به گزارش گروه سیاسی قدس آنلاین، محمد جواد ظریف از وزارت امور خارجه استعفا داد؛ خبر یک جمله ای آن قدر مهم و پرمخاطب بود که همه جا را پر کرد. نخست بخاطر شخص آقای ظریف و لبخندهای وقت و بی وقتی که بر چهره داشت و رفتار از روی عصبانیت او همه را شوکه کرد. دوم، زمان استعفا؛ در ایام ولادت حضرت زهرا سلام الله علیها و شب پیروزی جبهه مقاومت و حضور بشاراسد در تهران؛ سوم هم اینکه مرد اول سیاست خارجی و به قول معروف یک دیپلمات تراز اول، ترجیح داد نزدیک به نیمه های شب و در اینستاگرام این خبر را منتشر کند. دلیلش را هم نه در اینستا بلکه در گفت‌وگو با یک پایگاه خبری اصلاح طلب بیان کرد؛ ظریف گفت چون غایب بزرگ دیدار بشار با سران نظام بوده، ترجیح داده دیگر بر مسند وزارت خارجه نباشد.

۱. ظریف دلخور شده یا برنامه از پیش تعیین شده برای واگذاری مسئولیت داشته است؟ اگر بپذیریم دلخور شده، توقع از او می رود مثل سلبریتی های ناراحت از برنده نشدن در جشنواره فجر و حسرت به دل از نبردن سیمرغ به خانه عمل نکند. 

او می‌توانست کام مردم را از عید و دیدار تاریخی بشار اسد با رهبر معظم انقلاب و شکست استکبار و تکفیر از پیروزی مقاومت در سوریه تلخ نکند. آیا زمان دیگری برای این کار نبود؟ شبانه و در هاله ای از ابهام و شبکه های اجتماعی جای مناسبی برای استعفا از دستگاه دیپلماسی کشور است؟ اگر احتمال برنامه از پیش تعیین شده برود و ظریف اکنون فرصت را مغتنم دانسته تا از ادامه مسئولیت شانه خالی کند، باز این پرسش به وجود می آید که چه کسی باید پاسخگوی شکست برجام، بی اعتبار بودن ساز و کار مالی اروپا و رها کردن چین و روسیه و حوزه آسیا از مناسبات وزارت خارجه باشد؟ و اینکه آیا استعفای ظریف، دارای پیام برای نظام است تا به سطح دلخوری کابینه حساس باشد و مانع عمل به قانون توسط نهادهایی چون مجمع تشخیص مصلحت نظام در بررسی لوایح CFT و پالرمو، قوه قضاییه برای رسیدگی به تخلفات دولتمردان و یا بستگان آن‌ها و... شود؟ پاسخ این امر نیز روشن است. چرا که جمهوری اسلامی در سطح بین الملل و در مواجهه با آمریکا ثابت کرده زیر بار زور نمی رود و تکلیف داخل هم به مراتب روشن تر است.

۲. ظریف در دیدار روحانی و بشار اسد، غایب بود. چه کسی برنامه های رئیس جمهور را هماهنگ می‌کند؟ چه کسی تشریفات را برعهده دارد و ترتیب نشستن در جلسه را تعیین می کند؟ دفتر رئیس جمهور و شخص رئیس جمهور. ظریف باید به عنوان عضوی از کابینه، مسئله را از رئیس‌جمهور جویا شود.

۳. استعفای ظریف، بدجوری آدم را یاد استعفای میرحسین موسوی در سال های پایانی جنگ می‌اندازد. استعفایی که به سرانجام نرسید اما بحران آفرید. امیدواریم عاقبت ظریف ختم به خیر شود.

۴. موارد ذکر شده، نه خواسته ظریف که پیام ها و تحلیل های اقدام عجیب اوست. یک دیپلمات باید بداند بیش از اهمیت فعل او، پیامدهای آن مهم است و باید مراقب برداشت های ذهنی و عینی آن در سطح جامعه باشد.

۵. صرف نظر از استعفا یا ابقای ظریف، دستگاه دیپلماسی باید به پرسش های مردم پاسخ دهد. 

در تاریخ ۲۴ مهرماه ۹۴ در همین ستون سرمقاله ای نوشتم با این تیتر «آقای وزیر! آمریکا برای ما همسایه نمی شود» در آنجا به این نکته اشاره شد که گذاشتن تمام هم و غم وزارت خارجه بر برجام و رفت و آمد با اروپایی ها و آمریکایی ها، وزارت خارجه را از کشورهای عربی و همسایگان غافل کرده است. چرا باید مسئول پرونده هسته ای، شخص وزیر باشد؟ نه در مذاکرات سعدآباد اینگونه بوده نه مسکو و عراق. اما در دولت های یازدهم ودوازدهم، شخص وزیر خارجه با تمام قوا و معاونت های اصلی، به مذاکرات برجامی پا گذاشت و عاقبت با تمام تلاش صادقانه دیپلمات‌های ایرانی، مکر امریکا کار خودش را کرد. 

اگر همسایگان هم مورد توجه بودند، اکنون تمام تخم مرغ هایمان در سبد ۱+۵ نبود. تغییر پرحاشیه معاون عربی و افریقایی و سفرهای کمرنگ ظریف به منطقه، عدم اخذ تضمین از اروپا و آمریکا برای خروج از برجام و یا حضور بی‌خاصیت آن ها در این توافق، توهین های مکرر همسایگان به مسافران ایرانی و بی اعتبار شدن پاسپورت ایرانی و مواردی از این دست را باید کسی پاسخ دهد و امیدواریم ظریف برای اصلاح اشتباهات گذشته اهتمام ورزد.

انتهای پیام/