قدس آنلاین:در چنین شرایطی مطبوعات نقش ناظر اجتماعی، تابلو راهنمای جامعه و رصدکننده نبض تحولات هستند. آن‌ها کژتابی‌ها را برملا، ناهنجاری‌ها را گوشزد و انتظارات جامعه را برای تحقق شرایطی بهتر تنظیم می‌کنند.

اما پرسشی که در اینجا مطرح می‌شود، این است که با وجود تأکید روزنامه‌نگاری حرفه‌ای بر ایفای وظایف و رسالت یاد شده و سابقه تاریخی نقش‌آفرینی مطبوعات آزاد و مستقل در تحولات اجتماعی، چرا روزنامه‌نگاران و خبرنگاران ما کمتر توانسته‌اند در این خصوص منشأ تحولات مثبت باشند و نقش‌آفرینی کنند؟!

واقعیت این است که به صرف راه‌اندازی یک نشریه و به کارگیری افرادی با عنوان روزنامه‌نگار، نیل به هدف مورد انتظار تضمین نمی‌شود بلکه باید در کنار آن، حمایت‌های لازم برای استقلال حرفه روزنامه‌نگاری، تخصص‌گرایی، استقلال مالی و آزادی بیان تأمین و تضمین شود، در غیر این صورت مطبوعات تبدیل به بلندگوی تبلیغاتی و روابط عمومی دستگاه‌های دولتی می‌شوند و صرفاً در راستای تثبیت نظم ساختاری معیوب ادامه فعالیت خواهند داد.

باید بدانیم که شناسایی مطبوعات به عنوان رکن چهارم دموکراسی، در گرو احترام واقعی به جایگاه و شأن روزنامه‌نگاری، خبرنگاران و فعالیت مطبوعاتی است هم از سوی مردم، هم مسئولان و هم از سوی خود فعالان عرصه روزنامه‌نگاری.

در جامعه‌ای که انتظار مسئولان از روزنامه‌نگاران تا حد یک بلندگوی منفعل که تنها وظیفه‌اش ضبط و پخش آمارهای نه چندان دقیق و صحیح عملکرد مسئولان کاهش می‌یابد، نمی‌توان انتظار داشت فعالان این حرفه بتوانند در رشد و توسعه جامعه اثرگذار باشند.

در واقع مطبوعات و روزنامه‌نگاران باید آزادانه و مسئولانه، به نمایندگی از افکار عمومی، مشی انتقادگرا داشته و پیگیر منافع ملی و مصالح اجتماعی، به عنوان هدف غایی باشند.

در جامعه‌ای که روزنامه‌نگاران از راه تطمیع، تهدید و ارعاب وادار به خودسانسوری شوند، نشریات آن جامعه تفاوت چندانی با رسانه‌های رسمی و روابط عمومی سازمان‌ها نخواهند داشت .

بنابراین به نظر می‌رسد از مهم‌ترین الزام‌های روزنامه‌نگاری امروز، حمایت حقوقی و همچنین تضمین آزادی بیان و رشد و ارتقای روزنامه‌نگاران مستقل، حرفه‌ای، شجاع و آگاه به منافع جامعه است. به موازات آن باید شأن و جایگاه مطبوعات آزاد، مستقل، منتقد و مسئول در جامعه مهیا و بسترهای حرفه‌ای، مالی، حقوقی و تخصصی برای فعالیت آنان تأمین شود.

انتهای پیام/