول باشد مشکل ما حل می شود گفت: پول نداریم و اگر پول هم داشته باشیم نمی توانیم در این موقعیت تجهیزات خرید کنیم. متاسفانه تجهیزات ما آن هم نه دوچرخه کامل؛ بلکه تنها برخی قطعات آن هم نه چند روز قبل از اعزام بلکه قبل از پروازمان به جاکارتا در فرودگاه به دست مان رسید. ما از همان دوچرخه هایی استفاده می کنیم که چهار سال قبل خریده بودیم تنها دوچرخه آروین معظمی گودرزی در تایم تریل نو خرید شده بود.
وی ادامه داد: فدراسیون تلاش هم کرد قمری آن قدر پیگیری کرد تا در این زمان رسید. رشته ما یک «مایو» نیست که بپوشند و در استخر تمرین کنند و بروند مسابقه بدهند. با این وضعیت اگر چاره ای اندیشیده نشود در همین قدر و وضع می ماند و کاری نمی توان کرد و باید با همین شرایط کنار بیاییم. انتظاری هم نباید داشته باشند وقتی چهار تا پیست ساخته اند و کسی هم نظارتی نکرده و میلیاردها هزینه شده بدون کارشناسی بتوانند در آینده نتیجه هم بگیرند!
تیم باشگاهی نداریم
وی در مورد وضعیت تیم های باشگاهی دوچرخه سواری هم گفت: تیم های باشگاهی الان نداریم و آن زمانی که هم بودند درست اداره نشدند. ولی همان را هم الان نداریم و تیم ها نمی توانند مسابقه بروند!
هر کسی با این وضع بیاید دستش را می فشارم
مربی تیم ملی در خصوص اینکه آیا قصد دارد با این وضعیت به کار خود در فدراسیون ادامه دهد یا خیر هم گفت: رابطه ای که با فدراسیون داشتم همیشه دوستانه بوده است و هر وقت کمک خواستند دریغ نکردم. من عضو هیات علمی دانشگاه هستم و نیازی به حضور در تیم ملی ندارم. این افتخاری است که در خدمت تیم ملی بودم. هر وقت نیاز داشتند در خدمت بودم. معتقدم هر کسی بتواند با این شرایط کاری کند و نتیجه بگیرد دستش را می فشارم و هر کمکی بخواهد دریغ نمی کنم. تا هر زمانیکه فدراسیون بخواهد هم هستم و از صمیم قلب در کنارشان خواهم بود. از حضور مربی که بتواند به این رشته در این وضعیت کمک کند واقعا تقدیر می کنم ولی فکر می کنم هیچ کس با این وضعیت امروز دوچرخه سواری مسولیت تیم را قبول نمی کند.
من هیچ قولی نداده ام!
وی در پاسخ به این سوال که آقای قمری قبل از اعزام تیم ها بارها در گفتگوهایشان قول ۵ مدال و در نهایت سه مدال را در بازیهای آسیایی داده بودند آیا واقعا هیچ حسابی روی بخش جاده باز نشده بود گفت: ایشان شاید از طرف همه رشته ها قول داده اند . ما در این بازیها سه تیم بودیم کوهستان، جاده و سرعت. قول مدال از طرف تیم من نبوده است من هیچ قولی نداده ام شاید این دو عزیز دیگر قول داده اند!
هر چقدر هزینه کنیم همان قدر نتیجه می گیرم
هاشم کندی در پاسخ به این سوال که با انتقادات شدیدی که امروز می شنویم شاید بهتر می بود تا تیم اگر شرایط مدال آوری نداشت و پیش بینی مدال نداشت به رقابتها اعزام نمی شد گفت: این درست نیست که تیم اعزام نشود و اصلا شدنی نیست چرا که کل مدالها را چهار پنج کشور گرفته است. خیلی از تیم ها آمدند و نتیجه نگرفتند و این تصور اشتباهی است که اگر تیمی پیش بینی نتیجه نگرفتن دارد پس نباید به مسابقات برود. ما در بخش بانوان برای اولین بار در بازیهای آسیایی شرکت کردیم. نفر دوم مان را بردیم نفر اولمان خانم یزدانی ترقوه اش در آخرین تمرین شکست و به همین دلیل نفر دوم مان را بردیم و خیلی هم خوب بود. نمی خواستم به این مسئله اشاره کنم که بگویند نتیجه نگرفته اما عنوان ششمی بانوی رکابزن تیم را پر رنگ می کند. اما واقعا کار بزرگی کردیم برای اولین بار زنان مان به مسابقات دوچرخه سواری آسیا بردیم و رقابت خوبی بود.
مربی تیم استقامت جاده در پایان گفت: بسیاری از رشته های دیگر هم به بازیها رفتند و نتیجه نگرفتند. به نظرم این اعتقاد اشتباهی است. می گویند کشتی ۹۰ میلیارد هزینه سالانه اش است اما دوچرخه سواری ۳ میلیارد. هر چقدر هزینه کنیم همان قدر نتیجه می گیرم. شاید کشتی مهدش در ایران باشد اما مهد دوچرخه سواری اروپا است. یک عدد دوچرخه در حال حاضر بیش از ۵۰ میلیون تومان است اما همین الان پول هم اگر داشته باشیم نمی توانیم آن را بخریم. رشته های ورزشی در میادین مختلف متفاوت بوده و نیازهای مخصوص خود را دارند. اگر می خواهیم موفق شویم باید ساختار و برنامه ریزی مان را تغییر دهیم. کشورهای آسیایی به خاطر تعدد مدالهایشان سرمایه گذاری زیادی روی دوچرخه سواری دارند اما ما به خاطر مشکلات ساختاری مان داشته هایمان را از دست داده ایم.
منبع: مهر
انتهای پیام/
نظر شما