به گزارش گروه فرهنگی قدس آنلاین، «سال دوم دانشکده من» محصول ۱۳۹۶ تازه‌ترین فیلم رسول صدرعاملی در مقام کارگردان بعد از ۹ سال پس از ساخت فیلم «در انتظار معجزه» است. این فیلم براساس فیلمنامه ای از پرویز شهبازی ساخته شده است. برای ساخت آن از ۹۰۰ نفر تست گرفته شد که در نهایت ۲۲ نفر بازیگر و ۲ چهره جدید، سها نیاستی و فرشته ارسطویی به سینما معرفی شدند. این فیلم برای نخستین بار در سی و هفتمین دوره جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و هفته سوم اکران سینمایی خود را پشت سرگذاشته است که فروش آن با توجه به اینکه نام کارگردانی چون رسول صدرعاملی را با خود یدک می کشد اما چندان در گیشه موفق نبوده است. با «مسعود ردایی» تهیه کننده این فیلم که تهیه کنندگی آثاری همچون «سه بیگانه»، «مالاریا» و «برف سرخ» را در کارنامه کاری خود دارد، گفت و گو کردیم که می خوانید:

از زمان اکران فیلم تان راضی هستید؟

بهترین زمانی بود که می توانستیم  فیلم را اکران کنیم و بنظرم زمان خوبی هم بود. با توجه به اینکه مخاطب سینما از نیمه تابستان، ریزش داشته است، این مسئله در میزان مخاطبان فیلم ما نیز تاثیرگذار بوده ولی امیدواریم که روز به روز استقبال مخاطبان از فیلم بیشتر شود.

فروش فیلمتان هم در چند هفته اکران، چندان راضی کننده نبوده است؟

خب در سه هفته اکران فیلم، یک هفته کامل تعطیل بوده و انتظاری که از فروش فیلم داشتیم برآورده نشده اما امیدواریم که وضعیت بهتر شود.

اوایل امسال گفته بودید که قرار است فیلم در تابستان اکران شود چرا به پاییز رسید؟

تعداد فیلم هایی که در تابستان اکران داشتند، بیشتر بود. طی مشورت با آقای صدرعاملی به این نتیجه رسیدیم که فصل بازگشایی دانشگاه ها، بهترین زمان اکران فیلم است.

برنامه ای برای اکران فیلم در دانشگاه ها هم دارید؟

بله، چند روز آینده این فیلم در دانشگاه اصفهان اکران خواهد شد و دانشگاه های دیگر هم تقاضای اکران داشتند پیگیری می کنیم. از آنجا که یک ماه از فیلمبرداری کار در اصفهان بوده است، اکران  دانشگاهی فیلم را از اصفهان آغاز کردیم. ضمن اینکه سرآغاز اکران عمومی فیلم هم از مشهد بود.

تمرکز زدایی اکران عمومی فیلم ها از تهران به شهرهای دیگر را چطور ارزیابی می کنید؟

اینکه سرآغاز فیلم ما از شهر معنوی و مقدس مشهد بوده را اتفاق مبارکی می دانم. بنظرم خوب است که اکران عمومی فیلم ها بجز تهران به سایر شهرهای بزرگ و فعال در حوزه سینما، کشیده شود.

به عنوان یک تهیه کننده، وضعیت اکران فیلم ها را چطور می بینید آیا عدالت در اکران فیلم ها لحاظ می شود؟

بنظرم واحدهای نظارتی در سازمان سینمایی و شورای صنفی اکران بایستی برنامه ریزی بهتری برای اکران فیلم ها داشته باشند تا اوضاع اکران از وضعیت فعلی دربیاید. تعدادی از فیلم ها در ایام پربیننده همچون روزهای عید و فصل بهار و تابستان اکران می شوند و بقیه فیلم ها در دو فصل پایانی سال فرصت اکران پیدا می کنند که تعداد زیادی هستند و باعث می شود که اکران فیلم ها در شرایط فشرده ای انجام می شود. لازم است سازمان سینمایی با همکاری شورای صنفی اکران، برنامه ریزی ویژه ای داشته باشند تا اکران از این وضعیت خارج شود.

مردم در ایام عید و فصل تابستان عموما متقاضی تماشای فیلم های کمدی هستند و به همین دلیل فرصت کمتری به فیلم های اجتماعی برای اکران در این ایام داده می شود، به نظر شما این دلیل موجهی برای نمایش فیلم های طنز در ایام طلایی اکران است؟

ببینید اگر فیلم های کمدی، شرایط طنز متعارف را داشته باشند خوب است اما گاهی برخی از فیلم ها، شوخی های غیرمتعارفی دارند که شاید مخاطب را جذب کند ولی از نظر فرهنگی، آسیب زا است. اگر در ایام طلایی اکران، شرایط عادلانه ای برای اکران فیلم های طنز و اجتماعی قرار بدهند، خوب است آن هم فیلم های طنزی که برای جامعه قابل قبول باشد نه هر فیلمی که با جلف بازی و شوخی های مبتذل، دنبال فروش بیشتر است.

برخی از تهیه کنندگان برای اینکه خطر بازگشت سرمایه شان را کمتر کنند روی فیلم های کمدی سرمایه گذاری می کنند، دلیل گرایش شما به سرمایه گذاری روی فیلم های اجتماعی چیست؟

چون دغدغه اجتماعی دارم که سراغ این گونه می روم در حالیکه تمایل جامعه به سمت فیلم های کمدی بیشتر است. البته اگر فیلمنامه طنزی که قواعد اخلاقی را رعایت کند به دستم برسد، علاقه مند به کار در این گونه هم هستم. اگر فیلمنامه ای که موارد غیرمتعارف دارد به  دستم برسد و احتمال بدهم که ممکن است ساخت آن منفعت مالی هم در پی دارد، روی آن سرمایه گذاری نمی کنم چون اعتبار جامعه ما بیشتر از این است که فیلمی مخرب فرهنگ ساخته شود.

اولویت شما برای سرمایه گذاری روی چه ژانر یا مسائلی است؟

مسائلی در کشورمان وجود دارد که چندان توجهی به آنها نمی شود. یک فیلمساز و هنرمند، باید مسائل و دغدغه های اجتماعی را موشکافی و بازنمایی کند، اهالی فرهنگ و هنر بایستی دغدغه اجتماعی داشته باشند. آنچه در فیلم  «سال دوم دانشکده من» به آن پرداختیم معطوف به همین موضوع است. در میان قشر جوان، مسائلی وجود دارد که گاهی ساده انگاشته می شود ولی به نابودی روابط خانوادگی و دوستانه می انجامد. ما در این فیلم به این مسائل پرداختیم چون مبتلابه جوانان است. هنرمندان و اهالی فرهنگ باید چند قدم جلوتر از جامعه حرکت کنند و به مسائل روز بی توجه نباشند.

موضوع فیلم «سال دوم دانشکده من» جزو دغدغه های شما برای فیلمسازی بود؟

بله، موضوع فیلم از مسائل مبتلابه جامعه امروز است. متاسفانه نداشتن تعهد در روابط عاطفی و از هم پاشیدگی روابط خانوادگی از معضلات جامعه است که در بین قشر جوان دیده می شود. ساخت چنین فیلم هایی، گوشزدی برای خانواده ها و مسوولان فرهنگی است.

چرا اغلب فیلم های اجتماعی (به جز مواردی انگشت شمار) در اکران با شکست در گیشه مواجه می شوند؟

علت یابی این موضوع نیاز به بررسی و کارشناسی دارد اما شاید یکی از دلایل آن، نبود تفریحات سالم و متنوع برای مردم جامعه است بطوریکه مردم به سینما رفتن به چشم تفریح کردن نگاه می کنند بنابراین ترجیح می دهند که بروند و یک فیلم کمدی هرچند سطح پایین را ببینند تا اینکه تماشاگر یک فیلم اجتماعی باشند که ممکن است ذهنشان را درگیر کند.

رسول صدرعاملی با فاصله ای نزدیک ده سال، دوباره به سینما برگشت و این موضوع برای فیلم جدیدش، نوعی تبلیغ هم بود چون بسیاری از دوستداران آثار این کارگردان، منتظر فیلم جدیدش بودند، تجربه همکاری با رسول صدرعاملی چطور بود؟

کار کردن با کارگردان های بزرگی همچون رسول صدرعاملی و پرویز شهبازی، فرصت خوبی برای من بود و به آموخته هایم اضافه شد. ممکن است که در ارائه نظراتم به عنوان تهیه کننده با چالش هایی مواجه شوم اما منفعت این همکاری بسیار بیشتر است. ضمن اینکه بسیاری از تهیه کنندگان علاقه مند به همکاری با چهره های شاخص سینمای ایران هستند.

دوستداران آثار صدرعاملی هم منتظر کار جدید او بودند. ضمن اینکه من قرارداد ساخت این فیلمنامه را با آقای شهبازی بسته بودم. ساخت فیلم را با آقای صدرعاملی مطرح کردیم و ایشان پذیرفتند که فیلمنامه را با اصلاحاتی، کارگردانی کنند. آقای شهبازی چند بار کار را بازنویسی کردند تا به مرحله ساخت رسید. اسم اولیه فیلم هم «چشم عروسک» بود که نام فیلم با نظر آقای صدرعاملی تغییر کرد.

در همکاری های قبلی شما با آقای شهبازی، ایشان نویسنده و کارگردان بودند چرا کارگردانی این فیلمنامه را خودشان انجام ندادند؟

چون همزمان قرارداد فیلم «طلا» را داشتند و توافق کردیم که کارگردانی کار به آقای صدرعاملی سپرده شود.

چرا برای ساخت این کار، سراغ بازیگران چهره نرفتید؟

زمانی که قرارداد کار را بستیم قرار بود که فیلم با بازیگران حرفه ای ساخته شود اما بازیگر حرفه ای در سن شخصیت های اصلی فیلم، خیلی زیاد نبود و با نظر کارگردان، تصمیم گرفتیم که از چهره های جدید استفاده کنیم. البته بازیگران مکمل فیلم، از بازیگران حرفه ای هستند همچون علی مصفا، بابک حمیدیان، پدرام شریفی، ویشکا آسایش، شقایق فراهانی و نیلوفر خوش خلق. در واقع بازیگران حرفه ای در کنار بازیگران جوان فیلم، حضور داشتند تا بازی چهره های جوان فیلم بهتر دیده شود.  این فیلم ترکیبی از بازیگران جوان در کنار بازیگران حرفه ای است که طبق نظر کارگردان صورت گرفته است. آموزش بازیگران جدید فیلم هم که منتخبین تست بودند طی دو ماه با خانم پانته آ پناهی ها بود.

نسخه اکران شده فیلم با نسخه جشنواره آن تفاوت دارد؟

بله اصلاحاتی روی نسخه اکران عمومی صورت گرفته و حتی برخی از دیالوگ ها در پایان فیلم تغییر کرده است.

چرا تبلیغات فیلم چندان زیاد نبود؟

ما در شرایطی قرار گرفتیم که فیلم های دیگری اکران شدند که هم حمایت دولتی شدند و هم حمایت بخش خصوصی را داشتند که دستشان خیلی باز بود. تمام شهر از بیلبورد این فیلم ها پر شده بود، فضای مجازی را در اختیار خودشان گرفتند، تبلیعات تلویزیونی ویژه ای به آنها اختصاص داد شد ولی ما در شرایط مالی اندکی بودیم و شاید یک دهم فیلم هایی که حمایت ویژه می شدند نتوانستیم تبلیغات کنیم. در تلویزیون هم تبلیغات خوبی برای این فیلم نشد در حالیکه فیلم «سال دوم دانشکده من» فیلمی با موضوع تحکیم خانواده و تثبیت روابط عاطفی و انسانی است، به این فیلم تعداد اندکی تیزر تلویزیونی اختصاص داده شد. مسئله این فیلم درباره روابط خانوادگی و انسانی و دغدغه های جوانان است.

مگر این ها جزو سرفصل های ساخت سریالهای تلویزیونی نیست، پس چرا از این فیلم حمایت نشد؟!

ما در بخش خصوصی توان مالی ویژه ای برای تبلیغات نداشتیم و در بخش دولتی هم مانند برخی از فیلم ها، حمایت ویژه ای نشدیم.