خبر درگذشت پروفسور یحیی بونو در سفر تبلیغی در کشور آفریقایی ساحل عاج دیروز مثل آواری بر سرم خراب شد. مردی که یک بار بیشتر ندیده بودمش اما دیدن مردان خدا برای یک بار هم کافی است تا شیفته ات کند.
پاییز سال گذشته بود که برای مصاحبه به روزنامه آمد و من توفیق یافتم با او گفتگو کنم. خیلی زود و در خلال صحبتهایش فهمیدم چه مرد بزرگی است هم از لحاظ علمی و هم از لحاظ شخصیتی.
پروفسور کریستین بونو که نام خودش را پس از مسلمان شدن به یحیی تغییر داده بود سلمان فرانسوی اسلام در روزگار ما بود. با سفرهای فراوان، با پذیرش مشقت های بزرگ و با هجرت از وطن و خانمان خود مسلمان و شیعه شده بود.
او کرسی استادی یکی از بزرگترین و پرآوازه ترین دانشگاه های دنیا یعنی دانشگاه سوربن را رها کرد و از فرانسه با عطش نوشتن درباره امام خمینی به ایران آمد اما دست سرنوشت او را به  مشهد مقدس کشاند تا سالیانی چند در محضر استاد بزرگ فلسفه اسلامی سید جلال الدین آشتیانی شاگردی کند و دل به مهر جاودانه امام رضا علیه السلام ببندد به طوری که وقتی از او پرسیده شد چرا به فرانسه بر نمی گردید گفت که دلم طاقت دوری از امام رضا علیه السلام را ندارد.
با او دو ساعتی بیشتر گفتگو نکردم اما الان فکر می کنم سالهاست او را می شناسم و در عمق قلبم جا دارد. انگار که یکی از بستگان نزدیک من است.
مرحوم پروفسور بونو یک عالم مجاهد به تمام معنا بود. عاشق مولا علی علیه السلام و اهل البیت. او شاگرد معنوی مرحوم هانری کربن بود و یک ملاصدرا شناس تمام عیار.
واقعا باید درباره او گفت " اذا مات العالم ثلم فی الإسلام ثلمة لایسدها شیئ الی یوم القیامه".
جهان تشیع با رفتن او یکی از بهترین و بزرگترین محققان و مبلغان خود را از دست داده است و از این بابت باید سخت متاسف بود.
اندوه رفتن آن الهی مرد، دلم را رها نمی کند در این نیمه شب. خدایش رحمت کناد و همنشینی با اولیای الهی خاصه مولا علی علیه السلام و آقا امام رضا علیه السلام روزی جاودانش باد.
برای شادی روحش فاتحه و اخلاصی بخوانیم که بر گردن شیعیان حقی بزرگ دارد.

انتهای خبر/