سعید ساسانیان/ کارشناس مسائل بین الملل

 درصورتی که بر اساس اعلام قبلی با موفقیت برگزار شود، دو نتیجه قطعی برای آمریکا و رژیم صهیونیستی در پی خواهد داشت.

 نخستین نتیجه آنکه جدا از موفقیت و به نتیجه رسیدن، نفس برگزاری نشست، یک حرکت رو به جلو در فرایند عادی‌سازی روابط اعراب با اسرائیل به شمار می‌آید.

این نکته را باید مهمترین نتیجه این نشست برشمرد. دومین نتیجه‌ای که این نشست به ارمغان خواهد آورد این است که تلاش آمریکا و شخص کوشنر برای ارائه تصویری زیبا و مفید از معامله قرن به ثمر خواهد نشست. از آنجا که فضای حاکم بر نشست، فضایی اقتصادی و نه سیاسی است، این گونه نمایش داده میشود که نتیجه این کنفرانس قرار است به رونق معیشتی و اقتصادی فلسطینیان در سرزمین‌های اشغالی منجر شود.

سه محور از چهار محور اصلی که در توصیف اهداف نشست منامه اعالم شده است، معیشتی و اقتصادی است و این، میتواند سبب امیدبخشی در بدنه عمومی فلسطینیان شود.

 با وجود این همان طور که همه میدانند، ماههاست که آمریکا و رژیم صهیونیستی طرح معامله قرن را پیگیری میکنند، اما به نتیجه ملموســی دست نیافتهاند. به همین شکل موانعی جدی بر سر راه آنها در نشست منامه هم وجود دارد که موجب میشود دورنمای آن برای دشمنان مقاومت چندان روشن نباشد.

نخست آنکه در طرح معامله قرن، به سرنوشــت 6 میلیون آواره خارج از سرزمین فلسطین، هیچ اشاره‌ای نشده است. بسیاری از این آوارگان در خارج از فلسطین به دنیا آمده‌اند و در درجه اول آنچه برایشان مهم است، بازگشت به وطن است، نه بهبود اوضاع معیشتی.

 نشست منامه هم مثل دیگر نشستها در صورتی که برای این سؤال مهم پاسخی نداشته باشد، به نتیجه‌ای نخواهد رسید. مانع دوم، همکاری نکردن کشور اردن و شخص ملک عبدالله در طرح است. ملک عبدالله هم دو مانع اصلی برای همکاری در این طرح بر سر راه دارد.

 نخست؛ آواره‌های فلسطینی که در کشور اردن به سر می‌برند و جمعیت آن ها چشمگیر است، به او فشارهای جدی وارد می‌آورند و دوم؛ گروه‌های اخوانی که در پارلمان اردن حضور دارند، از مخالفان معامله قرن به حساب می‌آیند.

سومین مانع را باید در فعالیت گروه‌های مقاومت دانست. گروه‌های مقاومت از قبیل حماس و جهاد مخالفت جدی خود را با این طرح و هرآنچه در راســتای آن اتفاق بیفتد، اعلام کرده‌اند و از منظر آنها قدس از فلسطین جدانشدنی است.