به گزارش قدس آنلاین، چه عیبی دارد، اتفاقاً جای بسی خوشحالی است که گاهی خود را جای همسایه بگذاری و برای اتفاقات فرخنده ای که در خانه شان می افتد ابراز شعف کنی.

مثل ما که برای استان همجوار، کف زدیم و اسپند دود کردیم، برای شادی هم حرفه ای های تهرانی که بالأخره قرار شد سروسامان بگیرند و بروند زیر سقف یک انجمن؛ انجمن صنفی روزنامه نگاران پایتخت.

شاهد گذر از رنج ها و چالش های عدیده همسایه بودیم و دیدیم تابلوی رسمیت شان در نهایت جا خوش کرد روی دیوار.

اصلاً خدا را چه دیدید شاید تولد این دفتر مرکزی، شگون داشت و خوش قدمی اش سهم استان های دیگر هم شد؛ قسمتِ خبرنگاران چشم انتظاری که سالها است دست به دعا شده اند برای اجابت کمبودهای رنگارنگ و روزگارِ تعریف نشده شان.

شاید خیابان شریعتی، بالاتر از ظفر، پلاک ۴۸ مقدمه ی باقی تولدها باشد؛  مجال از راه رسیدن عزیزانی که مرجعی بسازند رسمی تا دادِ بیمه تکمیلی، کمبود آموزش های حرفه ای، عدم درآمد مکفی و مشکلات قضایی این قشر صبور را بشنود و آستینی بالا بزند.

آدمیانی از جنس اخبار بیایند که بشود دو کلام گپ و گفت همکارانه را هضم کنند، استرس های این حرفه را، عدم امنیت و ثبات شغلی و تهدیدهای گوناگونش را.

مختصر خیال آسوده ای بدهند به روزنامه نگار جماعت که آدرسی هست که آنجا یک صندلی برایشان پیدا بشود. جایی که نقطه جوش شان از دستِ عدم پاسخگویی برخی مدیران و جوابگویی نصفه و نیمه وزارت ارشاد به مطالبات فروکش کند.

واقعاً حال خوبی دارد متولی داشتن، حامی که دستش پُر از گشایش و احقاق حق باشد.

گریزی نیست انگار از قصه خبرنگاران تهرانی باید سرمشق گرفت و پی آبدیده شدن و کشف رفت تا خودآگاهی و توانمندی جان بگیرد و شاخ و برگ دهد و بواسطه اش لشکر دونده قلم به دست، صاحب سرپناه شوند.

چه عیبی دارد گاهی شیرینی خانه دارشدن همسایه را باید در دهان گذاشت.

انتهای پیام /