به گزارش گروه بین الملل قدس آنلاین، به نقل از هندوستان تایمز، تاکید بر روابط تاریخی و فرهنگی ایران و هند همواره عنوان هر اجلاس دو جانبه ای بین مقامات دو کشور بوده‌است. نمی‌توان این مزیت را کنار گذاشت چون جدا از دستور کار سیاست خارجی، این نزدیکی ها ارتباط بین دو کشور را رو به جلو میبرد. این روابط تمدنی زیربنای ایجاد یک رابطه چند بعدی و طولانی است .

از ورود سانسکریت و سبک هندی به شعر فارسی در عصر قدیم تا همکاری های معاصر، روابط دو جانبه فرهنگی هندی_ایرانی را شکل داده اند که باید به آن افتخار کرد. روابط جدید دو کشور نتایج قابل توجهی به دنبال داشته چون هند و ایران همواره ارتباط های عمیق اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی با هم داشته اند .

چگونه می توان از این شرایط نمادین در روابط دو طرفه فراتر رفت؟ به نظر می رسد پاسخ این سوال تا حدی به دیدگاه ایران از مسائل جهانی و منطقه ای بستگی داشته باشد. در این مسئله، هم ایران و هم هند زمینه های مشترک زیادی بر اساس منافع مشترک دارند به خصوص در افغانستان .

جمهوری اسلامی ایران عمیقاً اعتقاد دارد که حفظ دستاوردهای صلح در افغانستان، حمایت از ادامه روند دموکراتیک، تقویت نظم و ساختار سیاسی فعلی و تسهیل روند صلح در چارچوبی تحت کنترل و رهبری افغانستان می‌تواند به ثبات و امنیت در منطقه کمک کند .

برای رسیدن به این اهداف، ایران و هند به کمک کشورهای دیگر باید برای بهبود توانایی های دولت افغانستان همکاری کنند .

غرب آسیا در حال آسیایی کردن اقتصاد خود است تا جایی که امروزه شرق آسیا و هند بزرگترین واردکنندگان نفت از منطقه هستند. ایران همچنین هند را در اولویت سیاست شرق خود قرار داده است. مطمئنا در ایران برای تقویت همکاری با دهلی نو توافق وجود دارد .

مسائل سیاسی و استراتژیک بسیاری را می‌توان برای تأکید اهمیت دو کشور برای یکدیگر بر شمرد .

هند به عنوان بزرگترین اقتصاد می‌تواند بخشی از سناریوی رشد ایران باشد. یکی از مهمترین نکات مورد اهمیت در روابط دو جانبه نزدیکی جغرافیای دو کشور است که می‌تواند فرصت‌های بسیاری برای هر دو به وجود آورد مخصوصاً در

زمینه روابط اقتصادی و تجاری. به علاوه هند و ایران سرمایه های مشترکی در منطقه دارند. اگر هر دو کشور سعی در تقویت پروفایل اقتصادی خود داشته باشند، ابعاد استراتژیکی آن به زودی پدیدار می شود .

بندر چابهار از موقعیت خاصی برخوردار است و دروازه ای است به سوی افغانستان، آسیای مرکزی، قفقاز، روسیه و اروپا. نباید فراموش کرد که چابهار یک منطقه اقتصادی آزاد است و با توجه به اشتهای رو به رشد هند برای انرژی می تواند تبدیل به بزرگترین مجموعه صنعتی شود، مخصوصاً در زمینه نفت و گاز در منطقه .

کریدور حمل و نقل شمال_جنوب یک محور همکاری دیگر است که اگر درست توسعه یابد، می توانند نقشی تعیین کننده در منطقه داشته باشد .

علیرغم این حقیقت که اتصال و انرژی اساس روابط هستند، امکانات بسیاری در  بخش های غیر نفتی، سرمایه گذاری مستقیم یا قراردادهای مشترک با هدف بازار بزرگ منطقه هم وجود دارد .

ایران و هند نیاز به محرکهایی در بسیاری زمینه ها مانند بیو تکنولوژی، فناوری اطلاعات، ساخت خودرو و ... دارند .

این دو کشور قبلا چندین یادداشت تفاهم در تمام زمینه‌های بالا طی دیدار نخست وزیر مودی به تهران در 2016 و سفر رئیس جمهور روحانی به دهلی نو در 2018 امضا کرده اند. باید این نیت های خوب را به عمل تبدیل کرد .

منبع: تسنیم

انتهای پیام/