گروه اجتماعی قدس‌آنلاین/ ساعت ده و نیم صبح 16 فروردین پارسال با یکی از دوستان جلسه داشتم که زلزله شد. ما همچنان به جلسه ادامه دادیم تا تلفن همراه او زنگ خورد. مدرسه دخترش بود که اعلام می‌کرد خیلی سریع دنبال فرزندش برود. همراهش شدم. بعد از یک ترافیک سنگین در فاصله‌ای کوتاه به دبستان رسیدیم.

دختر دوستم سوار شد. چشمانش نمناک بود. پدرش پرسید چرا گریه کردی و جواب او که من را متعجب کرد این بود: زلزله که شد آمدیم در حیاط مدرسه و با هم همه گریه می‌کردیم؛ معلم‌ها هم با ما گریه می‌کردند. یعنی در وسط یک بحران، مربیان هم شوک‌زده و گیج با بچه‌ها می‌گریستند. هرچند این موضوع را از برخی دیگر از مدارس ابتدایی هم شنیدم اما بودند مدارسی که با حفظ آرامش مدیر و مربیان روحیه بچه‌ها را مدیریت و تقویت کرده بودند.

این نمونه‌ای کوچک از سردرگمی در مدارس دومین کلانشهر کشور در زلزله‌ای 3/6 ریشتری در وسط ساعت کاری بود. هر سال در یک روز سال تحصیلی که امسال چهارشنبه 7 آذرماه بود مانور مقابله با زلزله در بسیاری از مدارس کشور اجرا می‌شود.

انتظار و توقع این است که مدیران، معاونان و معلمان مدارس به واسطه این مانور با حفظ خونسردی و آرامش در زمان‌های زلزله به مدیریت فضای مدرسه، کلاس و دانش‌آموزان بپردازند و دانش‌آموزان هم با وظایف خود در برخورد با حوادث ناشی از زلزله آشنا شوند و... اما به واسطه نمایشی شدن این مانورعلی‌رغم اهمیت و تأثیری که می‌توانست داشته باشد به یک آیین نمادین تبدیل شده است که در آن بیش از آموزش مهارت به مدیران و دانش‌آموزان مدارس، مجموعه‌های دولتی و عمومی به اجرای توانمندی‌های خود برای مقابله با زلزله در شرایط عادی می‌پردازند.

عنوان این بیستمین مانور سراسری زلزله در این مدرسه ایمن و جامعه تاب‌آور بود. چرا دست اندرکاران ستاد بحران در کشور و به طبع استان‌ها و شهرها فکری برای استفاده درست از این مانور نمی‌کنند. می‌توان با برنامه‌ریزی دقیق‌تر و جدی گرفته‌شدن این مانور از طرف مدیران و معلمان آموزش و پرورش امید داشت که فرزندانمان یاد بگیرند در مقابل بحرانی همچون زلزله باید چه واکنش‌هایی از خود نشان دهند.

این آموزش نه تنها برای دانش‌آموزان که برای والدینشان هم باید باشد. چقدر تاکنون در این گونه مانورها به این فکرشده که در شرایط ترس و نگرانی پس از زلزله‌ای مهیب در حالی که ممکن است شبکه‌های ارتباطی اعم از تلفن‌های ثابت، همراه و اینترنت قطع شده باشد والدین در دلهره اطلاع یافتن از وضعیت فرزندشان باید چه رفتاری داشته باشند؟ چه بکنند؟ بخش قابل توجهی از ترافیک آن روز قبل از ظهر مشهد به دلیل حرکت بخش زیادی از پدر و مادرها برای همین اطلاع یافتن از بچه‌هایشان بود در حالی که هیچ کدام از زیرساخت های ارتباطی قطع نشده بود و فقط به دلیل ترافیک بار زیاد ارتباط تلفنی با مشکل مواجه شده بود.

به هر حال آنچه که در کنار بسیاری از زوایای مهم آمادگی در برابر بلایایی همچون زلزله که در کشور ما بسیار بیشتر از سایر انواع آن محتمل است باید توجه شود اینکه حال هزینه و وقت برای یک مهارت‌آموزی مهم در شرایط اضطرارمی‌گذاریم از آن به بهترین وجه ممکن استفاده کنیم تا شاهد کمترین آسیب و سراسیمگی در زمان بحران باشیم.

انتهای پیام/