قدس آنلاین-گروه استان ها: درحالی‌که بارش‌های سال گذشته تأثیرات خوبی بر تالاب‌های کشور ازجمله گاوخونی داشته است اما متأسفانه تعداد پرندگان میهمان در تالاب در مقایسه با سال قبل به کمر از یک‌سوم تقلیل یافته است.
تالاب گاوخونی که به‌عنوان مأمنی برای گونه‌های جانوری گوناگون ازجمله پرندگان مهاجر در شرق شهرستان اصفهان قرار دارد، در یک دهه گذشته با بحران خشکی و کاهش منابع آبی روبه‌رو بوده است و از همین رو این وضعیت موجب شده تا هرروز از تعداد میهمان‌هایش کاسته شود.
چالش های خشکسالی
گاوخونی در سال ۱۳۵۴ در کنوانسیون رامسر به ثبت رسید و نام آن در فهرست تالاب‌های بین‌المللی قرار گرفت.
برخی از کارشناسان معتقدند اگر این تالاب منشاء گردوغبار شود، انتشار سمی آلوده به فلزات سنگین شهر اصفهان و استان‌های اطراف را تهدید می‌کند.
در چند سال اخیر توسعه نامتوازن استان اصفهان سبب ایجاد مشکلات و چالش‌های زیست‌محیطی بسیاری شامل آلودگی هوا، آلودگی آب، کم‌آبی، خشکی تالاب گاوخونی و رودخانه زاینده‌رود و افت شدید آب‌های زیرزمینی شده است.
کاهش تبعات تغییرات آب و هوایی، تصفیه پساب‌های جاری‌شده در زاینده‌رود، پر کردن سفره‌های آب زیرزمینی، جلوگیری از سیلاب، گردشگری و مباحث فرهنگی، تثبیت شن‌های روان و گنجینه متنوع زیستی و ژنتیکی ازجمله ارزش‌ها و کارکردهای تالاب گاوخونی است.
حق تالاب را بدهیم
سرپرست معاونت پایش و نظارت اداره کل محیط‌زیست اصفهان در این رابطه به ما می‌گوید: کاهش تعداد پرندگان بر این حقیقت تأکید دارد که تأمین نشدن حقابه های زیست‌محیطی در سال‌های متمادی و خشک شدن تالاب بین‌المللی گاوخونی و قطع و وصل شدن جریان پس از رهاسازی آب، موجب تأثیر گسترده و جدی در پایداری تنوع زیستی و ذخایر ژنتیکی این اکوسیستم شده است.
حسین اکبری اظهار می‌کند: تعداد پرندگان مهاجر در زمستان سال‌هایی که تالاب گاوخونی پرآب بود و وضعیت نرمال داشت، به‌طور میانگین ۲۰ هزار قطعه بود و حتی در اوایل دهه ۷۰ به ۱۵۰ هزار قطعه نیز رسید اما متأسفانه زمستان سال گذشته این آمار به حدود ۳۵۵ قطعه پرنده مهاجر آبزی و کنار آبزی رسید.
وی بابیان اینکه این تعداد در مقایسه بازمستان سال ۹۷ که دو هزار و ۱۵۱ قطعه پرنده آبزی و کنار آبزی بود می‌افزاید: متأسفانه تعداد این پرندگان با کاهش بسیاری زیادی روبرو بوده است.
وی می‌افزاید: پرندگان مهاجر به‌مرور زمان به تالاب‌ها و زیستگاه‌هایی که در چند سال متوالی آب نداشته باشند، اطمینان لازم را نمی‌کنند و به مکان‌هایی می‌روند که آب پایدار داشته باشند و حتی ممکن است به‌تدریج و در طول یک دهه یا بیشتر، برای مهاجرت تغییر مسیر دهند.
وی تأکید می‌کند: بدون تردید تنها راه برون‌رفت از این بحران زیست‌محیطی، نهادینه شدن و تأمین حقابه‌های زیست‌محیطی از سراب تا پایاب به‌عنوان حقوق عامه با همکاری، همدلی و هم‌افزایی مسئولان و گروه‌های مختلف جامعه است.
a
نظر شما