به گزارش قدس آنلاین به نقل از ایلنا، مجموعه «پشت کنکوری‌ها» به نویسندگی اصغر فرهادی و کارگردانی پریسا بخت‌آور از جمله آثار طنز تلویزیون به شمار می‌آید که در اوایل دهه ۸۰ در تلویزیون به موضوع کنکور پرداخت و توانست نظرات بسیاری را به سوی خود جلب کند. به بهانه پخش مجدد این سریال از شبکه آی فیلم با رامین ناصر نصیر به گپ و گفتی دوستانه پرداختیم که در ادامه آمده است.
از ساخت سریال «پشت کنکوری‌ها» مدت‌ها گذشته، باتوجه به اینکه در این مجموعه به ایفای نقش پرداختید، چه ویژگی‌های مثبتی را در رابطه با آن عنوان می‌کنید؟
مهم‌ترین ویژگی پشت کنکوری‌ها این است که تماشاگر خودش را به طور مستقیم و غیرمستقیم در آن می‌بیند و شرایط زندگی مخاطب در این سریال ترسیم می‌شود. بسیاری اوقات قصه‌های ما این ویژگی را ندارند و شرایط سریال با زندگی مردم فاصله زیادی دارد. گاهی فضایی فرضی در کارها می‌بینیم که ربطی به ما و آدم‌های اطراف‌مان ندارد. بخشی از این مشکل بر اثر ممیزی است که اعمال می‌شود. اما برخی هم به غلط، خودسانسوری می‌کنند و مسائلی که خط قرمز نیستند را هم مطرح نمی‌کنند. در صورتی که برای حل شدن مشکلات باید آنها را مطرح کرد.
متاسفانه بسیاری از افرادی که اکنون در حال کار کردن هستند، جامعه را به خوبی نمی‌شناسند و درباره دنیای امروز آگاهی ندارند، به همین دلیل کارهای خوبی نمی‌سازند. بنابراین منِ بازیگر، نویسنده، کارگردان، تهیه‌کننده و... باید سعی کنم که به فضای مخاطب نزدیک شوم تا بتوانم کار خوبی بسازم.
سال‌ها از زمان پخش پشت کنکوری می‌گذرد اما همچنان مردم آن را می‌بینند. همین موضوع نشان می‌دهد که سریال موفق بوده است. بعضی افراد می‌گویند که بارها آن را دیده‌اند و همچنان برایشان جذاب است. فیلمنامه خوب یکی از ویژگی‌های مثبت این سریال است. چراکه فیلمنامه اساساً برای بازیگران نوشته شده بود و حداقل نقشی که قرار بود من بازی کنم با خودم چک شده بود. خانم بخت‌آور و آقای فرهادی هم روی فیلمنامه نظارت دقیق داشتند و ماجرا لحظه به لحظه ساخته و پرداخته می‌شد. این سریال به لحاظ فنی خیلی ساده است ولی حس زندگی و طراوت نیز در آن موج می‌زند. با اینکه خودم در این سریال حضور داشتم، باز هم بعضی از سکانس‌ها برایم جذاب است و بارها آنها را دیده‌ام. همچنین در این سریال به موضوعی پرداخته می‌شود که در آن زمان خیلی از مردم درگیرش بودند. آن سال‌ها کنکور غول بزرگی بود که البته هنوز هم هست.
با توجه به اینکه این سریال به مشکلات جوانان می‌پرداخت و تعداد زیادی جوان در آن ایفای نقش می‌کردند، بازی در آن از چه حال و هوایی برخوردار بود؟
این مدل کارها طیف مخاطب گسترده‌ای دارد. البته در آن زمان تعداد جوانان بیشتر بود و بنابراین مخاطبان هم گسترده‌تر بودند. اما اکنون کم‌کم جامعه در حال پیر شدن بوده و روحیه جوانان آن قدر در حال تغییر است که ما واقعاً اصطلاحات و شوخی‌های آنان را نمی‌فهمیم. اما در آن زمان، سن من به جوانان نزدیکتر بود و بیشتر درک‌شان می‌کردم.
باتوجه به ایفای نقش‌های کمدی و جدی به کدام ژانر بیشتر علاقه دارید؟
به شخصه ژانر کمدی را خیلی دوست دارم؛ البته کمدی که نهایت آن یک نوع درد و گزندگی ایجاد می‌کند. در عین حال اینکه در چه مدیومی کار کنم برایم تفاوتی نمی‌کند. بیشتر این موضوع برایم مهم بوده که اثر و نقش پیشنهادی، تأثیرگذار و چالش برانگیز باشد تا بتوان در فرایند آن به بخشی از وجود خود دست پیدا کرد. ضمن اینکه مدیوم تلویزیون نسبت به سایر رسانه‌ها به نظرم عمومیت بیشتری داشته و از این لحاظ ممکن است برایم اولویت داشته باشد. اگرچه تلویزیون قبلاً مخاطبان بیشتری داشت اما هنوز هم این رسانه نسبت به مدیوم‌های دیگر مخاطبان بیشتری دارد.
در این سال‌ها به ایفای شخصیت‌های مختلفی پرداخته‌اید. باتوجه به این موضوع اکنون نقش‌ها را بر اساس چه معیارهایی انتخاب می‌کنید؟
در انتخاب نقش مجموعه‌ای از عوامل دخیل هستند. اینکه نقش چقدر برای شما چالش برانگیز باشد و تا چه اندازه مجبور باشید برای آن زحمت بکشید، اهمیت بسیاری دارد. همچنین مهم بود که به عنوان بازیگر در قالب آن نقش به تجربه جدیدی دست پیدا کنید. گاهی اوقات نقش‌هایی پیشنهاد می‌شوند که در واقع ادامه کارهای قبلی هستند.
به نوعی چون شما فلان نقش را کار کرده‌اید، نقش‌های مشابهی پیشنهاد می‌شود که قطعاً برای بازیگر جذاب نیستند. البته موضوعات جانبی دیگری هم در انتخاب نقش‌ها مهم هستند. مثلاً اینکه قرار است با چه گروهی کار کنید و کارگردان اثر چه کسی است، نیز موضوعات مهمی به شمار می‌آید. متأسفانه پیشنهاد نقش‌های تکراری، مشکل عمومی در سینما و تلویزیون بوده که کارگردان‌ها بر اساس آن یا نمی‌خواهند ریسک کنند و بازیگر را در نقش جدیدی امتحان کنند یا اینکه مایل به آماده‌خوری هستند و به طور کامل شخصیت‌ها را از پروژه دیگری می‌آورند.
این مشکلی بوده که مدت‌هاست گریبان‌گیر بازیگران شده و حتی برای بازیگران بزرگی مانند مرحوم خسرو شکیبایی هم رخ داده است. به نوعی می‌بینیم که وقتی ایشان با «هامون» می‌درخشد، نقش‌هایی در همان قالب به او پیشنهاد می‌شود. در صورتی که او بازیگری با توانایی‌های متنوع بود. تکرار نقش‌ها در کارهای کمدی بیشتر است، به طوری که وقتی کار کمدی انجام می‌دهید، کارهای بعدی هم در همان قالب به شما پیشنهاد می‌شود.
شرایط بازیگری نسبت به سه دهه پیش که شما کار در تلویزیون را شروع کردید، چه تفاوت‌هایی کرده است؟
شرایط از جهات مختلف تفاوت زیادی کرده است. آن زمان روند تغییرات در حال سرعت گرفتن بود اما به شدت الان نبود. در حال حاضر، شرایط اقتصادی عوض شده و همه چیز دست به دست هم داده تا کارها در سریع‌ترین شکل ممکن انجام شود. همین موضوع بحث آب‌بستن به کارها را پیش آورده که قطعاً روی کیفیت آثار تأثیر گذار است. به نوعی همین مسائل سبب می‌شود که محصول نهایی جذابیت نداشته باشد.
اکنون در انتخاب بازیگران هم معیارهای عجیب و غریبی ایجاد شده است. مثلاً برخی از کارگردان‌ها تعداد فالوئرهای فرد را در اینستاگرام ملاک قرار می‌دهند و به خاطر شهرت فرد در فضای مجازی از او برای کار دعوت می‌کنند.
اگرچه این افراد بازیگر نیستند اما اگر بتوانند کار کنند اشکالی ندارد. البته واقعاً یک سری چیزها به هم می‌ریزد. این موضوع یک اشتباه محاسباتی بوده که در نهایت به ضرر مخاطبان تمام شده و سبب ارائه محصولات بی‌کیفیت به آنها می‌شود.
انتهای پیام/
نظر شما