به گزارش گروه فرهنگی قدس آنلاین، پرونده سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر شب گذشته همزمان با برپایی مراسم اختتامیه و اعلام برگزیدگان و اهدای سیمرغ ها به پایان رسید اما همچون سال های گذشته با حواشی مختلفی همراه بود و ظاهرا این در حال تبدیل شدن به یک سنت است که اختتامیه محل حرکت های اعتراضی و قهر سینماگران شود.

یکی از حواشی این مراسم عدم حضور عوامل «روز صفر» بود که در اقدامی هماهنگ به صورت گروهی از حضور در این مراسم سرباز زدند با این حال اما ۵ سیمرغ جشنواره ای که به آن اعتراض دارند را به نام خود کردند.

تنها ساعاتی پس از پایان مراسم اختتامیه، بیانه ای از سوی تیم «روز صفر» در فضای مجازی با این مضمون منتشر شد؛ «خواستیم در کنار مدیران فرهنگی قرار نگیریم که اصرار بر جا انداختن مسیری دارند که شایسته سینمای ایران نیست. مسیری که پر از باج‌دهی و تکریم کسانی ‌ست که با پنجه کشیدن به صورت سینما، باعث منفور شدن همکاران سینمایی، نزد مردم می‌شوند. با سپاس از داوران و احترام به انتخاب‌هایشان و با آگاهی از برنده شدن در ۵ رشته ترجیح دادیم در مراسم اختتامیه شرکت نکنیم تا برای آیندگان جوابی داشته باشیم که ما شریک این بی‌فرهنگی‌ها و ترویج رویه‌های غلط نیستیم. سینما و مردم، تحریم شدنی نیستند.»

همین بیانه چند خطی چندین پرسش و علامت سوال ایجاد می کند. سوال اول که اتفاقا به صراحت در این بیانیه هم به آن اشاره شده اینجاست که با آگاهی از برنده شدن در ۵ رشته چرا این بیانیه اعتراضی را پیش از مراسم اختتامیه منتشر نکردید و صرفا از حضور فیزیکی انصراف دادید؟!

از سویی دیگر قرار نگرفتن در کنار مدیران فرهنگی صرفا به همنشینی و حضور فیزیکی در یک محل خلاصه نمی شود. تمام کسانی که در این جشنواره شرکت کردند ده روز شانه به شانه مدیران فرهنگی بودند و در رویدادی حاضر شدند که همین مدیران فرهنگی برگزارش کردند. گرچه در این نامه هم به درستی اشاره نشده این تیم قرار است شریک کدام بی فرهنگی ها و رویه های غلط نشود!

برای نقش آفرینی هایی که دیده شد یا نشد!

یکی از مهمترین و حساسیت برانگیزترین بخش های جشنواره بحث داوری و انتخاب است، چه از انتخاب فیلم هایی که به آنها چراغ سبز می دهند تا در صف سودای سیمرغ و نگاه نو قرار گیرند تا انتخاب های هیئت داوران برای کاندیدا کردن گزینه های سیمرغ.

این جمله به گوش همه ما آشناست که می گویند «سینما سلیقه است» اما گاهی دیده می شود که سینما دچار بدسلیقگی هم می شود و چشم نهادن بر بسیاری واضحات را نمی توان با سلیقه هیئت داوران توجیه کرد.

یکی از شگفتی های امسال کاندیدا نشدن هادی حجازی فر برای فیلم «آتابای» بود. مسئله ای که به سادگی نمی توان از کنار آن گذشت و چندان باورپذیر نخواهد بود اگر  بگوییم بازی کم نظیر او از چشم هیئت داوران دور مانده است، در حالی که قریب به اتفاق منتقدان و اهالی رسانه بازی درخشان حجازی فر در «آتابای» را برگ برنده این فیلم دانسته اند و حضور او را وزنه سنگینی در این فیلم قلمداد کردند، ضمن این که این اتفاق اسباب تعجب کارگردان این فیلم را هم برانگیخته و نیکی کریمی در صفحه شخصی اش نسبت به آن واکنش نشان داده و از عدم حضور نام حجازی فر در لیست کاندیدای سیمرغ بهترین بازیگر نقش مرد اظهار تعجب کرده است.

حتی داستان جایی جالب تر هم می شود که «آتابای» در بخش بهترین فیلم و بهترین کارگردانی کاندیدای دریافت جایزه هم شد. فیلمی که قطعا حضور حجازی فر چه در مقام بازیگر و چه فیلمنامه نویس سهم غیرقابل انکاری در موفقیتش داشته است.

البته این لیست غایبان دیگری هم دارد. بازیگری که از همان روزهای نخست یکی از گزینه های اصلی دریافت سیمرغ بازیگری بود. نام جواد عزتی برای بازی در فیلم «شنای پروانه» در این لیست به شدت خالی و مایه تعجب است.

«شنای پروانه» بی اغراق بخش عمده ای از موفقیتش را مدیون بازی خوب بازیگرانش است. جالب آن است که بازی امیر آقایی و طناز طباطبایی در این فیلم دیده شده اما جواد عزتی به عنوان کسی که به تنهایی بار دراماتیک فیلم را به دوش کشید و بازی قابل توجهی از خود ارائه کرد مورد بی مهری قرار گرفت.

در این میان نباید از بازی خوب و تاثیرگذار سعید آقاخانی و نسرین مقانلو در «خون شد»، محسن تنابنده در «سه کام حبس» و روح الله زمانی در «خورشید» هم غافل شد که گرچه از چشم منتقدان و سینمادوستان دور نماند اما ظاهراً هیئت داوران علاقه ای نداشتند به آن توجه کنند.

گرچه این بی سلیقگی یا چشم پوشی عمدی داوران تنها به کاندیدای بازیگری خلاصه نمی شود و عدم حضور «آتابای» در بخش بهترین فیلمنامه و نبود نام حاتمی کیا در بخش فیلمنامه، کارگردانی و بهترین فیلم هم جای سوال دارد.

با تمام نقاط قوت و ضعیف این دوره، پرونده سی و هشتم جشنواره بسته و سال جدید سینمایی ایران آغاز شد و باید منتظر اکران عمومی و ویترین سینمای سال ۹۹ ایران ماند.