ما دوســت داریم مثل همه نباشیم؛ دوســت داریم بگوییم فرق می کنیم. از کودکی این حس در همه ما هســت؛ مدام به دنبال تمایزیم و این تمایز باید یک جایی خودش را نشان بدهد وگرنه شکست خورده ایم.

شکست خورده ها گرفتار چرخه های خودتخریبی می شوند. مدام از خودشان بد می گویند و به کارهایی دســت می زنند که به آن ها آسیب می زند. لباس خوب نمی پوشند، سیگار می کشند، به داروهای مخدر رو می آورند، ولگردی و خلاصه هر کاری می کنند تا باز بر تمایز خود تأکید کنند.

اما نمی دانند آدم هایی که شــب ها در گرمخانه های شهرداری می خوابند و آن ها که هنوز موسیقی های غمگین داریوش را گوش می دهند، همه همان متمایزهای شکست خورده اند که حالا از شکست برند ساخته اند. برندی که هیچ فایده ای ندارد جز اینکه احساس تمایز آن ها را در خیال خودشان ارضا می کند.

اما چرا این طور می شود؟ ما باید یاد بگیریم که اصلاً نیازی به متمایز بودن نیســت. ما از وقتی به دنیا می آییم، متمایز هستیم. هر کداممان یکی یکدانه ای؛ اما درد اینجاست که این یکی یکدانه خلقت، چندان دیده نمی شود. البته آن که باید ما را ببیند، خودمان هســتیم و کسی این نکته را به ما نیاموخته است. پرسش مهم این است که چطور باید خودمان را ببینیم؟ آیا باید جلوی آینه بایستیم یا عکس خودمان را به دیوار بکوبیم؟ دیدار با خود جز با دیدن دیگری ممکن نمی شــود.

اگر ما دیگران را لحظه لحظه ببینیم به دیدار خودمان رفته ایم. اگر اشیا، سنگ، کوه و چشمه را درست ببینیم، خودمان را درست دیده ایم. کسی که به چیزهای کوچــک توجه دارد متوجه حضور خودش در میان حضور اشــیا هســت. او نمی تواند از خودش غافل شود. دیدن دیگران هم توجه به این نکته است که آن ها هستند و بایست هایی دارند. مراعات بایست های هستی دیدار درست با خود ماست.

بایســت های دیگران بایست های ما هم هستند. دریا باید آبی و بیکران باشــد و همسایه باید بتواند در کنار ما آرام باشد؛ به همین سادگی ما خودمان را داریم می بینیم و مراعات می کنیم. رســاله حقوق امام سجاد(ع) از متن های زیبایی است که باید های ما نسبت به دیگران را فهرست کرده است و این بایدها در کنار هم جورچینی می سازند که ما را به خودمان نشان می دهد. ما همان هستیم که با کودکان این گونه رفتار می کنیم و با بزرگسالان این گونه، ما همان هستیم که حق دستمان را این طور رعایت می کنیم و حق چشممان را این طور. کسی که مدام به دنبال دیده شدن باشد در همه حال نادیده خواهد ماند و آن که دیدن را آغاز کند به طور طبیعی دیده خواهد شد.

انتهای پیام/