علیرضا کمیلی، عضو اتحادیه بین المللی امت واحده

 با هدف حل نزاع فلسطینی – رژیم صهیونیستی تاکنون سه رویکرد مطرح و مورد توجه قرار گرفته اســت. یکی از راهکارهایی که تاکنون مفید بودن خود را به اثبات رســانده است، مقاومت است. این رویکرد معتقد است رژیم صهیونیستی زبانی جز زور نمیفهمد؛ بنابراین فلسطینی‌ها برای رســیدن به حقوق خود باید در مقابل متجاوزان مقاومت را در پیش‌گیرند.

 نگاه دوم که بیشــتر از سوی کشــورهای غربی و اروپایی مطرح و مورد حمایت اســت، نظریه دو دولت اســت. بر پایه این رویکرد باید دو دولت کاملاً مستقل یهودی – فلسطینی تشکیل شود.

اجرای این رویکرد با ابهام و چالش رو به رو است؛ چراکه رژیم اشغالگر صهیونیست حاضر به مصالحه با فلسطینیها بر سر حدود اراضی نبوده و حاضر به دســت کشیدن از اشغالگری نیست.

راهکار سوم در راستای حل نزاع طولانی فلسطینی – رژیم صهیونیســتی که بویژه پس از رسیدن دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا به قدرت مطرح و عملیاتی شــده است، طرحی موسوم به معامله قرن است.

در بهترین حالت این طرح دارای شروطی است که می‌تواند به پایان یافتن مسئله فلسطین به نفع رژیم صهیونیستی منجر شود. سلب حق بازگشت آوارگان فلسطینی و همچنین نسلهای بعدی آنها به فلسطین، به رسمیت شناخته شدن رژیم صهیونیستی از سوی اعراب و همسایگان، منع شدن فلسطینیها از داشتن سلاح و ارتش در اراضی که قرار اســت به آنها تعلق گیرد، از جمله شروطی است که قرار است در قالب این توطئه بر فلسطینیها تحمیل شود.

ترامپ در راستای عملیاتی کردن معامله قرن تاکنون دو اقدام مهم انجام داده اســت. انتخاب قدس به عنوان پایتخت رژیم صهیونیستی و همچنین پذیرفتن حاکمیت این رژیم منحوس بر جولان اشغالی به عنوان بخشی از خاک سوریه، اقداماتی است که زنگ خطر را در موضوع فلسطین به صدا در آورده است.

 اکنون به نظر میرسد فلسطین به موضوعی حیاتی و انتخابی بین مرگ و زندگی نزدیک شده و این در حالی است که بازتاب این موضوع خطیر در جامعه ایرانی تحت تأثیر چند عامل درخور نبوده است. دلیل نخست در عدم بازتاب شایسته موضوع فلسطین در ایران، پیوند خوردن آن با مسائل سیاسی است.

 این امر سبب میشود بروز هرگونه نارضایتی در داخل کشور به سرعت به موضوعات بین‌المللی و از جمله مسئله فلسطین سرریز کند.  فلســطین به طور طبیعی در ابعاد انسانی، بشری، دینی و... در اولویت است، اما به دلیل سیاسی شدن موضوع رویکرد اجتماعی در قبال آن کمرنگ و مردم به نوعی از این صحنه کنار گذاشته شده‌اند.

نکته دوم به بازتاب ضعیف موضوع فلسطین در رسانههای کشورمان بازمیگردد. ما حتی در جزئی‌ترین صورت مسئله نتوانسته‌ایم فیلم و مستندهایی شایسته در قضیه فلسطین تولید و نمایش دهیم.

 با وجود آنکه جمهوری اسلامی همواره حامی فلسطین بوده و این برای ما افتخاری بزرگ است، اما این حمایت باید از دست نهادهای دولتی و شبه‌دولتی خارج، به فضای عمومی آورده و به مردم سپرده شود که در این زمینه رسانه‌ها، هیئت و بسیج میتواند بسیار مؤثر واقع شوند.