قدس آنلاین: تقریباً پس از سال ۲۰۱۵ که ما پرتاب موفقیت‌آمیزی در بحث فضایی نداشتیم، ماهواره فضایی سپاه با نام نور یک جهش فناورانه خاص برای کشور محسوب می‌شود، آن هم در مداری که تاکنون به آن دسترسی نداشتیم؛ یعنی مدار نزدیک به ۵۰۰ کیلومتری؛ چرا که پیش از این در مدارهای پایین‌تر پرتاب داشتیم. با توجه به اینکه ماهواره به‌سرعت لازم برای رسیدن به آن مدار نمی‌رسید، پرتاب‌ها تقریباً در مرحله آخر با موفقیتی همراه نبودند؛ مانند پرتاب ماهواره ظفر و پیام که از طریق  سازمان فضایی وزارت ارتباطات و وزارت دفاع انجام شد؛ اما این بار نیروی هوافضای سپاه توانست با موشک ماهواره‌بر جدید که سه مرحله‌ای است و با ابتکاری جدید که جهش فناورانه خیلی ویژه‌ای است، ماهواره را با سرعت مناسب در مدار ۴۲۵ کیلومتری قرار دهد؛ حضور ماهواره از طریق نهادهای بین‌المللی تأیید شده است و اکنون هم قابل رهگیری است و دارد کار خود را انجام می‌دهد.

واقعیت امر این است که جامعه بین‌المللی به‌ویژه غرب واکنش خوبی نسبت به پرتاب ماهواره از طرف ایران نداشته است و این خیلی عجیب نیست؛ این برای ما بسیار روشن بوده است؛ چراکه آن‌ها تمایلی به اینکه ما در حوزه فضایی پیشرفتی داشته باشیم، ندارند. این بهانه‌ای شده که بگویند این ورود به حوزه نظامی است! که باید گفت اولاً ماهواره کاملاً نظامی است و اعلام‌شده که کاربردهای نظامی دارد، از طرفی هم باید به این نکته اشاره کرد که اکنون تقریباً ۲هزار ماهواره در فضا فعال هستند که از این تعداد ۱۵ درصد یعنی تقریباً ۳۲۰ ماهواره نظامی هستند و این یعنی اکثر کشورها ماهواره نظامی دارند و جالب‌تر آنکه همه آن‌هایی که به پرتاب ماهواره ایران اعتراض می‌کنند، خود ماهواره نظامی دارند.

 اگر آمریکا اعتراض می‌کند، باید گفت از این ۲هزار ماهواره هزار مورد متعلق به خود آمریکاست و از آن ۳۲۰ ماهواره نظامی هم نصفش به این کشور تعلق دارد و از طرفی از آن هزار ماهواره غیرنظامی هم کاربردهای نظامی صورت می‌گیرد و این‌جوری نیست که از ماهواره‌های غیرنظامی هم استفاده صلح‌آمیز کند، بلکه در جنگ‌های اخیر در منطقه از همان ماهواره‌های غیرنظامی هم استفاده نظامی کرده است.

به‌طورکلی فضا در دنیا، برای بحث حفظ امنیت به‌شدت مورداستفاده است و کشورها بر سر این مسئله با هم رقابت کرده و نمی‌خواهند میدان را به بقیه بدهند، حتی اروپا برای آنکه از آمریکا عقب نیفتد، فعالیت‌های زیادی در این عرصه می‌کند، پس نمی‌تواند به ایران برای ورود به این حوزه ایراد بگیرد.

از دیگر سو پرتاب این ماهواره قدرت ایران را از منظر دیپلماسی در سطح بین‌الملل بالا می‌برد؛ چراکه اگر در بحث فضایی و فناوری وابستگی نداشته باشیم، قدرت سیاسی‌مان بالا می‌رود و آن وقت است که از جانب همان کشورهایی که در ظاهر اعتراض می‌کنند، نسبت به مسائلی که پیش‌ازاین مطرح بوده، عقب‌نشینی اتفاق می‌افتد.

فضا لبه فنّاوری است و کشوری که به فضا ورود می‌کند، در عمل به‌کل جهان دسترسی دارد؛ بنابراین آمریکا هم به همین دلیل به این کشورها اعتراض می‌کند. اگر خیلی ساده به مسئله نگاه کنید، ماهواره‌ای که در فضا وجود دارد، با کمترین هزینه و انرژی می‌تواند به کل جهان نظارت داشته باشد و این فناوری پیش از این دست سه چهار کشور از جمله شوروی سابق و آمریکا بوده که بر سر این مسئله با هم رقابت می‌کردند و وارد جنگ سرد شدند و بعد ازآن هم چند کشور دیگر وارد شدند؛ آمریکا دوست ندارد قدرت در اختیار بقیه قرار بگیرد و تنها دوست دارد در اختیار خودش باش؛ د چراکه اقتصاد خود را از همین طریق می‌چرخاند. اگر نگاه کنید، می‌بینید اقتصاد آمریکا خیلی به فنّاوری در حوزه مخابرات و فناوری اطلاعات وابسته است که اساس آن‌ها هم اکثراً در فضا است، از ماهواره‌های موقعیت‌یاب گرفته تا ماهواره‌های ارتباطی یا حتی در حوزه رادیو و تلویزیون، این‌ها به‌شدت برای آمریکا و کشورهای اروپایی درآمدزایی دارند و اگر این فنّاوری را در دست کشورهای دیگر ببینند قطعاً دوست ندارند؛ زیرا ازنظر اقتصادی به آن‌ها ضربه می‌زند.

بنابراین ایرادهایی که آن‌ها به ایران برای ورود به حوزه نظامی می‌گیرند، همه بهانه است؛ چراکه ایران از نظر نظامی اول پیشرفت کرده و بعد به سمت فناوری‌هایی مانند هوافضا رفته است و این یک مسیر مشخص برای آن کشورهایی که در این زمینه پیشرفت‌هایی داشته‌اند، حتی خود آمریکا هم همین‌طور بوده، چنان‌که موشک‌هایی که برای ارسال ماهواره استفاده می‌شود، قبلاً از آن کاربرد نظامی گرفته‌شده است. از حوزه فضا نمی‌توان به مباحث نظامی ورود کرد، بلکه ابتدا باید قدرت نظامی و موشکی پیشرفته داشته باشید، بعد به سمت فضا بیایید.