دیروز کارگر یکی از واحدهای تولیدی بزرگ و خوشنام استان را دیدم که برخلاف رویه چند سال گذشته‌اش بیکار بود. باتعجب علت را پرسیدم؛ گفت که چندماهی است ظرفیت تولید کارخانه به حداقل ممکن رسیده و کارگران دو شیفت اخراج شده و از یک شیفت باقیمانده هم تعدادی در لیست تعدیل قرار دارند. روند تولید هم که قبلاً به صورت سه‌شیفته و مستمر بود، حالا حتی در یک شیفت استمرار ندارد و هر روز به تعدادی از کارگران باقیمانده در کارخانه اعلام می‌کنند که آن روز را سر کار بروند یا نه.
یاد سخنان چند روز پیش یکی از مسئولان افتادم که هشدار داده بود صدها کارخانه و واحد تولیدی دیگر استان در آستانه تعطیلی قرار گرفته و احتمال بیکاری هزاران کارگر قوت گرفته است.
این اخبار البته تکراری است و شبیه آن را در دو، سه سال اخیر بارها شنیده ایم؛ اما دریغ و صد افسوس که به دلیل حال بد اقتصاد کلان کشور، اگر کار و تلاشی هم برای جلوگیری از ورشکستگی و تعطیلی واحدهای تولیدی استان انجام می‌شود، بی‌نتیجه می‌ماند و قصه پرغصه بیکاری کارگران ادامه می‌یابد. همچنان که سال گذشته با تلاش و پیگیری‌های دستگاه قضایی استان، از تعطیلی بیش از ۱۰۰۰ واحد تولیدی و بیکاری کارگرانش جلوگیری و همین موضوع شاید موجب پایین‌تر ماندن نرخ بیکاری خراسان رضوی نسبت به میانگین کشوری شد، اما ظاهراً اوضاع همان است که بود.
در این نوشتار البته قصد ندارم آمار و ارقام رسمی و غیررسمی حوزه تولید و اشتغال استان را بررسی یا نقد کنم؛ هرچند اگر چنین قصدی هم باشد، مشکل بتوان به خیلی از این آمارها اعتماد کرد. در این بین اما آنچه بیشتر از آمارسازی‌های واهی و اظهارات خلاف واقع و گاه ضد و نقیض برخی صاحب‌منصبان و مسئولان استان و کشور آزاردهنده به نظر می‌رسد، وضعیت کارگران بیکار شده و خانواده‌های آنان است که رقم قابل توجهی را تشکیل می‌دهند اما متناسب با درشتی این رقم و انبوه جمعیت زیان‌دیده از وضعیت موجود، توجه و عزم و اراده‌ای از سوی مسئولان برای رفع مشکلات زندگی و معیشت این قشر به چشم نمی‌خورد؛ درحالی که بیکاری و سختی معیشت حتی یک نفر هم آزاردهنده است.
به نظر می‌رسد تک تک کارگران تعدیلی و بیکار شده، تنها به شکل یک عدد در محاسبات متولیان به حساب می‌آیند، بدون توجه به این واقعیت که آن‌ها انسان هستند و هر کدام آینده، زندگی و معیشت خانواده‌ای را نمایندگی می‌کنند و بیکاری هر کارگر با نابودی آتیه و سرنوشت چندنفر افراد تحت تکفل، با تمام آمال و آرزوهایی که دارند، برابری می‌کند. به این مسئله باید درخطر افتادن آبرو و شخصیت و نیز سلامت روحی و جسمی و مهم‌تر از آن سلامت اخلاقی و اجتماعی این افراد را نیز اضافه کرد؛ موضوعی که پارسال مسئولان قضایی استان را با توجه به تجربه و اطلاعاتشان، وادار به دخالت در این حوزه کرد تا در حد امکان از تبعات اجتماعی و اخلاقی بیکاری کارگران بکاهند.
امسال البته طرح ارزنده‌ای با عنوان «مثلث توسعه اقتصادی فرهنگی» از سوی استاندار خراسان رضوی به منظور حمایت از تولید و نیروی کار ارائه شده و علاوه بر اعلام حمایت همه دستگاه‌های استان، حتی دولت و مجلس نیز برای تحقق آن قول همکاری و رفع مشکلات پیش روی طرح را داده‌اند. همچنین اعلام کرده‌اند که هرکجا در نتیجه وجود قوانین مزاحم، مانعی پیش روی اجرای این طرح وجود داشته باشد، آن‌ها و کمیسیون‌های تخصصی مجلس پیگیری‌های لازم را برای رفع موانع انجام خواهند داد.
درعین حال تا به سرانجام رسیدن طرح مثلث اقتصادی که بدون تردید زمانبر خواهد بود، آنچه امروز و در این شرایط نامساعد اقتصادی و معیشتی باید مدنظر مسئولان قرار بگیرد، رسیدگی و حمایت از کارگران اخراجی و خانواده‌های آنان است؛ خانواده‌هایی که حتی در زمان شاغل بودن نان‌آورشان، حداقل نیازهای اولیه‌شان هم برآورده نشده و با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشته و اندوخته‌ای ندارند تا این روزهای سخت بیکاری و بی‌پولی را پشت سر بگذارند.
منبع: روزنامه قدس
انتهای پیام/
نظر شما