امروز در تقویم کشور روز نیکوکاری نام گرفته و بیشک برنامههای بسیاری در این ارتباط برگزار و از مهرورزی به اشکال مختلف تعریف و تمجید میشود.
آنچه مسلم است همین که روزی در سال وجود دارد و حداقل به برخی از ما یادآوری میکند که باید حواسمان به اطرافیانمان باشد کافی است تا از این نامگذاری ذوق کنیم.
اما در ادامه میخواهیم به یک نکته ظریف اشاره کنیم که بیتردید همگان بر آن واقف هستند و به اشکال مختلف تجربه کردهاند و آن اینکه باور داریم مهربان بودن و نیکوکاری نیاز به هیچ چیز دیگری ندارد.
اگر باورمان نیکوکاری باشد و مهرورزی را از صمیم قلبمان بخواهیم به این نکته اعتقاد پیدا میکنیم که مشکلات انسانها به تعداد نامحدود و متفاوت است و بسته به توان و تخصصی که داریم میتوانیم به آنها کمک کنیم.
اگر باور داشته باشیم که میتوانیم با روزی چند دقیقه صحبت کردن یا حتی گوش کردن به درد دلهای یک نفر میتوانیم به او کمک کنیم دیگر تصور نمیکنیم که برای آنکه نیکوکار باشیم حتماً باید پول زیادی صرف کنیم.
اگر باورمان مهرورزی بیبهانه باشد لازم نیست منتظر بمانیم تا فرد یا افراد مورد نظر از ما تقاضا کنند، میشود با خرید یک ساندویچ ساده و کمهزینه برای کودکی که ما به آنها کودکان خیابانی یا کودک کار میگوییم یک وعده غذایی او را در طول یک سال تأمین کنیم اما ذوق این روز بیشک تا مدتها موجب آرامش روانی خودمان خواهد شد.
اگر باور کنیم که مهرورزی بیش از آنکه حال طرف مقابل را خوب کند حال خودمان را خوب میکند بیشک دنبال فرصتهای کوچکی میگردیم که با کمترین هزینهای به شعفی لذتبخش برسیم و همین تکرارها موجب میشود تا آرام آرام زمینه نیکوکاریهای به ظاهر پرهزینه هم فراهم شود و بی آنکه به فکر تأمین هزینه آن باشیم با اتکا به باور پشتیبانی خالق مهربانیها وارد گود شویم.
آری با اندکی اعتماد به خودمان که میتوانیم با هر بهانهای مهربان بودنمان را تمرین کنیم و باور داشته باشیم برای مهربانی نباید به دنبال بهانه و شرایط بود خواهیم توانست تقویم کشور و تقویم زندگیمان را پر از روزها و هفتههای مهربانی کنیم. کلام آخر اینکه بیایید از هم اکنون تمرین مهربانیهای کوچک و بیبهانه خود را آغاز کنیم و با اندکی تأمل و دقت بیشتر در اطراف خود به دنبال آدمهایی باشیم که بتوانیم با اندکی وقت گذاشتن و در حد توان مالی خود مشکلی از مشکلات آنها را کم کنیم.
منبع: روزنامه قدس
انتهای پیام/
نظر شما