نام نیما نکیسا یادآور دروازه‌بانی است که معمولا زیر سایه ستاره‌ای چون احمدرضا عابدزاده قرار داشت. با این حال، زمانی که تیم ملی بعد از 20 سال به جام جهانی 1998 فرانسه صعود کرد، در اولین مسابقه تیم ملی مقابل یوگسلاوی در درون دروازه تیم ملی قرار گرفت. از آن روز تاریخی به عنوان مهم‌ترین روز زندگی فوتبالی‌اش یاد می‌کند و یادآور آن روز نیز برایش لذت‌بخش است. نکیسا حالا هم در حوزه موسیقی فعالیت می‌کند، اما بدش نمی‌آید که دوباره بتواند در فوتبال هم فعالیت کند.
در حال حاضر در فوتبال هم فعالیت می‌کنی؟
الان در همین مسابقات جام رمضان به همراه بازیکنان تیم 98 فرانسه شرکت کرده‌ام. یعنی فوتبال بازی می‌کنم و الان هم به مرحله نیمه نهایی مسابقات رسیده‌ایم و امکان اینکه قهرمان مسابقات شویم، زیاد است.
یعنی همه بازیکنان حاضر در تیم 98 فرانسه همان بازیکنان آن دوره است؟
تقریبا. ما بازیکنانی مثل رضا شاهرودی، نادر محمدخانی، افشین پیروانی را داریم. بازیکنانی مثل مهدی هاشمی‌نسب و پایان رافت هم در تیم‌مان حضور دارند. ما پارسال هم در مسابقات جام رمضان شرکت کرده بودیم و توانستیم قهرمان شویم. الان هم این شانس را داشتیم که قهرمان شویم. از اینکه بعد از مدت‌ها دور هم جمع می‌شویم، خیلی خوشحالم. خیلی خوب است و از این موضوع راضی هستم.
ظاهرا به غیر از جام رمضان، فعالیت دیگری در فوتبال ندارید. البته قبلا هم گفته بودید که می‌خواهی در حوزه موسیقی فعالیت کنی و علاقه‌ای به مربیگری نداری؟
نه، هنوز هم دنبال مربیگری نیستم. ترم آخر رشته تربیت بدنی هستم و بعد از اینکه فارغ‌التحصیل شدم، هدفم این است که در خارج کشور ادامه تحصیل بدهم.
همین که تربیت بدنی می‌خوانید معلوم است که هنوز به ورزش علاقه زیادی دارید...
دقیقا همین طور است. من در یک خانواده ورزشی بزرگ شدم و ورزش هم بیشتر از موسیقی دوست دارم. این درست است که خواننده شدم و هنوز هم ساز می‌زنم، اما علاقه‌ام به ورزش بیشتر است. اگر بخواهم یکی از این 2 را انتخاب کنم، ورزش را انتخاب می‌کنم.
یعنی در حال حاضر هدف خاصی را دنبال می‌کنی؟
پیش می‌روم و از اینکه در آینده چه پیش می‌آید، خبر ندارم. ولی فکر نمی‌کنم روزی مربیگری کنم. چون مربیگری در ایران به شکل دیگری است. باید یک مربی یکسری کارهای دیگر انجام دهد. یعنی شرایط خاصی می‌خواهد. مثلا اعمال نفوذهایی که می‌شود، دخالت‌هایی که در کار مربیگری صورت می‌گیرد، واسطه‌هایی که وجود دارند و خیلی چیزهای دیگر است که نمی‌توان از آن صحبت کرد. من هم آدمی نیستم که در این شرایط کار مربیگری کنم. تحت هر شرایطی هم مثل خیلی‌ها نمی‌خواهم در فوتبال پست و مقام داشته باشم. به نظر من، گاهی برای بودن باید رفت.
البته در دورانی که فوتبال بازی می‌کردی، معمولا یکی از بهترین دروازه‌بان‌های فوتبال ایران به حساب می‌آمدی...
واقعا دوران خوبی داشتم. البته در اواخر بازی‌ام ناملایمت‌هایی دیدم. پایم شکست و همه هزینه‌های درمان را خودم دادم و دیگر هم برنگشتم.
با این حال، نیما نکیسا خیلی‌ها را یاد بازی ایران و یوگسلاوی می‌اندازد؟
روزهای خیلی خوبی بود. من سن و سالی نداشتم که، ولی به عنوان دروازه‌بان تیم ملی مقابل یوگسلاوی بازی کردم. هیجان زیادی برای بازی کردن داشتم و انگار داشتم پرواز می‌کردم.
شاید دلیل بازی‌ات مصدوم عابدزاده بود؛ همانطور که در بازی بعد مقابل آمریکا نیمکت نشین شدی. ظاهرا در آن دوران معمولا زیر سایه درخشش عابدزاده قرار داشتی؟
این موضوع برای من خیلی خوب بود. به نظر من، حضور عابدزاده در تیم ملی به پیشرفت من کمک کرد. او دروازه‌بان بزرگی بود و چون در کلاس بالاتری قرار داشت، من هم سعی می‌کردم به عابدزاده برسم. همین مسئله به پیشرفتم کمک می‌کردم و هیچ وقت گلایه‌ای از این موضوع نداشتم. البته بازی با آمریکا شرایط خاصی داشت و حساسیت این بازی و بازی آلمان باعث شد که مربیان تیم ملی به عابدزاده اطمینان کنند.
بعد از عابدزاده، دیگر تیم ملی صاحب دروازه‌بانی با توانایی‌های او نشد. دروازه‌بان‌های حال حاضر فوتبال ایران را چگونه ارزیابی می‌کنی؟
حرفی ندارم که در این باره بزنم و فقط می‌توانم بگویم که متاسفم.
نظر شما