به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی قدس آنلاین، «غیبت» از گناهان بزرگ زیان‌بار و شکننده روابط سالم و مانع مناسبات مطلوب اجتماعی است و در قرآن و حدیث اهل بیت(ع) همواره نکوهش شده است. امام حسین(ع) در رفتار و گفتار خویش رویاروی غیبت و غیبت کنندگان قرار داشته‌اند. سخن گفتن از دیگری به گونه‌ای که هرگاه بشنود بدش بیاید، غیبت است. مردی در نزد امام حسین(ع) غیبت کرد که امام به او چنین هشدار دادند: «یا هذا کف عن الغیبه فانها ادام کلاب النار.‌ای مرد از غیبت دست بردار که غیبت خورش سگ‌های جهنم است. (بحارالانوار، ج78، ص117) 

مطابق این حدیث، امام حسین(ع) با غیبت کننده برخورد و او را نهی از منکر نموده و از وی انتقاد و به او اعتراض کرده‌اند. بنابراین نباید در مجلس غیبت ساکت ماند؛ بلکه باید غیبت‌کنندگان را از غیبت بازداشت. امام حسین(ع) در این گفتار آموزنده خویش با روش تمثیل، نهی از منکر نموده‌اند. غیبت را خورش سگ‌های جهنم شمرده‌اند و زشتی و پلیدی غیبت را با یک مثال و تشابه، آشکار ساخته‌اند. سگ در شریعت اسلامی نجس است و به هرچه لب بزند، نجس می‌شود و باید از آن دوری کرد.

غیبت خورش سگ‌هاست آن هم سگ‌های جهنم! ذکر این تمثیل برای ایجاد نفرت از گناه بزرگ و زیان‌بار غیبت است. سگ و خورش سگ نجس است و غیبت، خورش سگ‌های جهنم است؛ بنابراین آلودگی به نجاست غیبت بسیار خطرناک و زیان‌آور است. همان طور که نجاست سگ از راه خورش و غذایی که زبانش به آن خورده است، سرایت پیدا می‌کند، ضرر و زیان‌های غیبت نیز فراوان است و غیبت‌کننده آغازگر راهی است که افراد حاضر را نجس می‌سازد و زمینه را برای نجس ساختن دیگران فراهم می‌کند.

در قرآن کریم غیبت «گوشت برادر مرده» نامیده شده است. (حجرات/12) و امام حسین(ع) در این گفتار، خورش سگ‌های جهنم شمرده‌اند. چون ابزار اصلی غیبت «دهان» است، در این مثال‌ها نیز زشتی و پلیدی غیبت معطوف به خوراک و خوردن تبیین شده است. همان طور که انسان از غذایی که خورش سگ شده و سگ به آن دهان زده، تنفر دارد و از آن اجتناب می‌کند، غیبت نیز همانند نیم‌خورده سگ و خورش سگ‌های جهنم است پس باید همواره از آن دوری کرد.

در این حدیث، فلسفه تحریم غیبت در پرتو شبیه‌سازی غیبت با خورش سگ‌های جهنم، تبیین شده است. همان طور که خوردن ذره‌ای از غذایی که سگ به آن زبان زده حرام است چون نجس شده است و همان طور که همیشه باید از کاسه‌ای که سگ از آن خورده و به آن لب زده و نجس شده اجتناب کرد، غیبت حرام است و سزاوار است که انسان برای همیشه از هرگونه غیبت دوری کند و از گفتن هرآنچه که در شخصیت دیگری وجود دارد و اگر پشت سرش از آن یاد شود بدش می‌آید، رهایی یابد. بنابراین هیئت‌های مذهبی و مجالس جشن و مداحی و روضه‌خوانی در منازل و حسینیه‌ها، باید پایگاه آموزش اخلاق اسلامی حسینی باشد تا پیروان سیدالشهدا(ع) از رذایل اخلاقی بویژه «غیبت» دور شوند و با مهر و ومحبت همگان را جذب کنند.

انتهای پیام/