ما اینجا در مشهد مقدس هستیم که تاریخی طولانی دارد. از این رو گوشه گوشه این شهر مملو از فرهنگ و تمدن و تاریخی است که هویت مردم این شهر را به آیندگان معرفی می‌کند و این امانتی است در دستان ما تا پس از ما مردم این شهر و حتی کشورمان بدانند مشهد چگونه متولد شد و چگونه در بطن تاریخ به جریان افتاد و به ثمر رسید.

تخریب خانه سیدان تازه‌ترین داغ بر دل تاریخ مشهد است که طبق معمول همیشه هر ارگان و نهادی ترجیح می‌دهد برای به گردن نگرفتن این اتفاق، توپ را در زمین دیگری بیندازد.

اگر خاطرتان باشد پیمانکاری که باعث تخریب خانه سیدان شد عنوان کرد: وجود هفت چاه در خانه سیدان باعث تخریب دیوار شد.

 در این زمینه هدایت گواهی مهندس مرمت‌کار شهر مشهد، که دستش به مرمت بناهای تاریخیِ زیادی رفته درباره دلیل تخریب خانه سیدان به خبرنگار ما می‌گوید: در بناهای تاریخی چاه‌های متعددی حفر می‌شد چون عمق چاه‌ها زیاد نبود (حدود هفت تا ۱۲ متر) و سطح آب‌های زیر زمینی نیز بالا بود بنابراین نمی‌توانستند اقدام به حفر چاه‌های عمیق بکنند. لذا وقتی پر می‌شد کنارش یک چاه دیگر می‌زدند. به همین دلیل وجود هفت حلقه چاه را در بناهای تاریخی بسیاری می‌توان دید اما اینکه وجود چاه باعث ریزش دیوار شود امری بعید است.

وی ادامه می‌دهد: وقتی من به عنوان یک مرمت‌کار پای دیواریک ابنیه تاریخی با وجود چاه مواجه می‌شوم می‌دانم این چاه برای دیوار ضرر دارد از این رو باید برایش فکری بکنم.

او می‌افزاید: مسئولانِ امر از تخریب خانه سیدان درس بگیرند و به جای این که همدیگر را متهم کنند آن را مدیریت و مرمت آن را آغاز کنند.

وی ادامه می‌دهد: نگاه میراث فرهنگی به ابنیه تاریخی نگاه صفر و صد است. این بدترین نوع نگاه است که باعث می‌شود پیمانکارانِ پروژه‌های جدید، این بناها را به چشم مزاحم ببینند. چه بسا اگر میراث فرهنگی نگاهش را عوض می‌کرد امروز شاهد تخریب خانه سیدان هم نبودیم.

مهندس گواهی پیشنهاد می‌دهد: از آنجا که بازسازی مناطق قدیمی شهر لاجرم است بناهای تاریخی را در دل پروژه‌های جدید به صورت یک بنای دیگر دیده و آن را مرمت کرده و در قالبی جدید مورد بهره برداری قرار دهند.

او در این خصوص به عمارت امیریه اشاره می‌کند و می‌گوید: پروژه امیریه را دو سال به خاطر همین نگاه شان خواباندند. در حالیکه می‌توان از علم - میان افزا- استفاده و از تخریب آن‌ها خودداری کرد.

وی اذعان می‌دارد: طی ۱۰ سالی که وارد بافت تاریخی مشهد شده‌ام متوجه شدم یونسکو پیشنهادهای خوبی برای تغییر بافت تاریخی داده. یکی از این مکاتب مکتب بناهای میان افزا و دیگری مقوله کار حفاظتی به‌نام واچینی کردن است. وی با اشاره به این که تا کنون ۳۰ تا ۳۵ بنا را به شکل جزئی و کلی واچینی کرده است از سر در خانه شریفان در خیابان نواب یاد کرد که سال ۹۲ واچینی کرده است.

او علاوه بر این بیان کرد که اگر میراث فرهنگی نسبت به این علوم آگاهی می‌داشت و در مقابل اجرای آن مقاومت نمی‌کرد وضعیت ما در حفظ بناهای تاریخی خیلی بهتر بود.

به گفته مهندس گواهی میراث فرهنگی نه پول مرمت بناها را دارد نه پول خرید بنا. اما این مشکل با واگذاری به بخش خصوصی قابل حل است. چنانکه عمارت امیریه هم به عنوان رستوران مانند نگینی در دل پروژه جدید مورد استفاده مجدد قرار می‌گیرد.

وی همچنین اظهار می‌دارد: سال ۹۶ که داشتند طرح طاش را در محدوده بافت تاریخی مشهد تهیه می‌کردند شهرداری به میراث نامه نوشت که بناهای تاریخی مورد نظر جهت حفظ و نگهداری را اعلام کند. میراث فرهنگی آن زمان فقط پنج اثر را معرفی کرد که دو یا سه تا از آن‌ها داخل حرم بود یکی دیگر پیرپالان دوز و دیگری یک مدرسه. سال ۷۰ هم باز همان پنج اثر را معرفی کرد چون در این باره بعد از گذشت یک سال اصلا مطالعه نکردند. دهه ۹۰ که تخریب‌ها آغاز شده بود میراث فرهنگی ۱۵۰ اثر را- بعد از تهیه طرح- معرفی کرد که فقط یک دهم شان در مشهد بود. گواهی می‌گوید: میراث می‌خواهد از این فرصت به نفع خودش استفاده کرده و از خود سلب مسئولیت کند.

منبع: روزنامه قدس

انتهای پیام/