به گزارشقدس آنلاین، سعید تشکری؛ نویسنده و مدرس ادبیات داستانی و دراماتیک در این نشست که با حضور نویسندگان پیشکسوت و داستان نویسان نوقلم برگزار شد، اظهار کرد: تاریخ طبیعی ما، کهنسال شدن در ادبیات است.

وی با بیان اینکه امروزه خیلی ارزان با نوشتن و عمر خود رفتار می کنیم، افزود: متاسفانه از امکاناتی که در راستای کمک به نویسنده امروزه فراهم است، نویسندگان جدید استفاده نمی کنند و شاهد یک فقدان انرژی در ادبیات هستیم به این معنا که نویسندگان کنونی اهل تحمیل خود بر شرایط نیستند.
تشکری فقدان «آن» را در نویسندگان جدیدی که پا به عرصه نگارش متون می گذارند، از ضعف های موجود در ادبیات دانست و عنوان کرد: متاسفانه این شور و هیجان نوشتن که در نسل قدیم وجود دارد را در نویسندگان جوان نمی بینیم.
نویسنده رمان «رژیسور» قدم زدن در تاریخ و مطالعه آن را از شرایط اصلی برای نگارش یک داستان دانست و با اشاره به بحث ادبیات شهری خاطرنشان کرد: ادبیات شهری ادبیاتی است که اگر آن را از نویسنده بودن یک شهر بگیریم دیگر چیزی باقی نمی ماند زیرا ادبیات شهری یک آدرس است در حالی که اخیرا اکثر داستان های ما آدرس ندارند و این بی آدرسی یک رنج بزرگ در ادبیات شهری است.
به گفته تشکری حضور نویسنده در اثر و استفاده از خاطراتی که بر او گذشته است یکی از عوامل جذابیت داستان است اما نویسندگان جوان در آثار خود حضور ندارند به این معنا که گویا دستوراتی از افق دوری داده می شود که افرادی به عنوان شخصیت های داستان به روی کاغذ بیایند که از خود واقعی نویسنده به دور است، وجود خارجی ندارد و قهرمان وجود آنها امکان بروز ندارد.
وی تاکید کرد: نویسنده باید آرتیست داستانش باشد و این چیزی است که در آثار نویسندگان قدیم به وضوح مشاهده می شود.
دبیر سلسله نشست های عصرانه داستان نویسان رضوی در سه‌شنبه های به‌نشر به ابزارهایی که یک داستان نویس برای نگارش داستان به آن نیاز دارد اشاره کرد و ادامه داد: یکی از ابزارهای مهم محتواست و قسمت بعدی عناصر گرافیکی داستان است که سبب می شود داستان را به گونه ای انتخاب کند که در حجم کم و مینیمالیست به عرصه داستان ورود کند.
در ادامه سعید بابایی نویسنده، گرافیست و تصویرگر با ارائه طرح درس شهر و داستان های گرافیکی اظهار کرد: برای نگارش یک اثر از همان ابتدا به دنبال تجربه بودم و این تجربه سبب می شد به مرور و در گذشت زمان حس و حال نوشتن به سراغم بیاید.
وی افزود: تجربه ها و خاطراتی که قرار است به داستان تبدیل شود باید به گونه ای پرورانده شود که برای خواننده جذابیت داشته باشد و لزومه این امر این است که در هر حوزه ای که به آن وارد می شوید شخصیت خودتان را هم در نگاه بیرونی و هم درونی حفظ کرده باشید.
بابایی تصریح کرد: همه چیز از یک قصه آغاز می شود و در نهایت به یک تصویر و یا  داستان ختم می شود و اینگونه است که هر تصویر یک قصه ای همراه خود دارد، همچنان که ریتم در داستان از جایگاه ویژه ای برخوردار است، باید به گونه ای باشد که کشش را در مخاطب ایجاد کند.
این داستان نویس استان عنوان کرد: مطالعه آثار مختلف تاثیر شگرفی بر دید و افزایش اطلاعات نویسنده ایفا می کند و از اینکه بدون خواندن کتاب و تنها با اتکا به اینترنت به دنبال منابع باشیم به مشکل بر می خوریم.
وی با گذری به کارنامه فعالیت هنری خود افزود: سال ۱۳۵۴ به طور اتفاقی به تئاتر علاقه مند و سال ۱۳۵۷ وارد دانشگاه هنرهای دراماتیک شدم، خاطرم هست برای نگارش دیالوگ جدید در یکی از تئاترها به اجبار دیالوگ نویسی را فرا گرفتم و بعد از آن ۶ سال در تالار وحدت و تئاتر شهر گریمور بودم.
این هنرمند خراسانی ادامه داد: عروسک سازی مدرسه موش ها و بعد از آن قصه نویسی درباره عروسک های مختلف سبب شد به نویسندگی روی بیاورم و در جریان آشنایی با تصویرگران مختلف به نگارش کتاب هایی در زمینه تصویرگری پرداختم.