به گزارش گروه سیاسی قدس‌آنلاین، پس از جنگ جهانی دوم، سیاستمداران آمریکایی که کشورشان به واسطه مصونیت جغرافیایی از تبعات ویران کننده جنگ در امان مانده بود، فرصت را برای ایجاد یک نظم جهانی بر مبنای ارزش‌های آمریکایی مغتنم شمرده و رؤیایی آمریکایی با عنوان «پکس آمریکانا» (Pax Americana) را آغاز کردند.

پکس آمریکانا ترجمه لاتین «صلح آمریکایی» است که بر اساس اصطلاح « پکس رومانا» و با اشاره به برتری امپراتوری روم معادل سازی و مفصل بندی شده و اشاره‌ای تخصصی به نظم مطلوب آمریکایی است؛ نظمی که پایه‌های اقتصادی آن به کنفرانس برتون وودز (Bretton-Woods Conference) در ژوئیه سال ۱۹۴۴ بر می‌گردد که برای تعیین ساختار و نظم اقتصادی جهان بعد از جنگ جهانی دوم بر اساس سیستم آمریکایی اقتصاد آزاد جهانی شکل گرفت و پایه‌های سیاسی آن به سازمان ملل متحد، سازمانی بین‌المللی که در سال ۱۹۴۵ میلادی تأسیس و جایگزین جامعه ملل شد.

در حوزه فرهنگی نیز قرار بود ارزش‌های آمریکایی جهان‌شمول شده(Americanization) و سبک زندگی آمریکایی با آیکون‌هایی چون موسیقی پاپ، فست فود، سینما، سرگرمی و برندهایی چون مایکل جکسون، مک دونالد، هالیوود، باربی و... جایگزین تکثر موجود در جهان شود. پروژه‌ای که ظاهراً در هر سه بعد آن دچار شکست شده است. نظم جهانی شروع به انشقاق و شکست کرده ‌است. «لیبرال دموکراسی» که زمانی قرار بود پایانی برای تاریخ بشر باشد حالا جای خود را به «زوال دموکراسی‌ها» و ناکارآمدی لیبرالیسم داده است.

ساختارهای اقتصادی موازی شبکه پولی و مالی تحت سلطه آمریکا در حال نشو و نمو هستند، مطلوبیت ارزهای جایگزین به دلیل رفتارهای یکجانبه آمریکایی و سیاست‌های تحریمی و غیر منطقی واشنگتن در حال افزایش است.

ملی‌گرایی و محلی‌گرایی (localization) به رقیبی جدی برای جهانی سازی تبدیل شده است، جالب اینکه موتور محرکه اصلی آن هم این روزها کاخ سفید است. این شرایط سبب شده که افرادی چون پاتریک پورتر، گراهام آلیسون، توماس رایت، رابرت کگان، ربکا لیزفر، میرا راپهوپر، فرانسیس فوکویاما، فرید ذکریا و حتی کیسینجر و بسیاری دیگر بحث‌های فراوانی در خصوص نظم کنونی جهان داشته باشند؛ مباحثی که بیشترشان در تأکید بر پایان پکس آمریکانا متفق القول هستند.

انتهای پیام/