به گزارش قدس آنلاین، از جلوی تلویزیون جُم نمی خورم. رُبات ها توی شبکه مستند دارند رجز می خوانند. دانش پشت مبارزه شان وادارم می کند دست از سر دکمه خاموش بردارم و با چشم پُر خواب بایستم به تماشای این فنآوری حیرت انگیز. آنجا که ترکیب مهندسی و تکنولوژی انسانی کولاک می کند و نمی شود به تحسین ۱۰ ابررایانه مبارز آهنی زبان نگشود.

دقایقی حل می‌شوم در تیم‌های پُرواکنش شرکت کننده. به خودم که می آیم می بینم آقای همسر هم دارد آنطرف تر زیرلبی می گوید: باریک الله داری پسر !

در جا می گیرم که نه با من است، نه با تلفن، نه با هیچ کس دیگر... با تکنولوژی ست. با دانش و اندیشه نوین که این قدرت را دارد در هر زمان و مکانی، آدم ها را قشنگ مسخ و شیفته خودش بکند.

با اینکه دیروقتی ساعت، زهر خودش را می ریزد به جانمان، اما دیدن ربات ها کار خودش را می کند و سان های نیمه شبی ذهنم آغاز می شود. سان هایی که برای هر کدامشان حداقل یک " تِه فِدا " مبسوط کنار می گذارم.

اول "تایپ صوتی" می آید که این روزها مثل عصای دست، خاطرش عزیز است و دوستش می دارم.

دوم "موبایل بانک" نازنینم.

بعدی " اپ کتاب گویا" که بی خبر نیستم چقدر طرفدار عام و خاص دارد.

چهارم "دیوار" محبوبِ فرید و فرید ها که محتاج نیست به توضیح اضافه.

پنجم "سیستم های هوشمندی" که سرانگشتان اصناف را رسانده و گره زده به زلف توانای فناوری نوین و... .

نیمه شب نوشت: می دانم که آن طرف آب های دور، دانشکده ای هم هست به نام دانشکده صلح شناسی. آنجا که راه رسیدن و دیدن محاسن را می آموزند و سودای حل مسئله دارند.

به نظرتان نرسیده آیا وقت آن، که ما هم برای درآوردن برچسب جهان چندم از روی افکار و کردارمان مفیدتر باشیم.

انتهای پیام /