مسعود بصیری / 
جاناتان کوهن که پس از نیکی هیلی برکنار شده سرپرستی نمایندگی آمریکا در سازمان ملل را برعهده گرفته، پنجشنبه گذشته اعلام کرده است که کشورش خواستار «بازگرداندن محدودیت‌های شدید بین‌المللی» علیه جمهوری اسلامی برای آزمایش موشکی و ماهواره‌ای است.
آمریکا این خواسته را در نامه‌ای به شورای امنیت سازمان ملل اعلام کرده و در حقیقت تلاش تازه‌ای را برای بازگرداندن پرونده ایران به شورای امنیت آغاز کرده است. پیش از این هم دونالد ترامپ در شهریورماه گذشته تلویحاً از تلاش برای بازگرداندن پرونده ایران به این شورا خبر داده بود، ولی تا امروز این اتفاق رخ نداده و البته ایران هم تأکید کرده هیچ کاری بر خلاف قطعنامه 2231 انجام نداده است.
در این قطعنامه، ایران از تلاش برای ساخت موشک‌های بالستیک با امکان حمل کلاهک هسته‌ای منع شده است و مقامات کشورمان بارها تأکید کرده‌اند که هیچ موشکی با چنین امکانی طراحی نکرده و قصد ساخت سلاح هسته‌ای را هم ندارند. این نکته البته بارها توسط آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای هم تأیید شده و آن‌ها تاکنون 14 بار تأکید کرده‌اند که تهران از توافق برجام انحراف نداشته و به سمت فعالیت هسته‌ای غیر متعارف حرکت نکرده است.
جدا از اینکه آمریکا بتواند باردیگر پرونده ایران را به شورای امنیت ببرد یا نه، باید به موضوع مهم تری دراین کنش‌های سیاسی توجه کرد و آن موضوع چیزی نیست مگر سیاست مزورانه این کشور در برابر همه تعهدات بین‌المللی که قرار بوده به آن پایبند باشد. در حقیقت آمریکا چه در دوره دموکرات‌ها و چه اکنون از یک سیاست پیروی کرده و باید گفت آن‌ها همه برنامه‌ریزی‌های خود را از پیش انجام داده و می‌دانستند در میان مدت و دراز مدت چه ترفندی را علیه ایران به کار خواهند برد.
برجام برای آن‌ها تنها یک بهانه بود که تأسیسات ما را خاموش، دانشمندانمان را خانه‌نشین و امتیازات ما را نابود کنند. به این ترتیب یک بازی از پیش چیده شده به نام برجام شکل گرفت که در نهایت قرار است تمام کشور را فلج کرده و اجازه نفس کشیدن را از ما بگیرد. 
آن‌ها ابتدا موضوع بمب را مطرح کردند، بعد تأسیسات را نابود کردند. سپس از برجام خارج شده و تحریم‌ها را اعمال کردند. همزمان طرح‌های اقتصادی مانند FATF را برای قفل کردن نظام مالی ما کلید زدند، موضوع موشک‌ها را به میان کشیده و دوباره برای بردن پرونده به شورای امنیت آماده می‌شوند. امروز دیگر ما تأسیسات خود را از مدار خارج کرده‌ایم و وضعیت فروش نفتمان به کمتر از یک میلیون بشکه در روز رسیده و دلار در ایران از 3000 تومان به 13 هزار تومان رسیده است.
ما با برجام در واقع خود را گرفتار چنین موقعیتی کردیم. دست‌های خود را خالی کردیم و اروپا هم که فریاد مخالفت با ترامپ در موضوع خروج از برجام را سر داده بود، هیچ کاری نکرده و دائم پازل واشنگتن را تکمیل می‌کند؛ بنابراین اکنون به نظر می‌رسد ایران باید بیش از این به اروپا و آمریکا اجازه بازی با ایران را ندهد. آن‌ها باید بدانند که نمی‌توانند با فشار بر کشورمان و تهدیدهای سیاسی و اقتصادی کار خود را پیش ببرند.
واقعیت جهان بین‌الملل آن است که اگر کشوری مؤلفه‌های قدرت خود را کنار بگذارد، مورد حمله دیگران قرار خواهد گرفت. این حمله ممکن است در گام نخست، نظامی نباشد، اما در نهایت همان کارکرد را خواهد داشت. نگاهی به سرنوشت کشوری مانند لیبی نشان دهنده این واقعیت تلخ است که آمریکا شبیه این پازل را برای ایران در نظر گرفته و تاکنون تمام سخنان رهبری و هشدارهای ایشان در مورد آمریکا که پیش از برجام بر آن تأکید می‌کردند به واقعیت پیوسته است و اکنون دولت چاره‌ای ندارد جز اینکه راه تازه‌ای را در برابر برجام آغاز کند. این سخن آقای ظریف که صبرمان در حال لبریز شدن است، باید از حرف خارج شده و یک نشانه عملی پیدا کند.