در روزهایی که کرونا به‌سرعت از چین خود را به سایر نقاط جهان می‌رساند، در افغانستان داغ‌ترین بحث، صحت انتخابات و توافق صلح بود. آقای غنی سعی می‌کرد سریع‌تر پیروز این رقابت باشد و برای یک دوره دیگر قدرت خود را تحکیم بخشد و رقیب اصلی او نیز با تمام قوا مقاومت می‌کرد. نیروهای دولتی نیز تحت تأثیر این دوگانگی کمابیش به دو جبهه تقسیم شده و منتظر نتیجه و وضعیت نهایی بودند. در سمت دیگر طالبان از این رخوت و سردرگمی و ضعف دولت مرکزی حداکثر بهره را برد و با دشمن اصلی خود یعنی آمریکایی‌ها به یک توافق عالی رسید. نتایج نهایی انتخابات اعلام و شکاف عمیق‌تر شد. دو رقیب همزمان ادعای پیروزی کرده و مراسم سوگند ریاست جمهوری را در دو ساختمان که صد و چند متر از هم فاصله دارند انجام دادند.

در تمام این مدت کرونا کار خودش را می‌کرد و از آنجا که رویه در کابل فقط تکذیب بود، هیچ حرکت جدی انجام نشد. هر کس به فکر حذف رقیب بود و این رقبا هیچ‌کدام کرونا را رقیب خود نمی‌پنداشتند. کم کم مردم به تکذیبیه‌ها در مورد کرونا بی‌باور شدند، چرا که برای تشخیص مبتلایان خون آنان ابتدا به کابل و در بیشتر موارد پس از آن برای قطعی شدن تشخیص، به خارج کشور ارسال می‌شد و گرفتن نتیجه نهایی از این راه بیش از دو هفته طول می‌کشید. در این مدت مبتلایان به‌طور تصاعدی افزایش می‌یافتند. در حالی‌که دولت مرتب از نبود کرونا در افغانستان می‌گفت، بیمارستان‌هایی برای درمان آن در «ننگرهار» و حومه کابل افتتاح می‌کرد و این برای ناظران معلوم می‌کرد که اوضاع بسیار از آنچه گفته می‌شود، وخیم‌تر است.

تا امروز کشمکش رقبا ادامه دارد. اما از یکی دو هفته پیش ممالک همسایه افغانستان متوجه شدند دولت و مراکز بهداشتی در آنجا آمار درستی از وضعیت را منتشر نمی‌کنند. وقتی یک کارکمند سفارت پاکستان و تعدادی از سربازان خارجی مقیم افغانستان دچار کرونا شدند، بقیه فهمیدند در آنجا چه خبر بوده است. برخی کشورهای همسایه از جمله همین پاکستان به‌سرعت مرزهایشان را مسدود کرده و سفارتشان به حالت نیمه تعطیل درآمد. انسداد مرزها و درز آمار مبتلایان و موارد مشکوک ابتلا به کرونا به‌ویژه در پی فرار حدود 30 بیمار قرنطینه شده از بیمارستانی در هرات مردم و بازارها را به هم ریخت. قیمت بسیاری از اقلام در کمتر از دو روز بیش از دو برابر شد، به‌ویژه اقلام خوراکی نظیر آرد، شکر، برنج و... طالبانی که بنا بود خشونت‌ها را کاهش دهد طبق توافق، دیگر به نیروهای خارجی حمله نکرد، اما حمله‌های خود را به نیروهای دولتی از سر گرفت و در چند روز گذشته بیش از 50 نفر در این کشور بر اثر حمله‌های آن کشته و زخمی شده‌اند. دکتر عبدالله حکومت موازی تشکیل داده و برای برخی استان‌ها از طرف خود استاندار معرفی کرده است. اگر وضع به همین منوال پیش برود امکان انشقاق کامل میان خود نیروهای دولتی و تقسیم آن‌ها به دو یا حتی سه جناح متفاوت هست. مشکلات ناشی از کرونا اقتصاد ناتوان افغانستان را فلج و اندک نظم شکننده موجود را نابود می‌کند. مردم این را از چشم دولت می‌بینند و ممکن است به سبب فشار سختی که به آن‌ها وارد می‌شود شورش‌هایی پدید آید. این فرصتی طلایی برای طالبان است که کار را یکسره کند. اگر حاکم شوند افغانستان ممکن است به دوره تاریک آن‌ها بازگردد، اگر نتوانند ممکن است کشور نظیر سال‌های پیش از سقوط دکتر نجیب عملاً به مناطقی در شمال و مرکز و جنوب مجزا شود و هر منطقه حوزه نفوذ قوم و جناحی شود، اتفاقی که این سرزمین ماتم زده را به نقطه صفر و جنگ‌های داخلی بی‌پایان بازمی‌گرداند.