قدس آنلاین: «درخونگاه» یک فیلم تجربی ـ اجتماعی است که با نگاهی شیفته و وامدارانه به نگرش‌ها، فیلم‌ها و سینمای مسعود کیمیایی، مقلدانه و ناپخته و فیلمفارسی گونه از کوچه‌ها و گذرهای آشنای اجتماعی و تاریخی می‌گذرد تا واگویه دردها و رنج‌ها، مردانگی ها و ناجوانمردی‌ها و کوشش های ناکام «رضا»های جامعه و فرهنگ و زندگی وآرزوهای آنها باشد. «درخونگاه» گرچه در پیوستن به فیلم و سینمای سرپای اجتماعی فاصله دارد اما به دلیل بازی‌های متوسط بازیگرانش و فیلمبرداری حساب شده، فیلمی قابل تأمل است.
«پیلوت» سومین اثر کارگردان آن و از نظرساختار سینمایی و پردازش هنری و داستانی، فیلمی متوسط و در کارنامه ابراهیمیان فیلمی قابل قبول است. فیلم اجتماعی «پیلوت» امتیازهایی چون موضوع‌های ملموس، توجه به فرهنگ و مناسبات زندگی بومی و ایرانی، فیلمنامه فکر شده و کارگردانی به نسبت جمع و جور دارد.
فیلم اجتماعی صدرعاملی، از منظر نگاه، موضوع و پرداخت داستانی و هنری در ادامه سه گانه او؛ «من ترانه پانزده سال دارم»، «دختری با کفش های کتانی» و «دیشب باباتو دیدم آیدا» قرار دارد. او در این فیلم، تماشاگر را همراه دو دختر دانشجو وارد فراز و فرودهای زندگی، مسایل، نیازهاو خواسته های آنها کرده و به گشت و گذاری تلخ و شیرین در جامعه امروز ایران می‌برد.
فیلم «سال دوم دانشکده من» با آن که از فیلمنامه و کارگردانی سنجیده برخوردار است، ولی به قوت دیگر آثار پرویز شهبازی و رسول صدرعاملی نیست. کمای شخصیت اصلی فیلم صدرعاملی، پیله‌ای است برای ماندن یا پرواز پروانه‌ای که زندگی شخصی و اجتماعی او در جامعه مانند این شخصیت در کما و خواب و بیداری است.
انتهای پیام/
نظر شما