یکم. «وفا تیموری» را می‌شناسید؟... بانوی آموزگار که به دانش‌آموزانش در مدرسه «امید» - ناحیه ۶ مشهد- درس «علوم اجتماعی» می‌آموزد. «وفا»، «امید»، «اجتماع»، «دانش‌آموز» و «آموزگار»! چه ترکیبِ واژگانیِ پُرمعنایی که یک جا جمع شده‌اند.

دوم. خانم تیموری، بانوی آموزگارِ پیشکسوت را من نیز- مانندِ شما- تا دیروز نمی‌شناختم. اکنون اما خوب می‌شناسمش. زیرا به گمانم کاری کرده، کارستان!

سوم. کمی دندان به جگر بگیرید تا عرض کنم چرا بانو وفا تیموری، بهانه یادداشت امروز ما شده. او - در همین چند روزِ اخیر- به سرِ کلاسِ درسِ «علوم اجتماعی» رفته تا برای دانش‌آموزانِ خودش در پایه پنجم، درباره فداکاری و نوعدوستی و نقشِ آدم‌های جامعه در کاهشِ رنج و آلام شهروندان، سخن بگوید، کاری که بسیاری از معلمان در جامعه ما کرده‌اند؛ خاصه در روزگاری که بلایِ سیل فرود آمده و بسیاری از هموطنانِ ما را گرفتار و دردمند کرده است.

چهارم. خانم تیموری نیز درست همین کار را کرده تا وظیفه «آموزگار» ی‌اش را بجا آورده باشد. این اما همه ماجرای ما درباره وی نیست!... معلمِ پیشکسوتِ ناحیه ۶ مشهد، در همان کلاسِ درس و پیشِ چشمِ دانش‌آموزانش ناگهان النگوی خودش را از دست بیرون می‌آورد و آن را به هموطنان سیل‌زده هدیه می‌کند. النگوی طلا که گفته می‌شود، ۵ میلیون تومان می‌ارزد. (یک قیاس سرانگشتی کنید، میانگینِ دستمزدِ ماهانه معلمی را با قیمتِ النگوی طلا).

پنجم. بانو وفا تیموری، با این کار، چه درسی به دانش‌آموزانش می‌دهد؟ فداکاری؟ آموزش غیرمستقیم؟ دعوت به کار خوب؟ آموزش «مسئولیت اجتماعی» به نیکوترین شکل ممکن؟... شما نام این کار را چه می‌گذارید؟

ششم. «دعوت کنید مردم را به غیر زبانتان (با کردار و رفتارِ خود)». این را امام صادق-علیه‌السلام- می‌فرماید. همچنین «اول همسایه، سپس خانه» از آموزه‌های دین ما در حوزه مسئولیت اجتماعی است.

هفتم. «مسئولیت اجتماعی» را چه گونه جا بیندازیم؟ دکتر سیدحسن موسوی چلک- رئیس انجمن مددکاری اجتماعی- در جایی و در پاسخ به این پرسش می‌گوید: بخشی از آن، الگوی عملی است. در جامعه‌ای که مسئولیت اجتماعی- چه فردی و چه گروهی- تقویت شود، جامعه ما «جامعه هوشمند» می‌شود. در جامعه هوشمند می‌توانیم با اطمینان خاطر گام برداریم. زیرا مسئولیت اجتماعی می‌تواند برای ما تکیه گاه باشد. (ایرنا). پس برای اینکه مسئولیت اجتماعیِ خودمان را انجام بدهیم، چشم به راهِ قانون و بخشنامه نمانیم.

هشتم. راستی، تا یادم نرفته... دست مریزاد «خانم معلم»! رزق و روزیِ حلالتان، فزون باد!

منبع: روزنامه قدس

انتهای پیام/