قدس آنلاین- تکتم بهاردوست: عشق به امام مهربانی‌ها در دل همه ایرانیان جایگاه ویژه‌ای دارد اما حکایت این عشق در دل هنرمندان حکایت بذری است که میوه آن را در آثار ادبی، سینمایی و تلویزیونی می‌توان مشاهده کرد.

تله فیلم «روز هشتم» را بارها در ایام کرامت از شبکه‌های مختلف سیما دیده‌اید. فیلمی که مهدی کرمپور در سال ۱۳۸۸ با بازی انوشیروان ارجمند، علیرضا خمسه، امیر حسین مدرس، فرزاد حسنی و عسل بدیعی در صحن اصلی حرم مطهر امام رضا(ع) مقابل دوربین برد.

داستان این تله فیلم که صادق کرمیار آن را نوشته و خسرو نقیبی آن را بازنویسی کرده است، در ارتباط با سه شخصیت به نام های شکوهی، رستمی و زینت است که هر کدام بنا به دلیلی به مشهد می‌روند. مسائل و مشکلاتی برای آنان به وجود می‌آید که در سایه توسل به امام رضا (ع) و توجه حضرتش مرتفع می‌شود.

اما دغدغه صادق کرمیار در مورد امام رضا (ع) به نوشتن فیلمنامه «روز هشتم» ختم نشد و وی مدتی بعد یعنی در سال ۸۸فیلم تلویزیونی «زیارت» را کارگردانی کرد که اردلان شجاع‌کاوه، ستاره اسکندری، حسن جوهرچی، کاوه سماک‌باشی و فریده سپاه منصور بازیگران اصلی این فیلم بودند و داستان آن با مردی آغاز می‌شود که برای رسیدن به طلب خود و پیدا کردن فرد بدهکار عازم مشهد می‌شود. او در این سفر زائران دیگری را می‌بیند که هر کدام به امید کرامتی از حضرت رضا(ع) عازم زیارت هستند. به این انگیزه با او گفت‌وگویی ترتیب داده‌ایم که می‌خوانید:

قدس آنلاین: کمی از چگونگی شکل گرفتن فیلمنامه روز هشتم بگویید.

کرمیار: فیلمنامه روز هشتم کمی بعد از سفر من به مشهد نوشته شد یعنی ایده اصلی‌اش از اتفاقی بود که برایم درآن سفر پیش آمد گرفته شد. اما در نوشتن فیلمنامه فیلم زیارت هدفم نشان دادن تأثیر حال و هوای حرم امام رضا(ع) بر رفتار هر کدام از ما بود که می  تواند به جامعه پیرامونمان کمک کند تا همه بتواند از این طریق زندگی بهتری داشته باشند.

قدس آنلاین: بجز این دو اثر کتابی هم با موضوع امام رضا(ع) نوشته‌اید.

کرمیار: بله کتابی است به نام حریم که این کتاب هم تلفیقی از دونگاهی است که در این دو فیلم تلویزیونی به آن اشاره شده است و درواقع تأثیری است که افراد از کودکی با قومیت های مختلف می گیرند در این کتاب نشان داده‌ام.

قدس آنلاین: این دو اثر تصویری به لحاظ حس و حالی که در زمان ساخت برایتان داشت چگونه بود.

کرمیار: در زمان ساخت فیلم زیارت اتفاق جالبی افتاد. خدا بیامرزد حسن جوهرچی را برای این کار خیلی مایه گذاشت. قرار بود داخل حرم فیلمبرداری شود ولی کسی اجازه نمی‌داد و می‌گفتند چون وقتی دوربین وارد حرم شود توجه مردم از زیارت به دوربین جلب می شود. و ما هم این را قبول کردیم و حق دادیم ولی از آن جایی که سکانس مورد نظر گرفت می‌شد من خیلی ناراحت بود تا اینکه طی تماسی که مرحوم جوهرچی با آقا زاده مرحوم آیت الله طبسی داشتند این اجازه گرفته شد و ما سکانس مورد نظر را گرفتیم. از آن جایی که داستان در شب ولادت امام رضا(ع) می‌گذشت من دیدم که چراغ های داخل حرم همه خاموش است دلم خیلی گرفت از همان کسانی که در آن اطراف بودند خواستم که برای چند لحظه هم که شده چراغ ها را روشن کنند که گفتند امکان ندارد. نا گفته نماند که آن سال تولد امام رضا با ماه مبارک رمضان همزمان شده بود. مانده بودم که این سکانس را چطور تمام کنم گفتم قربانت بشوم شب تولدت با این چراغ‌های خاموش جور در نمی آید که به یکباره چراغ ها همه روشن شد و نقاره خانه به صدا در آمد و عید فطر را اعلام کردند و این دقیقاً یکی از همان عنایاتی بود که در این کار به ما شد.

قدس آنلاین: چرا با اینکه موضوع های پیرامون امام رضا(ع) پتانسیل بالایی دارد ولی کارهای کمتری با این موضوعات تا کنون ساخته شده است؟

کرمیار:مطمئناً این کم کاری از هنرمندان نیست. شما به سراغ هر فیلمساز یا نویسنده‌ای که بروید حتماً یک ایده در این خصوص در ذهن دارد ولی صحبت اینجا است که متأسفانه در این خصوص متولی وجود ندارد که بخواهد از ساخت این گونه کارها حمایت کند.

قدس آنلاین: منظورتان از متولی ارگان خاصی است؟

کرمیار: بله آستان قدس. که به نظرم باید در این قضیه خیلی جدی تر وارد عمل بشود وهنرمندانی را در حوزه های مختلف بخصوص حوزه تصویر برای ساخت آثاری با موضوع امام رضا(ع) گرد هم بیاورد. چون ساخت این گونه آثار شرایط و حمایت خاصی را می‌طلبد.

قدس آنلاین: آخرین بار چه زمانی به حرم مشرف شدید؟

کرمیار:حدود یکسال پیش جلسه‌ای بود برای تجلیل از رمان حریم که به عنوان کتاب سال رضوی انتخاب شده بود.

قدس آنلاین: کمی بیشتر از موضوع این کتاب بگویید.

کرمیار: «حریم»، داستان مردی به نام شمس است. مردی نیکوکار و دارا و خوشبخت که تربیت شده مادری مذهبی است، اما حادثه‌ای ناگوار باعث می‌شود تا شمس توبه کند توبه از کمک به نیازمندان و توبه از همه باورهای سالهای دور و توبه از دستگیری دیگران و... در واقع این کتاب یکی از آن نوشته‌های سال‌های ۸۵ و ۸۶ بود ولی به فراخور نیاز جامعه پارسال تصمیم به انتشار آن گرفتم، ‌چون به نظرم جامعه امروز ما به مسئله‌ای که رمان حریم به آن اشاره می‌کند، ‌ بسیار مبتلاست و آن چیزی نیست جز آسیب دیدن انسانیت انسان. امروز بشریت نیازمند این است که نگاه دوباره‌ای به خود بیاندازد و و در رفتار و و روابط خود بازبینی داشته باشد.

انتهای پیام/