قدس ‌آنلاین- گروه بین الملل: دانش آموزان مدرسه من به حدی گرسنه هستند که پس از ورود به مدرسه در سطل آشغال‌ها دنبال غذا می‌گردند.

شاید فکر کنید این جمله توسط یک مدیر مدرسه در یک کشور قحطی زده آفریقایی یا یکی از کشورهای جهان سوم که هر روز خبرهای بدی از آن شنیده می شود گفته شده و یا شاید حتی بعضی ها بعد از شنیدن این جمله فوری بگویند: بله مملکت همین شده. همه گرسنه هستند و کودکان دیگر غذایی برای خوردن هم ندارند.

اما واقعیت این است که هیچ کدام از این فرض ها و به خصوص آنکه در مورد کشور خودمان متصور بود درست نیست بلکه این جلمه یک مدیرمدرسه در "مورکم(Morecambe)" در "لانکاشر" در شمال غربی انگلستان است . شمال غربی یعنی همان جایی که شهرهای مشهور "منچستر"، "لیورپول" و "بلک برن" در آن واقع شده اند.

به گزارش بی بی سی خانم کالینگوود می‌گوید "وقتی کودکان از غذا محروم می‌شوند، روی رفتار آنها اثر می‌گذارد و فقط در باره غذا فکر می‌کنند و ما کودکانی داریم که هسته‌های میوه‌ها را از سطل آشغال‌ها بر می‌دارند.ما بچه‌هایی داریم که چیزی برای خوردن ندارند و بچه‌هایی هستند که تنها فکر وذکرشان غذا است."

مدیر این مدرسه گفته است "از این که پدر و مادر این بچه‌ها وقتی به مدرسه می‌روند و با گفتن این که چیزی برای تامین غذای بچه‌هایشان ندارند به گریه می‌افتند، دچار اندوه می‌شود. او می‌گوید خانواده‌هایی هستند که مرتب به همدیگر مواد غذایی قرض می‌دهند و این مشکلی است که رو به افزایش است.

 گروهی از متخصصان بهداشتی گفته‌اند که فقر غذایی در بریتانیا به مشکلی جدی تبدیل شده که باید به آن به عنوان یک وضعیت اضطراری در زمینه سلامت همگانی نگریست. همچنین صلیب سرخ بریتانیا برای اولین بار از زمان جنگ جهانی دوم، از مردم خواسته است تا کمک‌های غذایی خود را به این نهاد بفرستند تا میان نیازمندان توزیع شود.

اکتبر امسال، بنیاد تراسل که چهارصد مرکز خیریه دریافت غذا را اداره می‌کند، گفت که تعداد افرادی که سال گذشته به آنها کمک کرده، سه برابر شده و به ۳۵۰ هزار نفر رسیده است.

شش چهره شاخص در زمینه بهداشت و سلامت عمومی بریتانیا در نامه‌ای به هفته نامه پزشکی بی ام جی گفته اند: بر اساس تحقیقات انجام شده، مقدار پولی که خانواده‌ها برای تهیه غذا خرج می‌کنند، طی پنج سال هشت درصد کاهش یافته است.

دیروز هم برخی از نمایندگان مجلس انگلستان خواستار راه اندازی وزرات گرسنگی شده اند چرا که از هر 500 کودک، 100 کودک دچار سوتغذیه هستند و باید هرچه سریعتر برای آنها فکری کرد وگرنه دچار مشکلات جدی در آینده خواهند شد که هزینه درمان و امدادرسانی به آنها را چندبرابر خواهد کرد.

اینها حقایق فروخورده رسانه ها در مورد انگلستان است و حتی موسسه تحقیقاتی رزولوشن وضعیت را از این هم بدتر به تصویر می کشد. آنها می گویند شکاف طبقاتی در بریتانیا در زمینه توزیع ثروت طی ۱۰ سال گذشته افزایش یافته است و 15 درصد از بزرگسالان این کشور یا هیچ ثروتی ندارند یا مقروضند.

اما این مطالب هیچ گاه در لابه لای حجم عظیم اطلاعاتی که شبکه های اجتماعی روی سر مردم ما می ریزند بیان نمی شود یااگر هم گفته شود آنقدر اطلاعات بی فایده و سرگرم کننده یا جذاب و هیجان انگیز وجود دارد که کسی به آنها فکر نمی کند یا اگر هم فکر کند سعی می کند باور نکند. حتی اگر گفته شود ایران در کاهش فاصله طبقاتی رتبه شانزدهم دنیا را دارد بازهم خیلی‌ها ترجیح می‌دهند احساس بدبختی را بر این اطلاعات رجحان داده و در جامعه تسری بدهند.

این مشکل جدی امروز ماست. مرغ های همسایه همه غاز هستند. غازهای دوست داشتنی و فربه که در نتیجه لیبرالیزم بوجود آمده اند. اما در خانه ما همه چیز تاسف بار است و دوست نداشتنی.

مهمترین آفت این تصور، خمودگی، کم کاری و ترس از آینده و دست کم گرفتن توانمندی داخلی است که نتیجه آن منجر به همان اتفاقی می‌شود که کشورهای جهان سوم را درگیر خود کرده است. خود کم بینی، اعتقاد به ناتوانی و درنتیجه زمین‌گیر شدن و منتظر منجی از غرب.

انتهای پیام/