به گزارش قدس آنلاین نهم ربیع الاول 260 هجری، آغاز امامت و ولایت حضرت مهدی(عج) بود. از این رو شیعیان در سراسر جهان آن را به عنوان روز جشن و عید در نظر می گیرند. به مناسبت فرا رسیدن این روز، با حجت الاسلام دکتر حمید رضا بصیری گلپایگانی استاد دانشگاه گفتگو کرده است:
آیا جشن گرفتن برای آغاز امامت و ولایت عهدی امام زمان پسندیده است و این جشن باید چه ویژگی هایی داشته باشد؟
بله بسیار کار پسندیده‌ای است و یکی از مهمترین مصادیق و یا بالاترین مصداق برای عمل به فرمایش اهل بیت (ع) در روایات است که می‌فرمایند در ناراحتی‌های ما محزون باشید و در شادی‌های ما شاد. همان گونه که در شهادت‌ها ابراز ارادت به امامان داریم در ولایت‌ها و شادی‌ها نیز باید ابراز سرور شود.
هر دوی اینها تنظیم شعائر، تجدید بیعت با ائمه طاهرین است. البته باید در حدی باشد که از موازین عرفی و شرعی خارج نشود و این جشن و عزاداری‌ها نباید به ضد خودش تبدیل شود. غرض ما از برپایی جشن و یا مراسم عزاداری نزدیک شدن به سیره امامان است. مجالس نباید طوری باشند که ما را از فکر و دستور ائمه دور کنند. ضمن اینکه مجالس نباید طوری برگزار شود که دشمن شادکن باشد. یعنی عزاداری و شادی ما نباید مصلحت جامعه را به هم بریزد و دشمنان را خوشحال کند که در این صورت شادی اول و آخر را آنهایی می‌برند که به دنبال تفرقه اندازی در بین مسلمانان هستند.
عده‌ای از واژه تاجگذاری برای آغاز امامت و ولایت امام زمان (عج) استفاده می‌کنند. آیا این واژه مناسب است؟
این گونه واژه‌گزینی‌ها بستگی به عرف و ادبیات و فرهنگ هر جامعه دارد. چراکه بالاخره هر جامعه‌ای برای احترام و تشریفات، واژه‌های مخصوص به خود دارد. با وجود این بعضی واژه‌ها هر چند ممکن است که در عرف و ادبیات معنای عظمت و بزرگی را برسانند، اما مناسب شخصیتی چون امامان نیستند، مخصوصا اگر آنها را در ادبیات دینی و اجتماعی تکرار کنیم و رواج بدهیم. تاجگذاری کلمه‌ای است که در فرهنگ ما ایرانی‌ها برای پادشاهان و سلاطین به کار می رود و از این حیث شاید پسندیده نباشد.
آغاز امامت امامان چگونه ثابت می‌شود؟ آیا از قبل روایتی در این مورد هست و یا امام قبلی این امامت را تصریح میکند؟
ائمه اطهار (ع) در درجه اول توسط خود پیامبر مکرم اسلام (ص) یک به یک معرفی شدند. در مورد امامت امام علی(ع) احادیث و روایات بیشتری از پیامبر وجود دارد. در یکی از احادیث وقتی جابر درباره مصادیق «اولی الامر» در آیه «اطیعو الله و اطیعو الرسول و اولی الامر منکم» می‌پرسد، پیامبر خطاب به او امامان را یک به یک معرفی می‌کنند و وقتی به نام امام باقر(ع) می‌رسند، می‌فرمایند که در تورات نام او باقر است و تو او را درک خواهی کرد و سلام مرا به او برسان. از طرفی ائمه (علیهم السلام)، امام خود و امام پس از او را نیز معرفی می‌کردند. خصوصا امام بلافصل و بعد از خود را معرفی کرده و به این امر آگاهی داشتند.
با توجه به مناسبت آغاز ولایت امام زمان، در حال حاضر چقدر به شرایط ظهور حضرت نزدیک هستیم؟
بالاخره مسیر طبیعی حرکت زمان اینگونه است که ما را به هر اتفاقی نزدیک می کند. بهتر این است که قبل از آنکه عنصر زمان ما را به ظهور نزدیک کند، خودمان کاری بکنیم که این ظهور نزدیک‌تر شود. روح ما، اخلاق ما و جامعه ما باید خود را به نحوی بسازد که حقیقتا و فراتر از زمان ، به ظهور نزدیک شویم. ایمان و عمل صالح ما را به ظهور امام زمان نزدیک تر می کند.
بنابراین اگر انسان سینه اش را سرشار از ایمان بکند و همچنین اعمالش را خاص تر و صالحتر و پاک تر بکند، اگر آن ظهور اصلی اتفاق نیفتد، حداقل در درون خودمان ظهور شخصی اتفاق می افتد و ما هر لحظه خود را در حضور امام زمان(عج) احساس می کنیم و وجود امام زمان را در زندگی و رفتار خودمان مشاهده می کنیم.
آیا جشن گرفتن برای آغاز امامت و ولایت عهدی امام زمان پسندیده است و این جشن باید چه ویژگی هایی داشته باشد؟
بله بسیار کار پسندیده‌ای است و یکی از مهمترین مصادیق و یا بالاترین مصداق برای عمل به فرمایش اهل بیت (ع) در روایات است که می‌فرمایند در ناراحتی‌های ما محزون باشید و در شادی‌های ما شاد. همان گونه که در شهادت‌ها ابراز ارادت به امامان داریم در ولایت‌ها و شادی‌ها نیز باید ابراز سرور شود.
هر دوی اینها تنظیم شعائر، تجدید بیعت با ائمه طاهرین است. البته باید در حدی باشد که از موازین عرفی و شرعی خارج نشود و این جشن و عزاداری‌ها نباید به ضد خودش تبدیل شود. غرض ما از برپایی جشن و یا مراسم عزاداری نزدیک شدن به سیره امامان است. مجالس نباید طوری باشند که ما را از فکر و دستور ائمه دور کنند. ضمن اینکه مجالس نباید طوری برگزار شود که دشمن شادکن باشد. یعنی عزاداری و شادی ما نباید مصلحت جامعه را به هم بریزد و دشمنان را خوشحال کند که در این صورت شادی اول و آخر را آنهایی می‌برند که به دنبال تفرقه اندازی در بین مسلمانان هستند.
عده‌ای از واژه تاجگذاری برای آغاز امامت و ولایت امام زمان (عج) استفاده می‌کنند. آیا این واژه مناسب است؟
این گونه واژه‌گزینی‌ها بستگی به عرف و ادبیات و فرهنگ هر جامعه دارد. چراکه بالاخره هر جامعه‌ای برای احترام و تشریفات، واژه‌های مخصوص به خود دارد. با وجود این بعضی واژه‌ها هر چند ممکن است که در عرف و ادبیات معنای عظمت و بزرگی را برسانند، اما مناسب شخصیتی چون امامان نیستند، مخصوصا اگر آنها را در ادبیات دینی و اجتماعی تکرار کنیم و رواج بدهیم. تاجگذاری کلمه‌ای است که در فرهنگ ما ایرانی‌ها برای پادشاهان و سلاطین به کار می رود و از این حیث شاید پسندیده نباشد.
آغاز امامت امامان چگونه ثابت می‌شود؟ آیا از قبل روایتی در این مورد هست و یا امام قبلی این امامت را تصریح میکند؟
ائمه اطهار (ع) در درجه اول توسط خود پیامبر مکرم اسلام (ص) یک به یک معرفی شدند. در مورد امامت امام علی(ع) احادیث و روایات بیشتری از پیامبر وجود دارد. در یکی از احادیث وقتی جابر درباره مصادیق «اولی الامر» در آیه «اطیعو الله و اطیعو الرسول و اولی الامر منکم» می‌پرسد، پیامبر خطاب به او امامان را یک به یک معرفی می‌کنند و وقتی به نام امام باقر(ع) می‌رسند، می‌فرمایند که در تورات نام او باقر است و تو او را درک خواهی کرد و سلام مرا به او برسان. از طرفی ائمه (علیهم السلام)، امام خود و امام پس از او را نیز معرفی می‌کردند. خصوصا امام بلافصل و بعد از خود را معرفی کرده و به این امر آگاهی داشتند.
با توجه به مناسبت آغاز ولایت امام زمان، در حال حاضر چقدر به شرایط ظهور حضرت نزدیک هستیم؟
بالاخره مسیر طبیعی حرکت زمان اینگونه است که ما را به هر اتفاقی نزدیک می کند. بهتر این است که قبل از آنکه عنصر زمان ما را به ظهور نزدیک کند، خودمان کاری بکنیم که این ظهور نزدیک‌تر شود. روح ما، اخلاق ما و جامعه ما باید خود را به نحوی بسازد که حقیقتا و فراتر از زمان ، به ظهور نزدیک شویم. ایمان و عمل صالح ما را به ظهور امام زمان نزدیک تر می کند.
بنابراین اگر انسان سینه اش را سرشار از ایمان بکند و همچنین اعمالش را خاص تر و صالحتر و پاک تر بکند، اگر آن ظهور اصلی اتفاق نیفتد، حداقل در درون خودمان ظهور شخصی اتفاق می افتد و ما هر لحظه خود را در حضور امام زمان(عج) احساس می کنیم و وجود امام زمان را در زندگی و رفتار خودمان مشاهده می کنیم.
منبع:باشگاه خبرنگاران جوان
نظر شما