ادعای وزیر خارجه آمریکا مبنی بر اینکه واشنگتن بر اساس بند ۱۰ قطعنامه ۲۲۳۱ کماکان عضو مشارکت کننده در این قطعنامه به شمار می‌رود، بهانه‌ای شده است که این کشور با وجود تحریم‌های گسترده علیه کشورمان، همچنان به دنبال تمدید تحریم‌های تسلیحاتی ایران باشد که تا چند ماه دیگر طبق توافق برجام به پایان می‌رسد. به لحاظ حقوقی قطعاً ایران باید ادعای حقوقی در نهادهای بین‌المللی را مطرح کند و از حق خودش دفاع کند.

البته اقدام‌هایی هم صورت گرفته و توییتی که آقای ظریف نیز در همین رابطه نوشته، نشان دهنده این است چنین تلاش‌هایی در حال انجام است. اما اینکه امیدوار باشیم ادله حقوقی ایران مانع از اقدام‌های آمریکا شود، خیلی دور از انتظار است، نه تنها ایران حتی ادله‌های حقوقی روسیه هم شاید نتواند مانع اقدام آمریکا شود. آنچه که امکان دارد آمریکا را متوقف کند این است که بازگرداندن تحریم‌ها که درحقیقت تیر خلاص و مرگ حتمی برجام است، هزینه بسیار زیادی را متوجه آمریکایی‌ها بکند.

این هزینه بالا می‌تواند اقدام‌هایی باشد که مقام‌های ایرانی هم تاکنون اشارات بسیاری به آن داشته‌اند؛ یعنی ایران پروتکل الحاقی را متوقف کند یا نظارت‌های بین‌المللی بر برنامه هسته‌ای خود را کنار بگذارد یا اینکه ممکن است ایران از پیمان ان پی تی خارج شود. به گفته آقای عراقچی، ممکن است ایران در دکترین هسته‌ای خود تغییراتی بدهد و هر کدام از این موارد برای کسانی که در حوزه استراتژیک کار می‌کنند، معنای خاص خودش را دارد و این افراد به خوبی می‌دانند که خروج ایران از این معاهدات معادل چیست. البته جمهوری اسلامی ایران بارها گفته به دنبال ساخت سلاح‌های اتمی نیست، اما از منظر بخش عمده‌ای از جامعه جهانی، خروج از ان پی تی به معنای ساخت بمب اتم است.

بنابراین اینکه آقای عراقچی می‌گوید ما دکترین هسته‌ای خودمان را کنار می‌گذاریم و تغییر می‌دهیم، تلویحاً این پالس را به طرف مقابل می‌دهد که ایران ممکن است از ان پی تی خارج شود. بنابراین، این امر می‌تواند هشداری برای آمریکایی‌ها باشد که آیا حاضرند چنین بهای سنگینی را بدهند یا اینکه در نهایت از موضع خودشان کوتاه می‌آیند. البته من با ویژگی‌هایی که در دولت ترامپ می‌بینم بعید می‌دانم که حتی این تهدیدها هم موجب صرف نظر آمریکایی‌ها از پیگیری موضوع تمدید تحریم تسلیحاتی ایران شود.