خلیل‌الله کاظمی همچنین  در ارتباط با آخرین وضعیت ایستگاه‌های دوچرخه مشهد اظهار داشت: از دلایل عدم راه‌اندازی موفقیت‌آمیز ایستگاه‌های دوچرخه‌سواری می‌توان به مناسب نبودن دوچرخه‌ها، عدم استقبال عموم، قیمت‌های بالای دوچرخه‌ها، نامطلوب بودن فضای تبلیغاتی آن و نظایر این موارد اشاره کرد که در صدد برطرف‌سازی این مشکلات هستیم.نکته دیگر تأمین زیرساخت‌های دوچرخه‌سواری است، اولویت نخست ما متصل کردن ایستگاه‌های دوچرخه‌سواری به یکدیگر است، 38 کیلومتر مسیر دوچرخه‌سواری در مشهد وجود دارد که باید این مسیرها را بهسازی کنیم.

از اظهارات معاون شهردار مشهد میتوان نگاه واقع بینانه به موضوع دوچرخه را دریافت؛ ایستگاههای دوچرخه ای که مدتها بلااستفاده رها شده بود ؛ اندک اندک تعیین تکلیف میشودو امید هست که روزی درآنها دوچرخه هایی قابل استفاده دید.

ازدیگر سو شهرداری درادامه روند پیاده روسازی خود مسیر های دوچرخه جدیدی را احداث و البته تلاش دارد تا انهارا به هم متصل کندتا شاهد تردد دوچرخه دراین خطوط هم باشیم ؛ نه اینکه صرفا مسیری سبز وخالی دربخشی ازپیاده رو وجود داشته باشد.

واقعیت این است درکشورهای توسعه یافته شهروندان بسیاری از کلان شهرها دریافته اندکه استفاده از دوچرخه میتواند مشکلات ترافیکی و آلودگی هوا را رفع کند. همراهی دولتها و شهرداریها با این رویه باعث شده تا فرهنگ استفاده از حمل  ونقل عمومی درمسیرهای طولانی و استفاده از دوچرخه به عنوان وسیله حمل ونقل تک نفره در مسیرهای کوتاه به فرهنگ تبدیل شود .

این درحالی است که بسیاری از کلان شهرهای کشورما این روزها نه از روز اختیار که به اجبار ترافیک و آلودگی هوا به سمت این فرهنگسازی گام برمیدارند ، این درحالی است که این روزها قیمت دوچرخه سربه فلک کشیده وخرید آن برای بسیاری از شهروندان ممکن نیست . آنگونه که از شواهد امر بر میاید دولت و نهادهای محلی مانندشهرداریها هم یا قصد یا توانایی کمک به شهروندان برای خرید دوچرخه را ندارندو بنابراین فرهنگسازی دراین خصوص راهی دشوار خواهد بود.

شهرداری مشهد از سالها قبل به این فکر افتاده بودکه میتوان با دایر کردن ایستگاههای دوچرخه و فراهم کردن مسیر تردد برای دوچرخه سواران ؛ جاده فرهنگسازی را اندکی هموارتر کند، اما برخی انتخابهای نادرست وبرخی کارهای نصف ونیمه باعث شده بود تا بودجه های کلانی که صرف ساخت ونگهداری وتامین تجهزات شده بود درعمل بی فایده باشد.

دوچرخه هایی که درعمل امکان استفاده از انها وجودنداشت ، ایستگاههایی که یکی درمیان فعال نبودو کارگرانی که ناراضی از دریافت حقوق ومزایا بودندو شرکتی که بخاطر تعهدات شهرداری مشهد یک پایش در داده بود. مسیرهای دوچرخه ای که تکه تکه طراحی واجرا شده بودوامکانش مهیا نبود حداقل بخشهایی ازشهربا این وسیله نقلیه طی شود و....

بخاطر همین بود که درابتدای مطلب عرض کردم درصورتی که اظهارات معاون حمل ونقل شهرداری مشهد جامه عمل برتن کند قطعا میتوان به آینده استفاده ازدوچرخه درمشهد امیدوار بود. هرچند هنوز هم که هنوز است برخی نکات دراستفاده از دوچرخه مغفول واقع شده که امیدوارم مسوولان شهرداری مشهد به این نکات هم توجه داشته باشند.

اول اینکه هم اکنون درمناطقی از شهر مسیر ویژه دوچرخه و ایستگاه احداث شده که ترافیک چندانی درخیابانها وجود ندارد و بسیاری از شهروندان ترجیح میدهند با تاکسی یا سایر وسایل نقلیه عمومی تردد کنند ؛ حتی در طرح زوج و فرد هم قرار ندارد و با وسیله نقلیه شخصی میتوان این مسیرها را طی کردو شاید همین امر باعث شده تا اقبال کمتری به دوچرخه سواری شود.

این درحالی است که در هسته مرکزی شهر که ترافیک بیداد میکندو آلودگی هوا هم مضاعف است خبری ازمسیر ویژه وایستگاههای ارایه دوچرخه وجود ندارد. مسیری که میتواند از سوی شهروندان با اقبال بیشتری روبرو شودو صد البته برای شهرنیز بسیار مفید تر است .

نکته دیگرهم اینکه دوچرخه هایی که اکنون درایستگاهها عرضه میشود نه کیفیت دارندو نه متناسب با شرایط شهرمشهد طراحی شده اند شاید اگر بتوان از دوچرخه هایی با کیفیت تر دراین ایستگاهها استفاده کرد شهروندان بیشتری راغب شوند تا شرایط سخت وتضمنیهای عجیب انها را طی کنند . البته دربرخی کشورهای توسعه یافته حتی دراین ایستگاهها دوچرخه هایی ارایه میشود که با باتریهای شارژی کارمیکنندو امکان استفاده از دوچرخه برای برخی افراد کم توان جسمی را هم فراهم میاورند . کسانی که رکاب زدن برای انها ممکن نیست با استفاده ازاین دوچرخه های برقی میتوانند مسیر های کوتاه را طی کنند.

درنهایت هم باید گفت که مدیریت دراین قبیل کارها که نیاز به فرهنگسازی دارد حرف اول را میزند ، اینکه امیدوار باشیم شرکتی میاید و به بهای تبلیغات محیطی دوچرخه سواری در شهر را فرهنگسازی میکند اشتباهی بزرگ است باید بجای انتشار عکسهای تبلیغاتی برخی مدیران ومسوولان سوار بردوچرخه که دقایقی بعد سوار برخودروهای لوکس خود شده وهیچ طرحی هم جلودار انها نیست ؛ سراغ مدیران خوش فکری برویم که روی نقاط مشترک  میان مردم ونیازهای انها برنامه ریزی کرده و برای انها امکانات لازم را فراهم میاورند.