قدس آنلاین: مرگ «آوا» دختر دو ساله اهوازی به دلیل بیماری «ای بی» یا پوستی، بهانه‌ای شد تا جریان حامی FATF از این واقعه تلخ برای پیشبرد اهداف سیاسی خود که در این روزها فشار به مجمع تشخیص مصلحت نظام برای تصویب لوایح الحاق ایران به کنوانسیون‌های پالرمو و CFT است، مصادره به مطلوب کنند.
ربیعی، سخنگوی دولت در مورد ضرورت تصویب این کنوانسیون‌ها به تازگی گفته است: «آن کودک به این دلیل از چسب زخم ویژه محروم شده که تحریم‌گران، برچسب «پولشویی» و برچسب «تروریسم» را بر فراز تک تک شهروندان ایرانی به گردش درآورده‌اند و بانک‌های جهانی چنان ایران هراسی را درونی کرده‌اند که گویی در عادی‌ترین معامله انسانی نیز با یک «تروریست» طرف هستند».
ایشان معتقدند که تنها راه ممکن برای واردات اقلام غذایی و دارویی تصویب کنوانسیون‌های پالرمو و CFT است. اما این ادعا تا چه حد با واقعیت منطبق دارد؟ آیا مشکل اصلی واردات اقلام دارویی FATF است؟ آیا با انجام کامل برنامه اقدام مشکل حل خواهد شد؟ در ادامه ابعاد مختلف این موضوع موردبررسی قرار می‌گیرد.
از نظر FATF حوزه بشردوستانه پرخطر نیست
ایران در حوزه واردات دارو و تجهیزات پزشکی با مشکلات اساسی دست و پنجه نرم می‌کند و این مسئله بر هیچ‌کس پوشیده نیست، اما آنچه مهم است تشخیص علت اخلال در واردات دارو است. دولت و به ویژه آقای ربیعی علت این اخلال را به FATF ربط می‌دهند و معتقدند که هرچه سریع‌تر باید تمامی برنامه اقدام این نهاد انجام شود. چنانچه به تازگی روزنامه ایران یادداشتی از آقای ربیعی انتشار داد که در آن ربیعی مدعی شد مرگ «آوا» دختر دو ساله اهوازی به عدم انجام کامل برنامه اقدام FATF از سوی ایران مربوط می‌شود. این ادعای ایشان در حالی مطرح می‌شود که FATF اساساً نهادهایی که در حوزه اقلام بشردوستانه (غذا، دارو و تجهیزات پزشکی) فعالیت دارند را دارای ریسک بالا نمی‌داند.
در بند ۲۲ دستورعمل FATF آمده است: «همچنین به عنوان یک اصل، همکاری با توصیه‌های FATF نباید تعهدات یک کشور ذیل منشور سازمان ملل و قوانین حقوق بشر بین‌المللی جهت ارتقای احترام جهانی برای حقوق بنیادین بشر و آزادی‌ها را مختل کند». یکی از حقوق بنیادین بشر در منشور سازمان ملل دسترسی به غذا و دارو است و دستورعمل FATF در اینجا عنوان می‌کند که اجرای استانداردهای این نهاد نباید تجارت غذا و دارو را مختل نماید. بنابراین ادعای آقای ربیعی در مورد اخلال واردات غذا و دارو به خاطر تصویب نشدن لوایح الحاق ایران به کنوانسیون‌های پالرمو و CFT اساساً اشتباه است.
تحریم‌های آمریکا عامل اصلی اخلال در واردات غذا و دارو است
همان‌طوری که از دستورعمل FATF برمی‌آید دلیل اخلال در واردات دارو و تجهیزات پزشکی به برنامه اقدام این نهاد بین‌الدولی مرتبط نمی‌شود. پس مشکل واردات دارو از کجا نشأت می‌گیرد؟ هرچند که آقای ربیعی در ۳۰ آذر ۹۸ این مشکل را به FATF ربط دادند، اما جالب است که خود ایشان چند روز پیش؛ یعنی در ۲۵ آذر ۹۸ مدعی شد آمریکا از طریق تحریم دارو و غذا مردم را تحت فشار قرار می‌دهد. وی می‌گوید: «آمریکا با جایگزین کردن تحریم به جای جنگ خود را از قوانین دست و پاگیر بین‌المللی جنگ رها کرده است و مردم را از طریق تحت فشار گذاشتن منابع مالی، دارویی و غذایی هدف قرار داده است». همچنین ربیعی در ۱۳ آبان ۹۸ نیز در اظهاراتی بیان داشت که آمریکا تحریم غذایی و دارویی را به عنوان ابزار جنگی و تروریستی علیه ملت ایران به کار گرفته است.
حتی آقای روحانی، رئیس جمهور نیز در دیدار هیئت عالی‌رتبه سوئیس در تیرماه ۱۳۹۷ می‌گوید: «تحریم ایران اقدامی کور و ضد حقوق بشری است؛ چراکه دارو، غذا و زندگی مردم را هدف گرفته است». از آنجایی که آمریکا از هر ابزاری برای پیشبرد سیاست فشار حداکثری خود علیه ایران استفاده می‌کند؛ بنابراین تحریم اقلام دارویی و غذایی نیز ازجمله این ابزارها برای فشار بیشتر بر مردم ایران خواهد بود. بدین ترتیب می‌توان گفت اخلال در واردات دارو و تجهیزات پزشکی به تحریم‌های آمریکا برمی‌گردد و هیچ ارتباطی به FATF ندارد.
تصویب کنوانسیون پالرمو یعنی اخلال بیشتر در واردات غذا و دارو
با وجود آنکه ربیعی و سایر دولتمردان معتقدند با انجام تمام برنامه اقدام FATF می‌توان به تسهیل مراودات بانکی و تجارت دارویی و غذایی پرداخت، اما این جریان حامی تصویب لوایح الحاق ایران به کنوانسیون‌های پالرمو و CFT گویا درک درستی از سیاست فشار حداکثری آمریکا و ارتباط تحریم‌های این کشور و FATF ندارند. وقتی استوارت لوی مسئول معاونت تروریسم و اطلاعات مالی وزارت خزانه‌داری آمریکا آشکارا اعلام می‌کند اتاق جنگ اقتصادی چهار وظیفه دارد و «وظیفه توسعه استانداردهای مبارزه با پولشویی و تأمین مالی تروریسم بر عهده FATF است» و مأموریت‌های این نهاد بین‌الدولی در راستای تحریم‌های اقتصادی آمریکا قرار دارد، چه طور این جریان به FATF برای حل مشکلات بانکی و دارویی کشور امیدوار است؟
از آنجایی که کشور در زمینه واردات دارو، به خاطر تحریم‌های آمریکا، با مشکلات متعددی دست و پنجه نرم می‌کند، بدیهی است که برای رفع این مسئله راهکارهایی به غیر از راهکارهای متعارف تجاری، مورد استفاده قرار گیرد. برای نمونه ایران مجبور است که جهت پنهان سازی هویت مشتری اصلی (ایران)، از شرکت‌های پوششی برای سفارشات دارو و غذا استفاده کند. ولی در صورت پذیرش کنوانسیون پالرمو ایران مجبور خواهد بود از هر گونه پنهان سازی مبدأ سفارشات خودداری کند. چنانچه در بند یک ماده ۶ کنوانسیون مذکور آمده است: «کشورها باید تدابیر قانونی اتخاذ نمایند تا مخفی نمودن یا کتمان ماهیت، مبدأ، محل، ترتیبات، جابه‌جایی، یا مالکیت یا حقوق واقعی متعلق به اموال با آگاهی از آنکه اموال مزبور، عواید حاصل از جرم هستند؛ تخلف محسوب شود».
بدین ترتیب دولت باید توجه داشته باشد که اولاً بنا بر اسناد بالادستی آمریکا، تحریم، سلاح راهبردی آمریکاست و آمریکا از ابزار تحریم به عنوان جایگزین ابزار نظامی برای زمین زدن کشورهای مخالف خود استفاده می‌کند و چشم انداز روشنی برای پایان یافتن تحریم‌ها وجود ندارد، بنابراین بهتر است دولت به جای فرافکنی، با عمل به اقتصاد مقاومتی، به مصون سازی اقتصاد کشور در برابر تحریم‌ها روی بیاورد. ثانیاً تصویب کنوانسیون‌هایی همچون پالرمو، خود تحریمی در حوزه واردات دارو و تجهیزات پزشکی را به دنبال دارد و نتیجه آن پرپر شدن «آوا» های بیشتر در کشور خواهد بود.
انتهای پیام/
نظر شما