قدس آنلاین: موضوع بدعهدی آمریکا نسبت به همپیمانانش قصه‌ای طولانی است؛ قصه‌ای که تا وقتی به سر همپیمان آمریکا نیامده باشد، شاید درد آن را از نزدیک به خوبی حس نکند. تجاوز ترکیه به مردم شمال سوریه و عقب‌نشینی سربازان آمریکایی و عدم اعتنا به کشتار مردمی که درناامنی و گرسنگی قرار دارند، نشان از عدم اطمینان به آمریکاست. اختلاف ساکنان شمال سوریه با دولت مرکزی خود منجر به ارتباط بیشتر با آمریکایی‌ها شد؛ به نحوی که در حوزه‌های سیاسی؛ امنیتی و نظامی با آمریکایی‌ها ارتباط صمیمانه‌ای برقرار کرده بودند؛ حساسیت شمال منطقه سوریه منجر به ایجاد چند پایگاه نظامی از سوی آمریکا در این منطقه شد؛ آموزش نظامی بخشی از ساکنان شمال سوریه و ارائه تسهیلات نظامی به مردم این منطقه از جمله خوش رقصی‌های موقت آمریکا برای کردهای سوریه به شمار می‌رفت. پس از سال ۲۰۱۶ و حملاتی که علیه کردهای سوریه صورت گرفت، آمریکا با بی‌تفاوتی کامل از کنار همپیمانان خود در این منطقه گذشت؛ حمله نیروهای ترکیه در هفته‌های اخیر نیز یکی از آشکارترین بی‌تفاوتی‌های آمریکا به کردهای سوریه بود که با دستور خروج نیروهای آمریکا توسط آقای ترامپ به سرعت عملیاتی شد.

خروج نیروهای آمریکایی از شمال سوریه بیانگر آن است که آمریکا هرگز اراده‌ای در جهت مقابله با تروریسم نداشته است؛ بلکه هدف حضور آمریکا  در منطقه تکثیر وتوزیع تروریست‌ها در جای جای منطقه است. خالی کردن پشت همپیمانان کُرد خود در سوریه شاهدی بر این ادعاست؛ چرا که آمریکایی‌ها با توجه به سرمای هوا و گرسنگی و بی‌پناهی مردم آواره شده راه را برای نفوذ هر چه بیشتر تروریست‌ها به منطقه جنگ زده فراهم می‌کنند. جلوگیری از ورود نیروهای ارتش سوریه به مناطق جنگی توسط آمریکا شاهد دیگری بر این ادعاست که هدف آمریکا از حضور در منطقه تسهیل اقدامات تروریستی و تولید داعش دیگری است.

به نظر می‌رسد آمریکا در حال انجام چند مدل بازی در منطقه است؛ عدم حمایت از دولت قانونی سوریه در مقابله با نیروهای تجاوزگر به این منطقه و جلوگیری از حمایت نظامی دولت سوریه از مردم خود و بیانیه‌های بی‌پشتوانه علیه دولت ترکیه همه وهمه بیانگر آن است که آمریکا به دنبال شروع بازی تروریست پرور دیگری در منطقه است تا منافع خود و رژیم صهیونیستی را به شکل دیگری حفظ کند.

بی‌گمان حمله ترکیه به ساکنان کُرد سوریه خلاف قوانین بین‌الملل به شمار می‌رود؛ چرا که نقض حاکمیت دولت سوریه خلاف آشکار است که باید مورد توجه نهادهای بین‌المللی از جمله سازمان ملل و شورای امنیت سازمان ملل قرار بگیرد؛ هر چند که سازمان‌های بین‌المللی درچنین مواردی گوشی ناشنوا و دیده‌ای نابینا دارند و کمترین اقدامی در جهت حمایت از مردم آواره و تحت فشار به عمل نمی‌آورند.

با وجود آنکه ساکنان کُردنشین سوریه دیر هنگام به  نظام سیاسی و ارتش سوریه پیوستند، اما گرامی داشتن مقدم نیروهای نظامی سوریه در بخش‌هایی چون منبج و عین العرب بارقه‌های امیدی در جهت آگاهی دهی به مردمان سایر کشورها در عدم همراهی و اعتماد به آمریکاست. به یقین آوارگی؛ گرسنگی وسرمای هوا مردم این منطقه را تحت فشارهای سختی قرار می‌دهد؛ انتظار می‌رود سازمان‌های بین‌المللی از خواب خرگوشی بیدار شوند و نسبت به آسیب‌های انسانی بسیاری که ساکنان منطقه را تهدید می‌کند، با قاطعیت و سرعت عمل وارد شوند.

انتهای پیام/