در واقع همیشه فکر می‌کنیم این اتفاق‌ها فقط در فیلم‌های هندی رخ می‌دهد، اما همین اتفاق در زندگی «مجتبی تروال، قهرمان شنا و معلم تربیت بدنی» رخ داد و مسیر زندگی‌اش را دگرگون کرد. به بهانه روز معلم به سراغش می‌رویم و پای صحبتش می‌نشینیم.
لطفاً ضمن اشاره به محدودیت‌های خود، بگویید چطور به عرصه ورزش آن هم در سطوح حرفه‌ای وارد شدید؟
من ۲۵ ساله و متولد ۲۷ مرداد ۱۳۷۲ هستم. برادری دوقلو دارم و زمانی که مادرم باردار بوده دچار حادثه می‌شود ومن دچار نارسایی رشد در پاها شده و به این ترتیب به طور مادرزادی دچار معلولیت می‌شوم. همچنین در سن ۱۳ سالگی روزی برای خرید به بازار رفته بودم که با آقای مهدی ضیایی، مربی تیم ملی شنای کشور روبه‌رو شدم. به این ترتیب وی که در حوزه ورزش معلولان فعالیت داشت، مرا نسبت به ورود به این عرصه تشویق کرد. در حالی با این پیشنهاد مواجه شدم که تا آن موقع تجربه‌ای از شنا نداشته و حتی ترس از آب داشتم. به هر روی بعد از چند جلسه مشاوره با آقای ضیایی و تست‌هایی که در این زمینه انجام دادم به آموزش این رشته ورزشی علاقه‌مند شدم و این مسیر را آغاز کردم. چنانکه با گذشت سه ماه از آموزش شنا موفق شدم در رقابت‌های کشوری در تهران حضور پیدا کنم که در این مسابقات مدال برنز را کسب کردم و به تیم ملی دعوت شدم. پس از هشت ماه از شروع آموزش و تمرین در این رشته نیز به رقابت‌های آسیایی ۲۰۰۹ توکیو راه پیدا کردم و به دو مدال طلا و یک نقره رسیدم. همچنین در رقابت‌های جهانی آیواز ۲۰۱۱ امارات موفق به کسب دومدل برنز شدم.
چگونه به عنوان معلم تربیت بدنی به کار مشغول شدید؟
پس از پایان تحصیل در رشته تربیت بدنی و فراهم شدن فراغت بیشتر به دنبال کسب شغلی بودم که مطلع شدم آموزش وپرورش در فراخوانی بسته‌های حمایتی را برای جذب و اشتغال در نظر دارد. به این ترتیب با ارائه کارت مربیگری و احکام قهرمانی که داشتم درخواست دادم که پس از مصاحبه و طی روند قانونی پذیرفته شدم. درحال حاضر نیز در هفته ۲۴ ساعت در دو مدرسه به تدریس مشغولم.
واکنش اطرافیان بخصوص درمحیط کار نسبت به محدودیت‌های جسمی شما چگونه بوده است؟
با وجود معلولیتی که دارم واکنش افراد به حضور من به عنوان معلم تربیت بدنی متفاوت است برای برخی این پرسش مطرح است من چگونه می‌توانم با وجود معلولیت در پاها شنا کنم و یا این رشته را آموزش بدهم.؟ البته مدیران و مسئولانی که درگذشته معلم خودم بودند به توانایی‌های من واقف بودند و چندان این مسئله جای پرسش و شگفتی نداشت. همچنین این محدودیت حرکتی برای دانش‌آموزان قابل توجه بود، چراکه آن‌ها با معلم ورزشی روبه‌رو شده بودند که از جنس خودشان است و محدودیت‌های جسمی دارد. همین امر نیز سبب ایجاد انگیزه برای فعالیت‌های بیشتر ورزشی می‌شد. البته من برای جلب اعتماد و تقویت انگیزه گاهی اخبار و تصاویری را که حکایت از موفقیت‌های من در رقابت‌های مختلف ورزشی داشت به آن‌ها نشان داده‌ام. از همین رو برخی دانش‌آموزان علاقه‌مند شدند در رشته شنا فعالیت جدی‌تری داشته باشند؛ چنانکه درحال حاضر با تعامل با خانواده‌ها؛ مشغول به آموزش چند تن از این دانش‌آموزان هستم.
آیا تا امروز شرایط و موانعی وجود داشته که روند آموزش و یا تدریس شما را تحت تأثیر قرارداده و با مشکلاتی مواجه کند؟
من بارها با مشکلات و موانعی برای ادامه مسیر حرفه‌ای خود روبه‌رو شده‌ام؛ چنانکه برای تمرین و استفاده از استخرها فضاهایی وجود داشت که یا مسیر هموار نبوده و پله داشته و یا ویلچر را به استخر راه نمی‌دهند. به طوری که در این موارد حتی مسیر رختکن تا استخر را با دست طی کردم. البته این مسئله واکنش مسئولان استخر را نیز به همراه داشته و اراده و پشتکار مرا تحسین کرده‌اند. به هر روی پافشاری من برای تمرین و ورزش برای اطرافیان سبب ایجاد انگیزه شده است. همچنین قدردان مجموعه آموزش وپرورش و بخصوص آموزش استثنایی استان هستم که با بهره‌گیری از بسته حمایتی اشتغال؛ فضا را برای فعالیتم فراهم کرده‌اند. همچنین نسبت به حضور دانش‌آموزان در رقابت‌های ورزشی توجه بسیاری دارند؛ چنانکه در سال گذشته دانش‌آموزان توانستند با حضور در مسابقات متعدد موفقیت‌هایی را کسب کنند. البته من نیز به عنوان مربی و داور حضور داشتم. در ادامه جا دارد اشاره کنم که خانواده‌ام نیز در این سال‌ها بسیار همراه و حامی بوده‌اند.
برنامه آینده شما در زمینه ورزش حرفه‌ای و اشتغال در کسوت معلمی چیست؟
قرار است از امروز در بیست و چهارمین دوره مسابقات قهرمانی کشور در تهران شرکت کنم و همچنین درحال آماده شدن برای حضور در مسابقات برلین هستم که قرار است یک ماه دیگر برگزار شود. البته از آنجا که فدراسیون اعلام کرده که بودجه ندارد؛ من به سختی برای خودم اسپانسر پیدا کردم. در واقع از تلاش کوتاهی نکرده و معطل نماندم که آیا فدراسیون بودجه‌ای خواهد داشت که ما را بفرستد؟ به نظرم ما باید خودمان پشتکار و اراده داشته و از هرگونه کوشش برای پیشرفت غفلت نکنیم. همچنین به لحاظ فعالیت در حرفه معلمی نیز امیدوارم حضورم به عنوان معلم ادامه پیدا کند، چون به این شغل علاقه‌مند هستم و همراهی با دانش‌آموزان به من انرژی می‌دهد. نکته دیگر اینکه قصد دارم با تلاش برای کشف استعدادهای دانش‌آموزان، حضور آن‌ها را برای فعالیت در عرصه رشته‌های گوناگون تسهیل کنم. به این ترتیب با تلاشی هرچند اندک احساس انزوا و گوشه‌گیری که امروزه جامعه معلولان را تحت تأثیر قرار داده، قدری کاهش دهم. به طوری که قادر باشند در جامعه براحتی فعالیت کرده و به هرآنچه که علاقه‌مند هستند؛ برسند. همچنین آرزو دارم شرایط به گونه‌ای پیش برود که دیگر معلولیت شاخصه‌ای برای توانمندی و قضاوت‌ها نباشد و در عرصه‌های تحصیلی و اشتغال نیز همه افراد فضای کافی برای حضور و ابراز قابلیت‌های خود داشته باشند، به گونه‌ای که تفاوت میان افراد چندان چشمگیر به نظر نرسد.
منبع: روزنامه قدس
انتهای پیام/
نظر شما