هاشم رسائی فر/
سال‌ها بود می‌شناختمش، آخرین خبری که از او داشتم خبر تصادفش و معلولیتی که انگار زمینگیرش کرده بود.
چهار سال پیش اما در یکی از سالن‌های ورزشی شهر مشهد که او را با ویلچر در مسابقات بسکتبال دیدم انگار نه انگار که تا همین چند ماه قبل فکر می‌کرد معلولیت همه آرزوهایش را با خودش برده است.
وقتی همصحبتش شدم معتقد بود ورزش برایش شروعی دوباره شده، خاطره شروعش با ورزش را هنوز با آب و تاب تعریف می‌کند.
او می‌گوید: دو سال از تصادفم گذشته بود تمام این مدت را در خانه گذراندم بدون اینکه انگیزه‌ای برای ادامه زندگی داشته باشم. یک روز در حال تماشای تلویزیون بودم که ویژه برنامه ورزشی مخصوص جانبازان و معلولان توجهم را جلب کرد، سخنان مربی بسکتبال با ویلچر برایم انگیزه شد. او می‌گفت معلولیت محدودیت نیست و هر کدام از معلولان توانایی این را دارند روزی یکی از قهرمانان ما در رشته‌های ورزشی شوند. بعد دیدم ورزشکاران معلول پس از پیروزی داخل زمین به شکرانه موفقیتشان سجده کردند، نمی‌دانم چه اتفاقی افتاد که من هم ناخودآگاه خودم را از تخت به پایین پرت کردم و مثل همان ورزشکاران سرم را به سجده گذاشتم. از خدا خواستم به من یاری دهد تا بتوانم روزی صاحب موفقیت در عرصه ورزش شوم.
صحبت از حمید صداقت است. بازیکن متولد 1365 تیم ملی بسکتبال با ویلچر کشورمان که همین اواخر به همراه تیم ملی عنوان سومی آسیا را بدست آورد و به عنوان تنها ملی‌پوش خراسانی تیم ملی بسکتبال با ویلچر جواز حضور در رقابت‌های پارالمپیک 2020 توکیو را بدست آورد. گفت‌وگوی قدس با او را با هم می‌خوانیم.
*چرا از بین رشته‌های مختلف ورزشی بسکتبال را انتخاب کردی؟
- من رشته‌های مختلفی را بعد از معلولیتم دنبال کردم تنیس روی میز، تیروکمان و تیراندازی را شروع کردم و حتی در تنیس روی میز به موفقیت‌های خوبی دست پیدا کردم، اما چون بسکتبال هیجان بیشتری داشت و تأثیر زیادی روی توانمندی‌های یک معلول دارد که حتی می‌تواند در زندگی روزمره‌اش مؤثر باشد، بسکتبال را از چهار سال پیش شروع کردم.
*یعنی در همین مدت چهار سال توانستی به تیم ملی برسی؟
-بله. چون با انگیزه جلو رفتم و هر روز که می‌گذشت از ورزش لذت بیشتری می‌بردم توانایی‌هایم بیشتر و بیشتر می‌شد خودباوری‌هایم افزایش می‌یافت و اگر هدف‌گذاری بهتری از اول می‌داشتم حتی زودتر به تیم ملی می‌رسیدم. در حال حاضر یک سال است که عضو تیم ملی شده‌ام و راه برای ادامه کار پیش رویم زیاد است. این را هم باید بگویم برای رسیدن به تیم ملی خیلی زحمت کشیدم بازیکنان زیادی بودند که سال‌ها عضو تیم ملی بودند و حتی معلولیت کمتری داشتند، اما خدا را شکر توانستم در نهایت به تیم ملی برسم.
*شما در اولین حضورت به عنوان بازیکن تیم ملی در رقابت‌های قهرمانی آسیا به همراه تیم ملی سوم شدی و سهمیه حضور در مسابقات پارالمپیک را بدست آوردی، فکر می‌کردی در پایان مسابقات به این مهم دست پیدا کنی؟
آنچه مسلم است تیم ملی برای قهرمانی به مسابقات آسیا رفته بود و برای این مقام می‌جنگیدیم، اما متأسفانه در بازی با استرالیا داوری در خصوص تیم ما کم لطفی کرد با اینکه ما قبل از بازی حتی 10 امتیاز برای حمایت‌های داوری کنار گذاشته بودیم و در پایان نیمه اول 6 امتیاز از استرالیا جلو بودیم، اما باز هم داوری نگذاشت ما به فینال برسیم و حقمان پایمال شد.
*حضور در رقابت‌های المپیک و پارالمپیک آرزوی هر ورزشکار و تیم ملی یک کشور است. تیم ملی بسکتبال با ویلچر ما این فرصت را دارد تا در رقابت‌های پارالمپیک توکیو حضور داشته باشد به نظر شما برای بسکتبالیست‌های باویلچر ایران در توکیو چه اتفاقی خواهد افتاد؟
- شرایط تیم ملی ما به لحاظ بازیکنانی که در اختیار داریم بسیار خوب است در حال حاضر پنج بازیکن لژیونر داریم که همه آن‌ها جزو بهترین بازیکنان تیم‌های باشگاهی در خارج از کشور هستند با وجود این و با توجه به توانایی‌هایی که از هم‌تیمی‌هایم دارم اگر مثل مسابقات قهرمانی آسیا با داوری به ما ظلم نشود به احتمال زیاد فتح سکوی پارالمپیک توکیو دور از دسترس نخواهد بود.
*بعد از کسب سومی آسیا به عنوان تنها مشهدی و خراسانی تیم ملی بسکتبال با ویلچر واکنش و همراهی مسئولان اجرایی و ورزشی استان نسبت به این موفقیت چه بود؟
-اجازه بدهید این مورد را این گونه مطرح کنم که حضور در رقابت‌هایی مثل بسکتبال با ویلچر نیازمند تجهیزات خاص خودش مثل ویلچر مخصوص است که نمونه‌های استاندارد آن خارجی هستند و نیازمند صرف هزینه‌هایی در حدود 60 تا 70 میلیون تومان است که با وجود همراهی و لطفی که خانواده‌ام به خصوص پدر و مادرم داشتند من هنوز نتوانسته‌ام این چنین ویلچری برای خودم تهیه کنم و بعد از اینکه از مسابقات قهرمانی آسیا برگشتم آقای فتاحی مدیرکل ورزش و جوانان قول دادند این مشکل من را حل نمایند ضمن اینکه آقای استاندار و شهردار مشهد نیز قول‌هایی مبنی بر حمایت از ورزشکارانی که بتوانند سهمیه المپیک و پارالمپیک بگیرند دادند که امیدوارم این قول‌ها هر چه زودتر عملی شود.
مورد دیگری هم که می‌شود در این خصوص عنوان کرد این است که رشته بسکتبال با ویلچر با اینکه بازیکنان خوب و مستعدی در مشهد و خراسان رضوی دارد، اما آنچنان که باید و شاید حمایت نمی‌شوند اگر قدری حمایت پشت این بازیکنان و تیم ما باشد، قطعاً انگیزه‌ها بیشتر و بازیکنان مستعد بیشتری به ورزش استان در این رشته معرفی خواهند شد.
*حرف و سخن آخر
-می خواهم از همه کسانی که برایم زحمت کشیدند تا به اینجا برسم تشکر کنم از جمله آن‌ها خانواده‌ام، پدر و مادرم و مربی خوبم آقای نامی که با اینکه یکی از مربیان خوب کشور است، اما به دلیل اینکه زحماتش کمتر دیده می‌شود مدتی است نمی‌تواند سر تمرین حاضر شود که امیدوارم این مشکل هم به زودی برطرف شود. همچنین کادرفنی تیم ملی که با دعوت از من انگیزه‌ام را برای دستیابی به موفقیت‌های پیش رو بیشتر و بیشتر کردند.
نظر شما