حجت الاسلام و المسلمین سهراب مظفری میانجی نماینده آیات عظام شبیری زنجانی و علوی گرگانی و استاد حوزه در گفتگو با قدس آنلاین، درباره ویژگی های حضرت عباس(ع)، گفت: قمر منیر بنی هاشم حضرت عباس(ع) چنان در برابر حوادث روزگار وناملایمات ها شکیبا و بردبار بود که جهانی را مبهوت خود ساخت؛ ایشان عِلم خود را با حِلم آمیخته واز دوران کودکی تحملی غیر قابل درک داشت؛ برخی از مورخین گفته اند که حضرت عباس همانند خواهر فاضله‌شان حضرت زینب، عِلم لَدُنی داشته و عالمی فرزانه بوده است.
وی دراین باره افزود: آن بزرگوار سنین کودکی خود را در کنار پدر به تلاش در جهت کارهای مهم و سخت مانند کشاورزی؛ تقویت روح و جسم و انجام ورزش‌هایی چون تیراندازی، شمشیر زنی و سوار کاری و کسب فضایل اخلاقی و علم سپری کردند؛ حضرت عباس گاهی در کنار پدر مشغول باغداری و رسیدگی به امور نخلستان بود و گاهی هم احادیث و برنامه های فرهنگی اسلام را به دیگران در مسجد می آموخت و به تهیدستان و بینوایان کمک می کرد و همانگونه که اشاره شد در یک کلام می توان گفت حضرت عباس (ع) در دوران نوجوانی بازوی پر توان حضرت علی (ع) و چشم نافذ و تیز بین اسلام و پس از آن مطیع برادرانش امام حسن و امام حسین (ع) بود.
استاد مسائل دینی ابراز داشت: ایشان در زمان امام حسن (ع) در جنگ ها نقش آجودانی را برعهده داشتند، یک سال بعد از شهادت پدر بزرگوارش با لبابه دختر عبداله بن عباس بن عبدالمطلب از عموزادگان ازدواج کردند؛ برخی از مورخین به اشتباه، لبابه دختر عبیدالله بن عباس را نام برده اند که اینچنین نیست؛ حضرت عباس(ع) در زمان شهادت امام حسن (ع) بیست وچهار سال سن داشتند با آنکه جوان بودند اما در آن زمان، در جریان تدفین و تشییع امام حسن(ع) که مغرضان از دفن کردن ایشان در کنار مضجع نورانی پیامبر اسلام (ص) جلوگیری کردند، این مساله بر حضرت عباس (ع) سنگین و گران آمد و جامه صبر درید و دست به قبضه شمشیر برد تا به دشمنان حمله کند اما آن هنگام امام حسین (ع) بنا به وصیت برادرش او را باز داشت و حضرت عباس در راستای فرمانبرداری و اطاعت از بردار و امام عصر آتش خشم به جان ریخت وصبر پیشه کرد و دست به قبضه شمشیر نبرد.
حجت الاسلام سهراب مظفری میانجی گفت: حضرت عباس زمانی که در معیت امام حسن (ع) بود، هنگامی که عبیدالله بن عباس به عنوان عموزاده امام حسن به دلیل گرفتین یک میلیون درهم رشوه از معاویه از امام روی تافت، در کنار برادر باقی ماند و بر مظلومیت امام حسن (ع) بسیار خون دل خورد. حضرت عباس در وفاداری و ولایتمداری شهره خاص و عام است بدین جهت در هنگامه عاشورا زمانی که شمر از امان نامه سخن گفت، این سخت چونان نیشی حضرت را منزجر کرد ؛پس با خشم و برافروختگی فریاد زد که ای شمر! خدا تو و امانت را لعنت کند، به ما امان می دهی در حالی که نوه رسول خدا امان نداشته باشد؟
این استاد حوزه افزود: قطعا حضرت ابوالفضل (ع) قوت و بازوی برادرش حسین و بهترین ناصر او بود؛ شبی که امام حسین بیعت را از یاران خود برداشت، اولین کسی که سخن گفت و سکوت را شکست، حضرت عباس بود که عرض کرد: کجا برویم و هزاران بار هم در معیت تو کشته شویم، معیت شما را ترک نخواهیم کرد ایشان با نهضت حضرت سیدالشهدا (ع) که برادرش امام حسین آن را تشکیل داده بود همراه شد، نهضت عظیمی که از بزرگترین و پرثمرترین قیام ها برای همه مردم جهان به شمار می رود و نهضتی که توانست منجر به ایستادگی در برابر ظالمان عالم شود، بی شک حضرت عباس (ع) برجسته ترین عضو این نهضت عظیم الشان به شمار می رود که جزو درخشان ترین افراد زمانه خود بوده اند، حضرت ابوالفضل یاری شفیق و همراهی واقعی برای امام حسین (ع) بود که در آن سیر جاودانه از مدینه به مکه و سرزمین کربلا لحظه ای از برادر جدا نشد و از نهضت امام و برادر تا آخرین لحظه حیات حمایت و دفاع نمود.
انتهای پیام/
نظر شما