به گزارش گروه بین الملل قدس آنلاین، پایگاه اینترنتی فارین پالسی در گزارشی تحت عنوان " نیروی دریایی آمریکا آمادگی مقابله با ایران را ندارد" نوشت: توانایی آمریکا در قدرت نمایی در منطقه خلیج فارس از طریق ناوگروه‌های هواپیمابر - که گزینه همیشگی آمریکا در طول چند دهه اخیر در اینگونه موارد به شمار می‌رود - آن چیزی نیست که قبلا بود.

تا همین چندی پیش، نسخه معاصر دیپلماسی قایق توپدار - یعنی اعزام ناوهای هواپیمابر یا کشتی‌های مجهز به موشک هدایت شونده به منطقه برای خنثی کردن تهدیدهای دریایی - می‌توانست به گونه‌ای موثر بر روند حوادث تاثیر بگذارد. در سال ۱۹۸۱ یک فروند ناو هواپیمابر با ساقط کردن دو فروند جنگنده لیبی در خلیج سرت مانع از اقدامات معمر قذافی، رئیس جمهور پیشین لیبی در منطقه شد. همچنین در سال ۱۹۹۶ بیل کلینتون، رئیس جمهور وقت آمریکا با اعزام دو فروند ناو هواپیمابر به خلیج تایوان به مانور چین در سواحل تایوان واکنش نشان داد و موجب شد پکن از منطقه عقب نشینی کند به گونه‌ای که گفته می‌شود امروزه دلیل تقویت بنیه نیروی دریایی چین همین موضوع بوده است.

اما امروز، چنین صف آرایی و استقرار ناوهای جنگی دیگر نمی‌تواند مانند گذشته همان واکنش را به وجود آورد. تا حدودی، این تغییر بر پایان برتری عظیم تکنولوژیکی که نیروی دریایی آمریکا برای چندین دهه در برابر هر رقیب واقع گرایانه برخوردار بوده است، دلالت دارد. ساخت کلاس‌های جدید زیردریایی‌های دیزلی و بروز تحولات جدید در فناوری مین‌های دریایی و اژدر باعث می‌شود اجرای عملیات نزدیک به خطوط ساحلی به مراتب پرتنش امروز، بسیار خطرناک‌تر از گذشته شود. در نتیجه ناوهای هوایپمابر آمریکایی دیگر هنگام ورود به آب‌هایی که در برد حملات نیروهای طرف مقابل قرار دارد، به اندازه سابق ایمن و از خطر در امان نیستند.

از این‌ها جدی‌تر استقرار سامانه‌های بازدارنده فعال چین و روسیه مانند موشک‌های ضد کشتی موسوم به دی اف -- ۲۱ در طول یک دهه گذشته است. به طور مثال این روزها عبور یک ناوگروه تهاجمی هواپیمابر آمریکایی از تنگه تایوان می‌تواند خطر بروز وقایع فاجعه باری را به دنبال داشته باشد.

در ادامه این گزارش آمده است: موشک‌های ساخت داخل ایران موسوم به موشک نور که به نوبه خود بر اساس مهندسی معکوس از نوعی موشک کروز چینی ساخته شده است، تا فاصله ۱۰۰ مایلی برای کشتی‌های آمریکایی خطرآفرین خواهد بود. در سال ۲۰۱۶ ناوشکن آمریکایی «یو اس اس میسون» هدف چندین فروند موشک نور قرار گرفت که ظاهراً توسط انصارالله یمن شلیک شده بود. ترکیب این موشک‌ها با ناوگان قایق‌های گشتی سریع ایران کافی بود تا ناو «یو اس اس لینکلن» در بحبوحه تنش‌ها میان ایران و آمریکا در تابستان امسال از منطقه خلیج فارس دور بماند.

این یک لحظه مهم برای استراتژیست‌های نظامی به شمار می‌رود. گزینه‌های واشنگتن به شدت محدود است. بدین ترتیب می‌بینیم یگان هوایی نیروی دریایی آمریکا، که از جنگ جهانی دوم سلاح اصلی در زرادخانه این کشور در چنین سناریوهایی به شمار می‌رفته است، به طور ناگهانی تقریباً خاصیت خود را از دست می‌دهد.

برخی افسران نخبه و کارکشته در نیروی دریایی آمریکا از سال‌ها قبل درباره چنین روزهایی هشدار داده بودند، با این وجود هنوز برخی صداها در حمایت از رویکرد قبلی شنیده می‌شود.

نیروی دریایی آمریکا کاملاً از این مشکل آگاهی دارد و در طول چند دهه گذشته بارها تلاش کرده است تا این مشکل بازدارنده را به نحوی حل کند. شواهد نشان می‌دهد که قایق‌های ماهیگیری فرضی در اطراف جزایر مورد بحث، بخشی از یک نیروی گسترده شبه نظامی دریایی هستند.

سال‌ها طول خواهد کشید تا آمریکا بتواند برتری دریایی قبلی خود را بازیابد - سال‌هایی که طی آن می‌توان پیش بینی کرد چین و روسیه و دیگر کشورها توانمندی‌های خود را در بخش سامانه‌های بازدارنده فعال به مراتب توسعه خواهند داد. حتی اگر ناوهای هواپیمابر چینی در رویارویی با همتایان آمریکایی خود در آب‌های آزاد، شانس کمتری برای بقا و پیروزی داشته باشند ولی هدف آن‌ها قدرتنمایی دریایی در جهان نیست. هدف آن‌ها تنها دور نگهداشتن آمریکا از دریای چین جنوبی و دیگر آب‌هایی است که پکن آن را حوزه آب‌های ملی خود قلمداد می‌کند.

منبع: باشگاه خبرنگاران

انتهای پیام/