به گزارش خبرنگار اقتصادی قدس آنلاین، آقای تاجگردون رئیس کمیسیون بودجه مجلس فرموده‌اند؛ «شک ندارم بانک مرکزی و سیستم بانکی و برخی از ارکان دولت تعمداً مأموریت بر خراب‌تر شدن اوضاع و اذیت کردن مردم دارند.» همزمان آقای دکتر راغفر، اقتصاددان سرشناس این روزها گفته است؛ «بانک‌ها و مؤسسات مالی حداقل ۱۰۰۰ میلیارد تومان به بانک مرکزی و هزاران میلیارد تومان به مردم بدهکارند.
دولت و مجلس تصمیم گرفتند با گران کردن ارز، این بودجه را تأمین کنند.»از ذکر نمونه‌های مشابه خودداری می‌کنم، ولی بسیاری از مطلعین، مسئولان و کارشناسان در این مدت اشاراتی از این دست داشته‌اند که گرانی ارز یک سیاست هدایت شده است و برای همین است که با وجود عوارض فاجعه بارش بر مردم، حرفی از آن نمی‌زنند.
لازم است سخنگویان دولت و مسئولان بخش‌های اقتصادی این معما را برای مردم حل کنند زیرا از بهمن ماه گذشته و طی تنها چند ماه، دارایی نقدی، حقوق، سپرده‌های بانکی و خلاصه دار و ندارشان به سبب این سیاست‌ها، بیش از ۷۰ درصد ارزش خود را از دست داده است. متوجه هستید درباره چه رقم عجیبی حرف می‌زنیم! در سکوت کامل و به سبب بی‌ارزش شدن پول ملی، عملاً از جیب هر ایرانی که ریالی دربساط داشته ۷۰ درصدش را رسماً دزدیده‌اند.
حالا شما هر اسم قشنگی که لازم است برای ماست مالی کردن این سرقت انتخاب کنید؛ مثلاً بگویید حباب است یا عوارض تحریم هاست یا ضعف مدیریت و چه و چه. نتیجه عملی این شده که از میلیون‌ها ایرانی به نوعی دزدی شده. این‌ها باید به کجا پناه ببرند؟ به قول حضرت سعدی که می‌فرماید:
از دشمنان برند شکایت به دوستان / چون دوست دشمن است شکایت کجا بریم؟
چنانکه در ابتدای نوشته هم مثال زدم، این ماجرا نکته پنهان و رازمگوی کسی نیست. همه از وزیر و وکیل و کارشناس و... دارند بر سر کوی و برزن آن را فریاد می‌کنند. چرا کسی پاسخگو نیست؟ چرا همه تماشاگرید؟ آیا این فاجعه که ما را قدم به قدم به سمت یک فروپاشی اقتصادی سوق می‌دهد، اهمیتش از فاجعه اهواز کمتر بوده است؟ اگر واقعاً عده‌ای درصدد دزدی همزمان از مردم و ناراضی‌تراشی هستند و به نوعی آشکارا مشغول سابوتاژ اقتصادی شده‌اند، چرا نهادهای امنیتی و نظارتی تا این حد نسبت به ماجرا بی‌تفاوتند؟ این مردم چه گناهی کرده‌اند که باید چنین تاوان هولناکی بپردازند و همه دسترنج چند ده‌ساله‌شان، ظرف چند ماه جلوی چشمشان دود شود.
چرا در این اوضاع که همه می‌دانند در اوج جنگ اقتصادی به سر می‌بریم، نهادهای اقتصادی بی‌صاحبند و این جنگ هیچ فرماندهی معینی ندارد؟ به قول اهل فن چرا آقایان اقتصاد را روی اتوپایلوت گذاشته‌اند؟ آن هم در این روزهایی که مردم بیشتر از هرزمان نیازمند حمایتند؟ آیا فکر کرده‌اند با چند بسته حمایتی کالا، مشکل بی‌ارزش شدن وحشتناک پول ملی حل می‌شود؟ یا آنکه مثل آن آقای وزیر که گلوله نمک تشریف دارند به مردم درمانده توصیه خواهند کرد با «مالیدن» جیب‌هایشان مشکل نابودی دار و ندارشان را حل کنند؟
انتهای پیام/
نظر شما